Niets is wat het lijkt

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 14.

Rowan v.d Lugt

• • •

Ik was - op zijn zachtst uit gedrukt - best wel blij toen ik op vrijdagmiddag de vertrouwde Volvo van mijn vader het schoolterrein op zag rijden. De parkeerplaats stond al aardig vol met andere auto's, maar ik stoorde me niet aan de drukte en vloog mijn ouders in de armen.

'Och, Rowana, lieverd, volgens mij ben je afgevallen,' zei mijn moeder, die tot mijn teleurstelling nog geen groen haar had. Ze pakte mijn gezicht vast met haar handen, maar schonk er verder niet te veel aandacht aan en gaf me een kus op mijn wang. 'Wat heb ik je toch gemist,' zei ze liefkozend.

Mijn vader gaf me een dikke knuffel. 'Hoi, schat, heb je zin om naar huis te gaan?'

Ik knikte. 'Even een weekendje weg van het Beaufort is niet zo erg,' glimlachte ik.

Mijn vader grijnsde en opende de kofferbak  waar ik mijn weekendtas in gooide. Ik liet me op de achterbank zakken en zwaaide nog even naar Fendi en Bella die op het bordes van de school stonden te wachten op hun ouders.

Onderweg stelden mijn ouders vragen over mijn verblijf op het Beaufort en brulden we keihard mee met de oude nummers die voorbij kwamen tijdens het foute uurtje op de radio. We kregen zelfs mijn moeder zover om de hoogste noten aan te tikken. Na flink wat uurtjes in de file te hebben doorgebracht, reden we om kwart over zeven eindelijk de oprit op. Er stond een bekende auto voor de deur. 'Opa en oma?' riep ik verbaasd.

Ik vloog de auto uit en drukte ongeduldig op de bel. 'Joehoe! Ik kom, ik kom!' hoorde ik mijn oma van vaders kant roepen.

'Oma!' riep ik verrukt uit, toen ik de kleine oude vrouw met een pollepel in haar hand zag staan. Ik sloot de vrouw in mijn armen en rook stiekem even aan haar zilverkleurige haar. Zo vertrouwd.

'Jeetje, meis, wat ben je groot geworden,' zei ze opgewekt. Haar rimpelige hand gleed over mijn wang.

'Ik groei niet meer, hoor, oma,' grinnikte ik.

'Zie je wel, Jacobien, hoe vaak heb ik je nou al niet verteld dat ze uitgegroeid is?' vroeg mijn opa, die inmiddels ook de hal in was gekomen. 'Jij krimpt gewoon.'

Ik schoot in de lach en gaf mijn opa een knuffel. 'Hallo leukste kleindochter!'

'Nou dus?' vroeg mijn oma ietwat verontwaardigd, 'jij toch ook?'

'Wel nee,' zei mijn opa met een grote grijns, 'je weet dat vrouwen eerder aftakelen dan mannen!'

Mijn vader sleepte mijn weekendtas naar binnen. 'Toch gek dat jullie het al minimaal 50 jaar met elkaar volhouden,' zei hij, terwijl hij zijn moeder een kus gaf.

Mijn oma keek mijn opa sceptisch aan. 'Dat is geen goed argument, Folkert.'

'Ik heb niks meer te zeggen, ik sluit deze discussie af met de mededeling dat mijn vrouw een oude taart is, nietwaar, Bien?'

Mijn vader en ik schoten in de lach.

Mijn oma zwaaide met de pollepel. 'Als wij vanavond thuiskomen dan spreek ik een hartig woordje met je, Folkert!'