Niets is wat het lijkt

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10.

Rowan v.d Lugt

• • •

De volgende ochtend was ik doodmoe. Ik had bijna geen oog dicht gedaan door het gesprek met Maurice en dat was te zien. Het lid onder mijn ogen was versierd door een donker-paarse gloed. Ik kreunde toen ik mijn gezicht in de spiegel zag, gadver.

'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg Emma met een verse ochtendstem. 'Je ziet eruit alsof je bent aangereden door een vrachtwagen.' Ze kwam naast me staan en keek me via de spiegel aan.

Fendi proestte en Bella keek Emma waarschuwend aan.

'Wat?' vroeg ze met rollende ogen. 'Ik kan wel gaan doen alsof het niet zo is, maar ik kan er niet omheen.'

Bella maakte een wegwerpend gebaar naar Emma en kwam naast me staan. 'Alles wel oké, Rowan?' Ze wreef lief over mijn rug.

Ik knikte overtuigend. 'Ik kon gewoon niet zo goed slapen vannacht, geen idee waarom.' Liegen was de laatste paar maanden een van mijn sterkste punten geworden.

'Je moest zeker de hele nacht aan Maurice denken,' grinnikte Fendi. 

Ik wierp Fendi een dodelijke blik toe. 'Ik haat hem.'

'Ik heb wel wat om het op te lossen, hoor, Ro,' zei Emma, 'ze dook in de laadjes van de lage kast die tegen haar bed stond. 'We gaan gewoon even aan de slag met wat concealer.'

Ik vond het niet eens erg dat ze mijn hele gezicht vol plamuurde. Ik wilde er gewoon een beetje normaal uit zien vandaag, zonder dat mijn enorme wallen vragen zouden opwekken bij de docenten en leerlingen.

Tijdens het ontbijt durfde Maurice niet aan te kijken. Toch voelde ik zijn ogen op me branden. Ik voelde me zo gênant na gisteravond, dat ik me zo onzichtbaar mogelijk probeerde te maken. Ik zei het hele ontbijt geen woord en keek strak naar een specifiek punt op de eettafel. Ook tijdens mentor-les ontweek ik zo goed als mogelijk Maurice' blikken en ik besloot dat ik dat de rest van de dag ook maar moest doen. Ik zag geen andere mogelijkheid dan Maurice negeren, net zoals ik dat deed met al mijn problemen. Maurice was daar nu een onderdeel van.

'Is dit je nieuwe tactiek?' fluisterde Bella, terwijl ze haar geschiedenis schrift dicht deed.

Ik smeet mijn Franse boek in mijn tas. 'Wat bedoel je?'

'Je-weet-wel-wie negeren?' 

'Valt het zo erg op?' 

Bella haalde haar schouders op. 'Een beetje. Wat is er gebeurd gisteravond? Ik heb jullie nog zien praten en toen waren jullie ineens weer spoorloos verdwenen.' 

'Niks. Maurice was gewoon typisch Maurice en daar irriteerde ik me aan.'

Bella keek me onderzoekend aan. Blijkbaar had ze door dat ik er niet veel meer over los zou laten, want het enige wat ze zei was: 'Classic Maurice.'

De dag verliep langzaam, maar ik was bijzonder opgelucht, toen ik me na mijn laatste les op mijn bed kon laten vallen. Eindelijk even rust. Ik trok mijn schooluniform uit en ging in mijn bed liggen, terwijl ik mijn telefoon voor de dag toverde. Sinds ik op het Beaufort zat gebruikte ik dat ding nog nauwelijks.