Niets is wat het lijkt

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21.

Rowan v.d Lugt

• • •

'Hoe reageerden ze?' vroeg Maurice nieuwsgierig, terwijl hij een kauwgumpje uit een van de lades uit het kook-eiland pakte.

'Goed. Ze komen volgend weekend naar Nederland.'

'Wat fijn. Dan kun je ook nog even nadenken over hoe je het ze gaat vertellen.'

Ik zuchtte. 'Pfff, ik word al zenuwachtig als ik er aan denk. Verschrikkelijk.'

'Dat snap ik, maar dat kan jij. Het komt goed en het wordt echt beter.' Hij gaf me een aai over mijn hoofd. 'Wil je misschien wat te eten?' vroeg hij.

Ik glimlachte. 'Nee, bedankt. Ik heb echt nog geen honger.'

'Wil je dan een film[je kijken? We kunnen in mijn bed liggen? Of even slapen?' stelde hij voor. Ik merkte hoe erg Maurice zijn best deed om me op mijn gemak te stellen.

Ik knikte. 'Een film kijken klinkt goed.'

Maurice trok me mee en liep voor me uit naar boven. De overloop was gigantisch. Mijn voeten zakten bijna weg in het dikke crème-kleurige tapijt. De hoge muren waren geverfd in een lichte taupe-kleur en er was een groot schilderij opgehangen. Maurice wees ernaar. 'Dat is haar,' zei hij, 'mijn moeder.' Hij had het niet hoeven zeggen, ik zag het meteen. De ogen van Maurice waren bijna identiek aan die van het schilderij. Ze had dezelfde lieve diepblauwe ogen en een prachtige lach. Ik keek er even verwonderd naar. De moeder van Maurice was mooi. Echt heel mooi. Geen wonder dat Maurice zo'n knappe jongen was. Maurice wachtte bij de deur van zijn slaapkamer op me.

De kamer van Maurice was groot. Mijn mond viel open. Niet dat ik anders had verwacht, moest ik eerlijk bekennen, maar het bleef verwonderlijk om te beseffen dat mensen zoveel geld konden hebben. Wij hadden het thuis al meer dan goed, maar Maurice en zijn vader moesten wel echt bizar rijk zijn. Er stond een groot tweepersoonsbed en aan de muur hingen een aantal platen en een gitaar. De ramen liepen van het plafond naar de grond. Maurice liep er naar toe en sloot één van de grijze gordijnen, zodat het iets minder licht was in de kamer. Aan de muur tegenover het bed hing net zo'n grote tv als die in de woonkamer. Ik stond een beetje ongemakkelijk in de deuropening. 'Ro, kom.' Maurice wenkte me naar het bed.

Maurice maakte zichzelf comfortabel op het zachte matras. Onwennig kroop ik naast hem. Hij trok de dekens over ons heen en zette zijn tv aan, om Netflix op te starten. We zochten samen een film uit. Dit ging echter niet helemaal moeiteloos, daarom besloten we dat het - na een voorstel van Maurice - een jeugdsentiment werd: Nanny McPhee. Maurice trok me voorzichtig dichter tegen hem aan. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik had deze manier van liefde nog niet eerder in mijn leven ervaren. Was dit serieuze liefde? Die avond bij het strand was een begin geweest, maar nu voelde ik zoveel meer dan dat. Ik had wel met jongens gezoend op feestjes, maar het was toen altijd maar een beetje voor de lol geweest. Nu voelde het zo echt. Voorzichtig keek ik naar boven, zodat ik Maurice kon bekijken. Hij was gefocust op de film, maar merkte op dat ik naar hem keek. 'Wat is er?' vroeg hij zacht.

'Niks. Gewoon even kijken.'

Maurice glimlachte en drukte een kus op mijn lippen. Zijn lippen waren zo warm en zacht. Een warm gevoel trok door mijn lichaam. Ik wilde meer van hem. En dat wilde Maurice ook van mij. Hij drukte zijn lippen weer op de mijne en zoende me. De zoen werd vurig. Hij liet zijn hand over mijn gezicht glijden en duwde zijn lichaam langzaam tegen het mijne. Ik moest een zachte kreun onderdrukken. Wat bezielde me? Dit had ik nog niet eerder zo meegemaakt. De zoen eindigde op een zeker punt. Maurice keek me met twinkelende ogen aan. 'Zo...' mompelde hij.