Niets is wat het lijkt

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6.

Rowan v.d Lugt

• • •

Mijn eerste lesweek op het Beaufort was eindelijk voorbij. Tegen mijn verwachting in vond ik het best een leuke school met leuke docenten. Ze gaven de leerlingen veel meer vrijheid dan op mijn oude school en dat kon ik wel waarderen, maar ik miste mijn klasgenoten van mijn oude school wel. Ik voelde me daar meer op mijn gemak, omdat ik niet constant op hun lip zat en iedereen al jaren kende. Ik had daar mijn eigen reputatie en niemand kon daar iets aan veranderen. Nu begon ik als 'The New Girl' en had iedereen een mening over me, zonder dat ze wisten wie ik was.

Na de lessen had ik veel tijd met Olijf doorgebracht in de bibliotheek. Ik vond haar heel aardig en rustig, waardoor ik me al snel bij haar op mijn gemak voelde. Het was gevaarlijk, dat wist ik heel goed, maar ik deed heel erg mijn best om niks te laten merken. Ik wilde ook niet laten zien dat ik het fijner vond om elk moment in mijn eigen kamer rond te hangen en liever de hele middag en avond in bed lag. Dan zouden ze al helemaal alarm slaan.

Ik liep daarom - zoals afgesproken - op vrijdag rond half 8 met Emma, Bella en Fendi de oprit van Emma's huis op. Het huis van Emma was nog geen 10 minuten met de bus, maar we hadden nog wat op school rondgehangen, omdat we geen van allen echt zin hadden om tijdens de spits met de bus te gaan.

'Als jullie even de tassen in de gang mikken, kunnen we alvast beginnen met de make-up' zei Emma. Ze schopte haar crème-kleurige gympen uit en gooide haar weekend-tas in de hoek van de gang.

'Make-up?' vroeg ik mokkend. Als het aan mij lag, was een laagje mascara meer dan genoeg, maar als ik keek naar Emma en Fendi, dan zou ik niet met wat mascara wegkomen, en werden mijn ogen omgetoverd tot twee complete kunstwerken.

'Ja,' zei Emma vrolijk. 'Wij gaan vanavond leuke jongens scoren.'

Bella grinnikte en trok me aan mijn arm mee, de woonkamer in.
Ik keek nieuwsgierig rond. Het huis van Emma was compleet het tegen over gestelde van mijn huis. Haar huis was modern en strak ingericht, terwijl onze meubels vooral vintage waren en totaal niet op elkaar aansloten. Alles was schoon en vlekkeloos wit, de veranda gaf uitzicht op zee en er was nergens een pluisje stof te vinden. Ik vond het meer ongezellig, dan een warm welkom, maar Emma leek daar geen last van te hebben.

'Hebben jullie honger?' vroeg ze, terwijl ze een paar keukenkastjes open trok.

'Altijd,' zei Fendi, die zich optrok aan het kookeiland en zich er gapend op liet zakken. 'Man, ik denk dat ik zo in slaap val.' Ik dacht hetzelfde.

'Goed idee, Fen, lekker rustig,' zei Bella, die haar vriendin een plagerige stomp gaf.

Fendi stak haar tong uit. 'Als mensen eens wisten hoe gemeen jij eigenlijk kunt zijn,' grinnikte ze.

Emma gooide twee zakken popcorn richting Fendi. 'Kom, dikzak, we gaan naar boven.'

Toen Emma haar kamer binnenkwam gooide ze meteen het grote raam - dat helemaal vanaf de grond doorliep naar boven en uitzicht gaf op zee - open. 'Altijd als ik hier na een paar weken kom, stinkt het naar schoonmaakmiddel,' mopperde ze.

Fendi liet zich zonder aankondiging op het grote twee-persoonsbed vallen en trok een zak popcorn open. 'Niet zo zeuren, hoor, Em,' zei ze. 'Ik mag van geluk spreken als ik een keer géén dode muis in mijn kamer vindt, die zo stinkt dat ik bijna moet overgeven.'

Bella schoot in de lach. 'Je moet gewoon je zooi opruimen.'

'Ik vind dat gewoon gezellig, al die spulletjes. En ik heb alles nodig,' zei Fendi verontwaardigd, waarna ze nog een handje popcorn achterover drukte.