Niets is wat het lijkt

Hoofdstuk 33

Hoofdstuk 33.

Maurice Romijn

• • •

Ik zag hoe mijn meisje door Zion bij me vandaan werd gereden. Míjn meisje. Ze dacht nu vast dat ik vreemdgegaan was en God weet wat ze nog meer dacht. Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik mezelf de tering in zuipen? Moest ik erachter aangaan? Had ik door iedereen heen moeten schreeuwen dat Yenthe maar wat had geroepen puur om Rowan dwars te zitten? Ik ramde mijn vuist tegen de bakstenen gevel van het huis aan.

'Maurice, blijf rustig.' Fendi legde plotseling haar hand op mijn schouder en draaide me om.

Ik keek haar verdrietig aan. 'Fendi, ik heb niks gedaan. Echt niet.'

Ze pakte mijn hand vast en keek ernaar. Ik had hem aardig kapot geslagen. Een paar knokkels lagen open, maar ik voelde geen pijn. Ik was verdoofd. Fendi negeerde mijn opmerking en trok me mee naar binnen, richting de keuken. Eenmaal daar begon ze allerlei kastjes en laadjes open te trekken. 'Hebbes!' Ze stond met een EHBO-doos te zwaaien.

'Fendi, dat is echt niet nodig,' kreunde ik.

Ze negeerde mijn opmerking weer en haalde een flesje jodium tevoorschijn. Fendi pakte mijn hand. 'Dit kan even branden.'

Ik knikte, maar voelde nog steeds niks. Ik voelde inmiddels alleen opkomende pijn in mijn hart en een leegte van binnen.

'Maurice, als jij niks gedaan hebt, dan moet je het haar vertellen en uitleggen wat er wel is gebeurd. Wees 100% eerlijk tegen haar en behandel haar hoe jij behandelt zou willen worden.' Fendi plakte wat pleisters op mijn hand. 'Ze verdient echt beter dan hoe jij het op deze manier doet. Net als die pauze. Er zijn zoveel meer oplossingen.'

Ik knikte. 'Ja ik weet het, ik weet het fucking goed, maar ik kan het niet aanzien. Ik kan niet aanzien dat ze zichzelf waardeloos vindt en amper kwaliteit van leven heeft. Ze doet me denken aan mijn moeder. Ik kan niet weer door die hel gaan.'

Fendi knikte. 'Ik begrijp het, maar ze heeft je écht heel hard nodig en zij heeft nu het idee dat je haar hebt laten vallen alsof ze nooit iets voor je betekent heeft. Ze begon juist weer wat op te knappen en daar horen ups en downs bij, maar dat betekent niet dat je haar moet laten stikken bij de eerste de beste down.'

'Ik moet naar haar toe. Nu.'

'Je hebt gezopen, Maurice, je kan niet rijden.'

'Maakt me niet uit, ik moet haar verdomme nu zien en haar uitleggen hoe het zit voordat ze domme dingen doet of suïcidaal wordt,' panikeerde ik.

'Ik rij wel, oké?' vroeg Fendi gerustellend.

'Heb jij een rijbewijs dan?' vroeg ik haar.

'Uhm, bijna...' zei ze schouderophalend, 'dit is een spoedgeval. Laat die regels. Kom op.' Ze trok me mee naar buiten en sjeesde met mij naar het Beaufort. Eenmaal daar wist ik niet waar ik het moest zoeken.

'We gaan naar onze kamer.' Fendi liep al vastberaden voor me uit. 'Waarschijnlijk ligt ze in bed.'

Ik knikte en liepen achter Fendi aan naar boven. Eenmaal in haar kamer aangekomen was er niemand. Rowans bed was on-opgemaakt en er lag een weekendtas open op de grond verspreid met kleding. 'Misschien is ze bij Olivia op de kamer?' opperde Fendi.

'Schiet op dan,' zei ik ongeduldig.

'Kom,' wenkte ze.

Ze klopte aan op een deur iets verderop. 'Wat doen jullie hier?' vroeg Bella bot. Ze had de deur geopent, keek eerst naar Fendi en vervolgens keek ze mij niet al te vriendelijk aan.