XV

28 5 0
                                    

Chapter 15

"Faye, are you all done over there?" tanong ko.

"Oo. Ako na ang bahala dito, pwede ka ng umuwi." she said.

We are cleaning the classroom since kami 'yong cleaners ngayon. Faye is our leader. Dave and I are in the same cleaning team but he left earlier than we do. Sabi niya uuwi na raw siya sapagkat natapos na niya ang kanyang gawain.

Hindi ako sanay. Sabay kasi kaming umuuwi tuwing kami 'yong cleaners. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko sa kanya. Akala ko maiintindihan niya ako.

Ayoko ko lang kasi mawala 'yong pagkakaibigan namin. There are a lot of girls out there that are having a huge crush on him. Hindi naman kasi talaga maitatanggi na gwapo siya. He's other girls' ideal man while he's the friend I don't want to loose.

Looks like I'm slowly loosing him.

Ang hirap! Tangina!

Lumabas na ako sa classroom pagkatapos kong tingnan ang sarili ko sa salamin. I look decent.

Walking alone in this hallway feels like my first few days here in school. Ganitong-ganito 'yon. Walang kumakausap at lumalapit sa akin.

Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Ilang araw na akong ganito. Wala akong gana sa lahat. Mas matindi pa ata sa break-up 'tong kaguluhan na nararamdaman ko.

I'm confused about what I'm going to do. Hindi pa kasi ako nakaranas ng ganito. I never had someone as important as Dave.

I experienced having a crush when I was studying on my previous school. His name was Tristan. I never imagined myself having a crush on him, kaso, 'yong mga kaibigan ko parang mga tanga. They kept on telling us that we look good together. Ayon, nadala sa tukso, I kind of like him.

Maybe Dave just felt that way. Shallow lang ata ang nararamdaman niya sa akin. Bwesit na Dave, padalos-dalos.

I can't wait to get over this and curse him. Kumakapit ako sa maliit na tiyansa na babalik din kami ni Dave sa dati.

"Hey! What are you thinking?"

I startled.

Gosh! I almost fell.

"Ikaw pala, Maz. 'Wag kang nanggugulat." sabi ko.

Huminto ako sa kakalakad at umalis kaming dalawa sa daan. Nakaharang kasi kami.

"K-Kape tayo." he said and looked away.

Ano? Bigla-bigla siyang susulpot tapos nang-aaya ng kape? Trip niya?

"Bakit? Sayang oras ko."

Kumalma ka, Jenim.

"Are you busy?" tanong niya at tiningnan ako.

"Hindi naman. 'Di ko trip magkape ng hapon gaya niyong mga mayayaman. Marami pa akong pwedeng gawin kesa magkape." sabi ko.

"You're weird. What makes you think that only class-a people drink coffee during afternoons?"

I sighed.

Gusto ko lang makawala dito. Hirap na hirap na akong huminga dito, Maz. Diyos ko.

"Bakit ba kasi tayo magkakape? It's not like I have a lot of time like you." I said.

"Just want to talk about stuffs." he said.

Wait... Ate Mizee said something weird to me yesterday. She didn't make it clear what she's trying to say. It sounded weird.

"Anong stuffs ba 'yan at kailangan pa talaga ng kape?" tanong ko.

"Come on, Jenim. Kung kanina ka pa sumama, it should be over in no time." reklamo niya.

"Wow, ha? Bakit parang ako pa--"

He suddenly pulled me and started walking.

"Hoy! Tumigil ka nga!" sabi ko habang hila-hila niya pa rin ako.

Nakasunod lang ako sa kanya. We reached this coffee shop near the school where class-a students study. I don't get some people sometimes.

Hinila niya ako papasok at pina-upo.

"Just wait here." sabi niya bago pumunta sa counter.

Ilang minuto ay bumalik siya ng may dalang dalawang kape. One for me and him.

"That's latte." he said.

"Okay lang pero mas bet ko ang three in one sa amin." I said after I took a sip.

"Magsalita ka na. Magsasaing pa ako sa bahay." I added.

"Okay... so... Mizee mentioned something yesterday, right?" he asked.

Oh! About it.

"Yeah. I don't understand her clearly. Wala akong alam sa pinagsasabi niya. I think we were talking about you but I didn't get her." I said.

I barely remember something.

"I don't know how to put this in words." he said and looked away.

"Sabihin mo na. The more you hold it back the more it'll be harder to say." sabi ko at uminom ng kape.

Sayang din 'tong kape. Minsan lang ako makakainom ng ganito.

"Hindi ko alam kung kailan nagsimula, paano, o bakit. This shouldn't be happening... I shouldn't be feeling this way." he said.

"Details please. Hindi ako manghuhula. Make your point."

He looked straight into my eyes. I kind of startled when he gave me those looks. It's something that's deadly.

Dangerous look, that's it.

"M-Maganda ka, mabait-- hindi ka mahirapan magustuhan."

What is he saying?

I can feel my cheeks burning.

I looked away.

Sa pagkakaalala ko, hindi mahilig magbigay ng komplimento si Maz. Why so sudden?

"I don't get yo--"

"I like you." he cut me off.

My eyes widen.

"As?" I asked.

Mahirap mag-assume.

"I like you not as a friend. More than that." he said.

Tangina!

"Ang daming mga ka-level mo, Maz. A girl like me will not fit in your world." I said.

"My world? Ilang mundo ba ang mayro'n?" he asked.

Why am I having high hopes? He's beyond my reach. He's too good for me. A girl like me with him isn't a good picture to be painted.

"Naguguluhan ako, Maz. Hindi ko alam kung ano an--"

"Be my girlfriend." he straightforwardly said.

"Gago ka! Manligaw ka!"

He was startled. I think my voice was kind of loud.

"Hindi mo ako ma-uuto kung 'yan ang iniisip mo. I have my standards." I said and rolled my eyes on him.

"Sige pag-iisipan ko." sabi niya.

"Ako dapat ang magsasabi niyan. Diyos ko, Maz! Mukhang ako pa 'yong stress dito, ah." sabi ko.

The atmosphere somehow lightened up. I think this is because how stupid Mazro is.

"Wala akong alam sa mga panliligaw na 'yan. I'll treat you as my girlfriend until you will say it's official."

^_^

Moved By The Unexpected ErrorTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon