Birbirini tanımayan dört arkadaş. Kilitli kalınan bir AVM . Bir katil ve binlerce ceset. Burdan çıkınca her şey eskisi gibi mi devam edecekti? Kilitli kaldık sandık ama aslında ruhlarimizin kilidini açtık.
16.bölüm "Duyuyor musun? Ölüm çığlıkları her yeri sarmış."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her şeyin bir bitiş noktası vardır. Bizi değiştiren ve belkide daha farklı biri olmamızı sağlayan bir nokta. Hayatımızın dönüm noktası deriz ya kimi zaman ona. Bizimde avm de kilitli kalmamız dönüm noktamız oldu. Biz bu avm ye öylece geldiğimizi sanarken aslında bunların bilerek yapıldığını çok sonradan öğrenecektik. Hepimiz aslında bazı şeyler öğrenmesini ve hayatımızın tamamen değişmesine sebep olacaktı bu avm. Şu ana kadar yaşadıklarımız daha sonra yaşayacaklarımızın yanında aslında bir hiç kalacaktı.
********
"Hepsini getirdiniz mi?"
"Evet hepsi burda."
"Peki ne zaman uyanırlar?"
"Yakında."
"O zaman kapıyı kapat hemen gidelim kamera odasına."
"Tamam."
*********
(Duru'nun Anlatımıyla)
Sanki aylardır uyuyormuş gibiydim gözlerimi yavaş yavaş açarken. Yattığım yerden doğrulup bilincimin tamamen yerine gelmesini bekledim. Bilincimin yerine geldiğini ayaklarımdaki şiddetli ağrıyı hissetmem ile anlamış oldum.
"Ahh."
Acı içinde çıkartmış olduğum bu sesle beraber diğerlerinin de uyanması bir oldu. Tam o an farkına varmıştım onların burda olduğunu dördümüzünde bir odaya kapatıldığını.
"Duru?!"
Hilal gözlerini ovuştura ovuştura yanıma geldi.
"Sen, s-en gerçek mi-sin?"
"Evet. Benim."
"Ama biz seni Berk ile bulduğumuzda hareketsiz bir şekilde yatıyordun. Nefes almıyordun!"
Hilal'in böyle demesi ile bilincim tamamen yerine gelmişti. Emre o en son nefes almıyordu!!
"Emre nerede?"
Hilal çevresine bakınmaya başladı.
"Şurda işte."
Dedi ve eli ile hareketsizce yatan Emre'yi gösterdi.
