I cannot remember that someone captured me while I’m crying. All I can remember is that I’m crying because of Zeff. Because he left me.
“Dun daw sa ilalim ng bed niya, may makikita kang pink box, kunin mo daw yun at tignan.”
Bigla kong naalala yung sinabi sakin ni Zeff kanina. Yung pinkbox.
Tinignan ko yung ilalim ng kama tapos nakita ko ang isang box na color pink. Ito na siguro yung pinkbox noh?
Kinuha ko yun at tinignan ang outside appearance nito.
Halatang luma na ito at maalikabok.
May nakasulat dun sa may takip na
‘ Memories that she forgot’
Huh? Bakit naman ganito yung nakasulat sa labas?
Binuksan ko to at tinignan yung loob.
Maraming pictures.
Take note: PICTURES KO with this little boy na hindi ko maalala.
Hinalungkat ko yung box at nakakita ako ng papel.
I unfolded it. Isa siyang sulat.
Isang sulat na handwritten ng isang bata.
Ito yung laman nung letter.
MONSTER,
Kahit ilang beses mo pa ako awayin, di ako papatalo sayo. Ang sama mo talaga kahit kelan no! lagi mo nalang akong inaasar at tinatakot. Ang sarap mong ipabugbog kay daddy. Kung hindi lang sana ako babae, pinatulan na kita! Bakla ka siguro? Pumapatol ka kasi sa babae eh! o baka crush mo ako? Yung kasi yung sabi ng teacher ko. Pag inasar ka daw ng isang lalaki, may crush daw siya sayo. Pero salamat kasi niligtas mo ako. Kung hindi mo ako dinala sa ospital, edi sana patay na ko ngayon. ikaw ang savior ko. Akalain mo yun isang SAVIOR MONSTER KA! Salamat ulit. Pakabait ka na ha? kung hindi isusumbong na talaga kita sa daddy ko.
Kayil Iana Mianne D. Belardo cute
Did I? O__________O
Did I just wrote this letter?
But I cannot remember it.
“crush kita.”
Biglang may nagfaflashback sa utak ko. Isang batang lalaki na ang age eh mga 7 or 8?
“tahan na. nandito na ko.”
“wag kang matakot. Di kita iiwanan ok?”
Sumasakit yung ulo ko.
Ayaw ko munang mag-isip ng kung ano.
Yung ulo ko sumasakit. P-parang mabibiyak.
Nabitawan ko yung papel at biglang dumilim ang lahat ng nasa paligid ko.
Pero bago pa man dumilim ang lahat, isang flashback nanaman ang nasa isipan ko.
“okay, dahil niligtas mo ako, ikaw na ang savior monster ko.” Sabi ng batang babae.
“savior monster lang?” tanong naman ng batang lalaki.
“sige na nga. Boyfriend na kita.”
“talaga?” at niyakap ng batang lalaki ang batang babae.
“oo. At kahit anong mangyari, hindi tayo magkakahiwalay.”
Minulat ko ang mga mata ko at nasa same room pa din ako.
Nandito pa din ako sa isang room ng isang bata.
Naalala kong nahimatay ako dahil sa sakit ng ulo.
Ngunit, sino nga ba ang mga batang yun sa panaginip ko?
Naguguluhan pa din ako.
I need answers to all my questions.
And I think, the only answer is in this pink box.
Inexplore ko ulit yung pink box at…
Nakakita akong ng isang tape na may nakalagay na, she’s the only one for me.
Nacurious ako kaya kinuha ko ito.
I decided na umalis nalang at umuwi para panuorin yung tape. Nung pagtayo ko, may nasagi ata ako sa ilalim ng kama kaya tinignan ko ito.
Pagkatingin ko, isa pang pinkbox pero maliit lang ito. Kasing size lang ito ng notebook.
Kinuha ko ito at binuksan.
May isang color blue na notebook sa loob. Kinuha ko iyon at binuksan.
This is my diary.
Signed by: Jet Valerio.
I turned to the next page.
Dito ko isusulat ang nararamdaman ko kasi wala na siya. Wala na ang taong makikinig sa lahat ng saloobin ko.
Nakalimutan na niya ko.
She’s the girl, you know, na sobrang important sakin pero dahil sa isang accident, halos madurog ang puso ko nung sabihin niya saking,
“s-sino ka? At bakit ka nandito? H-hindi kita kilala.”
It hurts me so much that all I want to do is to run away. Just run away and never look back. At hindi ko namalayan, sumusulat na pala ako ng isang diary.
Medyo naiiyak na ko sa umpisa nung diary but it’s already late. Kailangan ko ng umuwi kasi 6 na at medyo pagabi na.
Lumabas ako sa kwartong yun without fixing the pink boxes. I took the diary and the tape with me.
Sana……………………
Sana sa diary at tape na to, malinawan ako.
Gusto kong malaman ang totoo.
Gustong kong makilala si Jet.
at lalong lalo na…………………………………………
Gusto ko maalala ang nakaraan ko.
