We Shouldn't Be (COMPLETED)

Chapter 20

Hindi ko ga'nong na-enjoy iyong even dahil sa kalagayan ko. Pero kahit paano ay masaya, kagagawan ng mga pinsan ko at s'yempre dahil sa kanya.

Do'n ko na rin ulit nakita si kuya at sa wakas, maluwag ang schedule niya ngayong weekend kaya umuwi siya sa bahay. Ayun, get together. Niloloko lang niya ako no'ng minsang pupunta siya. May inasikaso raw kasing mahalagang bagay. Kaso no'ng nagsaya saya kami, iyong mga pinsan ko naman ang nawala. Si Kaizen lang ang nandito.

Pati si kuya ay nagtanong tungkol sa amin ni Creston. Kuya ko siya, naiintindihan niya at wala akong dapat itago. 'Yung pinsan ko nga alam 'yung nangyayari. Magiging unfair sa kanya iyon. I open up everything at kada sasabihing kong I need him to let go kahit wala namang namamagitan sa amin, nasasaktan ako.

Sinagad ko na iyong pagsasama namin. Kase p'wede itong mawala sa kahit na anong oras. Kailangan na ring matapos as soon as possible.

Gusto kong magsisi kase sa pagsasama na iyon, lalo akong nahirapan na bitawan siya. Mas lalo ko lang siyang mamimiss kapag 'di na kami nag-uusap.

Pero h'wag, at least sa huling sandali, naging masaya ako kasama siya. At least, may memories akong itatago and someday, p'wede kong balikan iyon.

The only reason people hold onto memories so tight is because memories are the only things that don't change; when everybody else does.

Hawak hawak ko iyong script sa play namin. Hindi ko inaasahang ako ang gagawin nilang protagonist. Ang haba haba tuloy ng isasaulo ko! Hindi naman bagay iyong pagkatao ko sa character na ibinigay nila sa akin. Ngunit ako lang daw ang nakikitaan nilang responsable at may kakayahang makamemorise ng mga linyang ganito kahaba.

"And I'm inlove.. but I'm terrified.." kanta ko.

Kumakanta kase rito iyong babae. Ang saklap naman kase ng k'wentong 'to. Ang dami daming play na p'wedeng gawin pero bakit iyon pang tragic. At saka bakit love story pa?

Habang binabasa ko muna ng kabuuan ang script para may ideya sa gagawin, nagbara ang lalamunan ko. Coincidence ba 'to? O sinasadya?

The girl and boy fell in love with each other. The boy confessed first but the girl didn't. She knows, she's inlove with him but she's afraid of commitment.. She doesn't want to hurt again like what happened before..

So the story ends with a lie. The boy thought that the girl has no feelings toward him so he moved on.. Then when the girl tried to approach the boy, he's with someone else na..

Fear comes in my insight. There's a huge possibility na ganito ang mangyari sa amin. Pero ang tanong, he feels the same way ba like what I feel with him?

I have a sigh. Bakit ko ba iniisip ang mga 'to?

Nagpatuloy na ako sa pagkabisado. 'Di ko alam pero magaan ang feeling ko sa play na 'to. Agad kong na-isa-ulo ang mga linya ng bidang tanga. Naiinis kase ako sa ginawa niya. Kumbaga sa kabaligtaran ng isang kanta, only know you loved him when you let him go..

Damang dama ko rin ito dahil iyon ang ginagawa ko right now. Pero ako, may excuse! Ginagawa ko lang ang tama pero sa script, p'wedeng maging sila. P'wedeng p'wede. Walang balakid. Kaya ako nababanas sa kanya! Mahal niya iyong isang tao so you need to trust him at gan'on talaga ang pag-ibig. Kailangan mong masaktan.

At least you tried! At least kahit sa kaonting panahon habang 'di ka pa niya sinasaktan ay nakasama mo siya bilang iyong kasintahan. Pero hindi.. hanggang sa nagsisi ka.

Kung buhay lang ang babaeng 'to, how I wish, ako nalang ang nasa sapatos niya. Kase hindi ako mahihirapan pa..

Lumabas ako ng pinto at napagdesisyonang sa terrace nalang ako magme-memorise pero laking gulat ko nang may naaninag na naka-park na kotse sa labas at alam ko na kung kanino.. Dali dali kong binuksan ang aming gate at sinalubong siya.