Ellerimin arasında kahve fincanı ile moderin beyaz koltukta oturuyorum. Ceketimi daha çıkartmamıştım. Buraya geldiğimizden beri buraya ait olmadığım çok belliydi.
Yağmur ilk önce yüzüme pansuman yaptı.
Banyoya girdiğimde aynada kendime baktığımda utandım.
Kendimden utandım.
Dudağım patlamış, çenemde ve yanağımda koca morluklar vardı.
Ve boynumdakı daha geçmemiş morlukdan hiç bahsetmek istemiyordum bilene.
Kafedeki siyah kaslı geldi aklıma. Beni incelediğinde gözleri boynumda bir iki saniye daha fazla oyalanmıştı.
Gözlerimi yumdum.
Kendimden çok iğreniyordum.
Şimdi ise karşımda benim aksime güzel, temiz bir kız oturuyordu.
Hiç düşünmeden beni tanımadan beni evine davet etmıştı. Arkadaş olmak için. Iyide benden arkadaş olmazdıkı. Olamam. Istemiyordumda.
Ben alışkınım kendi kendimle geçinmeye.
Şimdiye kadar zaten tek karşı karşıya oturuyoruz, kahve içip ve arada bir iki bakış atıyoruz bir birimize.
Evin Hertaraf ayrı bir mükemmelde özenle döşendiği çok belliydi.
Koltuklar beyaz ve nostajlı tiptendi. Kenarlara algın rengindeydi ve beyaz karşımsı altın masaya baya uyum sağlıyordu. Perdeler onun aksine bej renginde ve duvar kağıtlara uyum sağlıyordu.
Mutfak ise salon ile bitişik bir durumdaydı ve onda beyaz. Sanırım yağmurun beyaz rengine zaafı vardı.
Etrafı incelemekten çekip karşımdaki kıza baktım. Gözlerimimiz birleşti. Hafif bir tebessüm ile beni izliyordu.
Evini gözetlememin utancıyla başımı eğdim.
"Zeynep." dedi kısık bir ses ile.
"Efendim." dedim ve başımı kaldırıp yağmura baktım. Biraz kıpırdanıp fincanı elleriyle sıktı.
"Hiç konuşmayacakmısın?"
"Ne konuşayım?"
"Ehh.. Bilmem. Kendinden biraz bahset." dedi biraz neşeli bir ses ile.
"Ne bahsedeyim? Herşey ortada değilmi." dedim düz bir ses ile ve kendimi gösterdim.
"Saçmalama! Bak şimdi ilk o ceketini çıkart ve rahatla biraz." Bana uzanıp ceketimin düğmelerini açmaya çalışıyordu.
"Hadi Zeynep."
"Tamam." deyip ellerini itekledim ve ceketimi çıkartıp yan kolfuğa koydum.
"İşte böyle." dedi derin bir nefes alıp.
"Daha rahat böyle demi?"
Küçük bir "hıhı" diye mırıldanıp ellime kahve fincanımı alıp bir yidin içtim.
"Anlat bakalım." dedi sakin ve meraklı bir ses ile.
"Ne anlatayım?"
"Bilmem. Kaç yaşındasın, nerde çalışıyorsun, ailenle mi yaşıyorsun, erkek arkadaşın varmı, öyle şeyler işte. Hadi." dedi heycanlanlı bir ses ile.
Bu kız gerçekten benim tam tersimdi.
Hafifce gülümsedim. Arkadaş. Arkadaşlar bunları mı konuşurlar?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AMAZON
Teen Fiction"Ahh!" "P-pardon, ben sadece-e.. T-tuvalete.." "Önüne bak!" "B-ben.." "Çekil şurdan!" "Ah!" "Git, dedim!" "Hayvan.." "Ne dedin sen?!" "B-ben..birşey, b-ben..d-demedim-m.." "Kerem! Abi ne yapıyorsun?!" Yirmidokuz yaşlarında bir erkek, kaba, sert...
