AMAZON

15. Bölüm

Selam gençler! Öncelikle sizden, hepinizden tek tek Özürdiliyorum. Uzun bir süredir burda değildim. Çok şeyler başıma geldi. Sen de ev ben diyim Okul Arkadaşlar. Zaman zaman kendimle boğuşuyordum. Yazmaya çalışıp yazamıyordum. Kendimi sıkıp hele hiç yazamıyordum. Kafamdaki kurgu sanki birden uçup gitti. Bu gidişat nereye bilemiyorum açıkcası. Yazdıklarım iyi mi kötü mü bir bağlantısı var mı onu bilene çözemiyor oldum! Kendime çok kızıyorum sizi aksaltım. Gerçekten çok Özürdilerim hepinizden. İyi okumalar. .
Allah'a emanet olun.
Seviliyorsunuz.

-N

**

Şuan gerçekten çok garip bir an yaşıyorum. Bana sarılmasına üzülsemmi sevinsemmi çözemiyorum. Bir yanımda kelebekler uçuşuyor diğer yanımıda bilemiyorum ondan ayrılmak istiyorum.

Bir yandan ayrılmak eve dönüp gitmek ve diğer yanımda bana devam sarılmasını. Şu birkaç gün içinde olan olaylar yüzünden kırgınım, kızgınım, öfkeliyim ama hangi sıfatla onu çözemiyorum.

Kerem birden neden gitti? Onu da çözemiyorum.
Neden birden geldi, burda karşıma çıktı? Onu da çözemiyorum.
Benim burda olduğumu nerden biliyordu? Onuda çözemiyorum.
Bana şuan neden sarılıyor? Onu da çözemiyorum.

Tek bildiğim şey sorumun cevapları bir insanda olmasıydı, bu da Kerem'in da kendisinde.

Derin bir nefes aldım ve yavaş bir şekilde ondan ayrıldım. "Kerem.."

"Şuraya oturalımmı Zeynep?"  Masum bir yüz ifadesiyle bakıyordu, biraz fazla yorgun görünüyordu.

"Olur." dedim kısık ses ile ve onu takip etmeye başladım.

***

"Kerem? Sen neden böylesin?" dedim fisiltiyla. "Senin amacın ney? Ben seni..."

"Tamam Zeynep. Konuşmayalım."

"Kerem."

"Zeynep. Lütfen, sadece böyle kalalım."

Keremin lütfen demesine şaşırmıştım. Onu ilk kez böyle görüyordum. Halsiz sanki kendisi çıkmaz bir yola girmiş gibi. Sanki.. Sanki anlık yaşıyormuş gibi. Böyle olması nedensizce canımı sıkıyordu. Benim böyle olmamam gerekir. Daha 10 dakika önce kavga eden biz.

Şimdi bankta sarmaş dolaş bir şekilde oturuyorduk.

Keremin bana sarıldığı anda ne yapacağımı şaşırmıştım. Herşeyi beklerdim ama bunu değil. Kerem Sayer bana sarılmış bir vaziyette "seni özledim"  demişti.
Beni özlemişmiydi? Peki neden? İnsan umusamadığı insanı neden özlesinki?
Ama Kerem bu işte, ummadığın anda herşeyi yapan adam.

Ummadığım anda hayatıma giren, beni yeri geldiğinde koruyup kollayan, bağırıp çağıran yerden yere vuran Adam.

Ellerimi ellerinin üzerine koyup sıktım. Başlarda biraz ürksemde nedense Kerem olduğu için kendimi huzurlu çok huzurlu hissediyorum.

"Biz ne yapıyoruz kerem?"

Derin bir nefes aldı. "Sus Zeynep."

"Kerem."

"Zeynep. Konuşma."

Kaş'larımı çattım ondan uzaklaşmaya çalıştım. Sadece çalıştım çünkü bırakmadı.