AMAZON

13. Bölüm

İyi akşamlar veya iyi geceler mi demeliyim. Öncelikle bölüm geciktiği için hepinizden tek tek Özürdiliyorum. İnanın araya önemli birşey olmasaydı bir kaç saat önce Bölüm elinizde olurdu.

Çok Özürdiliyorum tekrar.

Yinede geç de olsa yeni bölüm geldi, hoş gelmiş.
Bu bir nevi geçiş bölümüdür. Asıl şimdi şu bir iki bölümden sonra olaylar başlayacaktır. İnşallah beğenirsiniz.

Seviliyorsunuz. Öpüldünüz.

Allah'a emanet olun.

- N

***

"Yağmur? Çantamı gördünmü?" diye bağırdım.

"Yağmur?"

"Yağmuuur!"

"Ahh. Ne be? Ne diye bağırıyorsun sabahın köründe?!" Saçları dağılmış ve bir adet pembe pijama takımı ile karşımda dıkılıyordu. Güldüm.

"Şey.. Çantamı gördünmü?"

"Hayır Zeynep görmedim! Görmicemde!" Kaş'larımı çattım.

"Yağmur tamam sakin."

"Sakinim ben! Hemde çok sakin!"

"Tamam Yağmur birşey demedim." dedim gülmemek için kendimi zor tutarken.

Şuan kendimi Cidden zor tutuyordum. Pembe takımıyla ve ayıcıklı pofuduk terlikleriyle ordan Oraya tin tin tin geziyordu. Kısa siyah saçlarıda sinirle konuştuğu için sağ sola savruluyordu.

"Deme zaten Zeynep!" ellerindeki beline yerleştirip bana döndü. Kaşlarımı çattım. Derdi neydi bu kızın?

"Yağmur.."

"Ahhh! Yağmur, Yağmur, Yağmur! Başka isim bilmiyormusun sen be kızım! Ne kıymetli ismim varmış! Bıktım be!"

"Gel şuraya. Otur." İki adımla yanına varıp yollarından tutup koltuğa oturtum.
"Anlat artık derdin ney?" dedim ellerini ellerimin arasına alırken.

"Derdim felan yok beni!"

"Yağmur." dedim uyarır bir tonda.

"Off Zeynep."

"Hadi ama.."

Dudaklarını yallada ve etrafına Temkinli bir bakış attı. "Zeynep.."

"Hadi canım." diyerek ellerini ellerime hapsettim. Gözlerini gözlerime dikti. En derinlerime baktı, bende baktım. Çok.. Çok üzgündü.

Yağmur çok üzgündü! Öyle bir hüzünle bana bakıyorduki. Ne yapacağıma şaşırdım. Kendi dertlerimden arkadaşıma iyicene arkadaşlık yapamıyordum.

Nasıl bir insandım ben? Neden böyle yapıyordum? Arkadaşım en zor anında yanında olamazsam ben ne diye burda kalıyordum?

Suçluluk duygusu beni elegeçirmesine izin verdim. Bu sefer hak ettim. Yağmurum yanında olsaydım belki acını alamazdım ama hafifletebileceğime eminim.

Kollarımı sıkıca dolayıp ona sarıldım. "Özürdilerim." diye mırıldandım peş peşe. Her söyleyişimde daha sıkı sarıldım. Hiç bırakmayacak gibi.

İstemsizce gözlerim doluyordu. "Zeynep ne oldu birden? Neyin var senin?"
Burnumu çektim ve kendinden biraz uzaklaştım.

"Birşey yok. Senin neyin var Yağmur?" dedim sitem ile.