AMAZON

14. Bölüm

#canseliçinsusma artık yeter diyorum.
Sadece Cansel için değil, dışarda onlarca Cansel var onlar için, kendimiz için, sesimizi duyuralım bu güzel kızın yerinde içimizden başka birisine olabilirdi.
Susmayalım!!!
O şerefsizlerin sadece ahirette değil bu dünyadada iki elimiz yakalarında olsun!
Allah Kerim!
Sözün bittiği yerdeyiz.
Mekanı cennet olsun.

Allah'a emanet olun. Öpüldünüz.

-N

***

"Zeynep."

Bu ses beni benden almasına yetmişti.
Yerimde çakılıp kaldım. Binlerce soru işareti vardı aklımda. Neden geldi? Neden bana geldi? Neden bana ismim ile hitap ediyor? Neden? Neden? Neden?!

Ve en önemlisi neden sesi okadar çaresız çıkmıştı. En çokta canımı sıkan şey buydu. Onca yaşanılara rağmen ben bunu fark etmiştim. Edebilmiştim. Sonuçtu onun bana yapmadığı kalmamıştı. Yalanından tut iftirasına kadar.

"Zeynep." dedi birkez daha üzgün ve çaresiz çıkan sesi ile.

"Arzu." diye mırıldandım ama arkamı dönemedim. Yapamadım. Kendime yediremedim.

"Zeynep lütfen bir ses ver." dedi ağlamaklı sesi ile. Kaş'larımı çattım. Onca zamandır birşey demememi istemiyorlardı, onlara karşı gelmelerimi istemiyorlardı şimdi'mi konuşmamı istiyorlar!

"Zeyn.." Sesini duymaya tahmülüm yoktu artık. Bir hışımla arkamı döndüm.

"Ne istiyorsun?! Neden geldin bur..." Sesim başlarda sert çıkmış olsada sonlara kesilmişti. Neden mi? Karşımdakı enkazın yüzünden. Karşımda Arzu benim tanıdığım Arzu asla olamazdı.

Karşımdakı Arzu çökmüş vaziyette karşımda duruyordu. Gözleri o kadar çok ifade büründürüyorduki kafam karıştı. Bir insan aynı anda  böyle çok şeyler hissedebiliyormuydu.
Arzu'nu gözlerini baktığımda hüzün kırgınlık çaresızlık öfke ve bir çok şey daha görüyordum.

Göz altları ağlamaktan şişmiş. Sayıflamış vücüdü kaskatı kesilmiş bir şekilde bana bakıyordu. Dokunsam bayılacakmış gibi duruyordu. Benim tanıdığım Arzu güçlü, Mutlu ve her daim hırslıdır.

Şaşkınlık ile "Arzu." diye mırıldandım. Gözlerim Kocaman açmış bir adım ona doğru yöneldim.

Her nekadar ondan çekmiş olsamda kuzenimdi. Benim kuzenim. Her kim karşımda olursa olsun böyle bir haldeyken tabikide arkamı dönüp gitmem. Hele bu kişi kuzenimse asla dönüp gidemem.

İsmini söylememle Çeşmelerini açmış ve koşarak kollarını bana dolamıştı.

"Zeynep!" diye bağırıp hıçkırmaya başladı sokağın ortasında.

Şaşırmış bir vaziyete kollarım havada Kuzenimi izliyordum. Ne olmuştuki birden o güçlü Zeynep'i yerden yere vuran Arzu gitmiştide şimdi bu Arzu yerine geldi.

Kollarımı sıkıca ona doladım ve sessizce fısıldadım. Hıçkırarak adeta haykırarak ağlıyordu.

"Şşş, tamam sakin ol."

"Arzu, sakin ol. Ne oldu?" Saçlarını okşuyordum.

Kollarımı hafifçe gevşettim ve yüzüne bakmaya çalıştım. "Hadi gel içeri geçelim. Evim şurada." ilerdeki evimi işaret ettim.