Yorum yapmayı ve oy vermeyi lütfen unutmayın, iyi okumalar dilerim<3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. Bölüm:İstanbul'daki Demirli.
"Rüzgar dileklerin en güzeli, en özeliydi."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yağmur'un Anlatımıyla)
31 Aralık 2007
İstanbul
Her şeyin geçici olduğunu bir kere daha anlamıştım bugün. Geçen yıl bu zamanlar acıdan kıvranıp yataktan kalkamazken şu an yaşadığım evin için yürüyebiliyordum. Ben artık sıradan bir insanın yaşamı için sahip olduğu her şeye sahiptim. Yemeğimi kendim yiyor, tuvalete kendim gidiyordum. Yürümek istediğimde ayağa tek başıma kalkabiliyordum. Eskiye nazaran kötü olsam da eskisi gibiydim artık. Hiç olmazsa yaşadığıma dair kanıtlayabileceğim şeyler yapabiliyordum.
Üniversiteye başlamıştım. İç Mimarlık birinci sınıf öğrencisiydim. Babamın zorla aldırdığı ehliyetle ve arabayla okuluma gidebiliyordum. İstanbul'u sevmeye başlamıştım. Her hafta sonu yeni sahaflar buluyor, bütün kütüphaneleri geziyordum. İstanbul güzel şehirdi. Ama geliş sebebimden midir yoksa mecburen burada oluşumdan mıdır bilmiyorum, sevsem de bir yerden sonra yüzüm düşüyordu.
Mecburen buradayım, evet. Çünkü Trabzon'a gitmek için bir sebebim yok. Burada kalmak için de yok ama gitmemek en büyük mecburiyet benim. Belki bir gün, yine giderim. Yine annemlerle yaşarım, yine o koruda yürürüm, Çivra'ya giderim... Ama belki...
Bugün yeni bir yıla giriyorduk. 2008'e saatler kalmıştı ve biz Meryem bir türlü çıkamamıştık evden. Nazlı abisi Murat'ın çağırması üzerine Trabzon'da olduğu için bu yıla ikimiz girecektik. Ne yapsak diye çok düşünmedik, ikişer şişe bira alıp Boğaz'a karşı içecektik.
"Yağmur bizi takip eden abiler annenlere söylerlerse yanarız... Kimse bilmiyor senin içki kullandığını, gel he de gelince evde içelim..." dedi siyah poşetteki şişeleri çıkarırken.
