A Manacled Patient (Rare Disorder Series #2)

Chapter 20

Selfishness

Hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ba na katahimikan ang naghahari sa loob ng sasakyan o ang maiilang dahil matapos ang mga naging kaganapan kanina ay ganito na kaming lahat.

Si Sir Theo ang nagmamaneho para sa amin ni Tadeo pauwi sa condo. Daniel initiated to be the one to fix the chaos in Cuddle Bears. Gustuhin man niyang sumama rin sa amin upang makibalita'y hindi niya magawa dahil utos na rin ni Sir Theo na pahupain ang sinimulang gulo ng mga miyembro ng board of directors.

Binalingan ko ng tingin si Tadeo na tahimik na nakatingin sa labas ng bintana. "Okay ka lang ba?" maingat na tanong ko.

Subalit kahit na anong ingat pa ang gawin ko, alam kong sugat-sugat na naman siya ngayon dahil sa nangyari. Hindi siya umimik sa akin.

Nagbaba ako ng tingin sa kanang kamay niyang nasa tabi ko at wala sa sariling kinuha iyon. Gusto kong iparating sa kaniya na mayroong nakaiintindi sa kaniya. Nais kong mabatid niya na may taong handa siyang tanggapin kahit sino pa siya. At gusto kong luminaw sa isip niya na anuman ang narinig niya mula sa kanila ay walang katotohanan.

Ngunit taliwas ang layunin ng kaliwang kamay niya na paulit-ulit na pinaaalala ang sakit na mayroon siya na siyang dahilan kung bakit kaliwa't kanan ang humuhusga sa kaniya. Pinilit no'n na alisin ang kamay kong nakahawak sa kanang kamay niya.

Hindi ko iyon inintindi. Muling kinuha ko ang kamay niya at ikinulong sa dalawang kamay ko. Pero naulit lang ang nangyari kanina at nagpaulit-ulit pa hanggang sa maging si Tadeo ay nagsawa na.

"Don't force it, Clementine," mahinang saad ni Tadeo.

"Tadeo..." mahinang saad ko.

"Let him, Clementine," pigil ni SIr Theo sa akin.

Nawawalan ng pag-asa na binawi ko ang kamay ko. Naiintindihan ko siya sa nararamdaman niya kaya hindi ko na ipinilit ang gusto ko kahit na ang hawakan ang kamay niya ang gusto kong gawin ngayon.

Kung alam ko lang na ganito pala ang mangyayari ngayong araw, hindi ko na sana naramdaman ang saya kanina. Kung ganito lang din pala ang magiging resulta nang pag-alis namin, hindi ko na sana hiniling o pinilit na lisanin ang lugar na iyon kung saan wala kaming problema at masaya lang kaming dalawa.

Bakit kung kailan akala ko ay okay na, saka naman unti-unting nagulp ang lahat? Bakit kung kailan naman sumusubok na si Tadeo, saka naman naging ganito ang resulta? Why does everything work worst for Tadeo? Gustuhin man niya, parang tadhana na mismo ang gumagawa ng paraan para huwag siyang tuluyang makatakas sa kulungang kinasasadlakan niya.

"Nandito na tayo," imporma ni Sir Theo.

Walang imik na bumaba si Tadeo bago pa man makakilos ang isa sa amin ni Sir Theo. Bumuntong-hininga ako na sinundan nang paghinga na malalim din ng Director. "Masama ang kutob ko, Sir Theo," kabadong pahayag ko. "Paano kung mapuno na naman ng mga negatibong bagay ang isip niya? Paano kung balikan na naman niya ang mundong isininasabuhay niya sa loob ng limang taon?"

Mariing pumikit si Sir at pagod na sumandal sa kinauupuan. "Hindi malabo, Miss Guinto. Alam mo naman kung paano tumakbo ang isip ng isang iyon. Malaki na ang pasasalamat ko na nagawa mo siyang alisin sa lugar na iyon. At maiintindihan ko kung susukuan mo siya ngayon."

"Paano, Sir, kung magpumilit na naman siya na bumalik sa Osfield? Paano kung itago na naman niya ang sarili niya?" nag-aalalang tanong ko.

"Hindi ko alam, Clementine." Napahilamos siya ng mukha at nanlulumong napayuko sa manibela. "Kung alam ko lang na magiging ganito ang takbo ng araw na ito, hindi ko na sana inutusan si Daniel na pilitin si Tadeo na pumunta sa kompaniya niya. I thought that it would be fine. Or at least people would not dare say a word for Tadeo is their boss. Pero wala na atang ibang narinig ang sekretayra ko nang bumaba siya kanina para tingnan ang lagay ng mga empleyado sa baba kundi ang bulungan ng mga tao tungkol sa pagiging baliw umano ng kapatid ko."