wychodzę
z tego pokoju wymalowanego
na biało
wychodzę
jak na człowieka ozdrowiałego
przystało
podchodzę
stoję tuż przed podświetloną
tą bramą
podchodzę
wychodzi strażnik okrywając się
swą chwałą
wyglądam
za bramę i szukam wzrokiem
za mą ukochaną
wyglądam
jakbym przez życie z łowcy
stał się ofiarną
ciebie tu nie ma
lecz czuję twe łzy
nie stoisz gdzieś obok
lecz słyszę twój krzyk
zapomniałbym
wyleczyli mnie i teraz
rozumiem
ziemska wizja tu okazuje się
tak marną
rozumiem
śmierć najpiękniejsza wprawdzie
jest szkaradną
