cóż za paraliż
dotyka mych skroni
z pięknego snu
budzisz mnie
do tej mrocznej
rzeczywistości
ani łza
nie poleciała
z twego oka
a jednak płaczesz
bo słyszę
choć łez brak
to jednak
wyżłobiły żleby
paraliż nie mija
spięcie chwyta
chcę puścić
lecz bezczynny jestem
tak podziwiam
gdy lśnisz
przyćmiewasz wtedy
nawet gwiazdy
zgaśniesz jednak
by potem znów
rozjaśnić niebo
raz za razem
może w końcu
trafisz mnie
i cudem
przeżyję to
którz piękniejszą
i bardziej zabójczą
niż ty jedna
w swym obliczu
