Civcivim |Texting

🐣|1.9

|3 gün sonra|

Bade'den devam

"Bu sütünü yanına al, kapşonlunu giy üşütme sakın."

"Anne Ağustos ayındayız ne diyorsun Allahsen?"

"Gece götüne girsin rüzgarlarda gör gününü. Yaz akşamları eser Bade hanım."

"Napim"

Annem başıma kapşonlu ile vurmaya başladığında "Birde ne yapayım diyor, ciğerlerin donacak Allah'ın cezası!" diye azarlamakla meşguldü. Saçımı bozduğu için elinden ceketi kapıp "Tamam be aa!" dedim.

Valizimi Elime alıp sürüklemeyr başladım. Tam asansöre binicekken annem "Bade" diye seslendi.

"He anne?"

"Esen'den hâlâ haber alamadın mı kuzum?"

Sorduğu soruyla beraber yüzümde düşmüştü. "Tamam anladım ben... Dikkatli ol." dediğinde kafamı salladım.

Asansöre binip zemin katın düğmesine bastım. Kapısı kapanır kapanmaz yüzümde oluşan tebbesümme engel olamadım.

SONUNDA KURTULMUŞTU!

Esen'im.. Yıllarca güçlü biri olmayı başarmış ve bu güne kadar gelmişti. Tamam geri gel yıkıldı yeri geldi topallayıp düştü. Ancak ben yanında oldum! Elini tuttuğum için kalktı.

Ve şuanda... Onunla gurur duyuyordum.

Küçükken neden çok sessiz olduğunu merak ederdim. Biz kuzeniz, annemin kardeşinin kızı oluyor. Birbirlerimize misafirliğe gittiğimizde hep sus pus bir kenarda dururdu. Ben onunla konuşmaya çalışsamda bir cevap alamazdım.

Bir gün parkta oynarken onunla karşılaştım. Ağlıyordu... Yanına gittim, sadece sarıldım. Tek kelime etmeden sarılıp omzumda ağlamasını istedim. Rahatlasın istedim ama bunu yalnızken yapmamasını.

Küçüktüm gerçi, iç güdüsel hareket ediyordum sadece.

Bana birden bire her şeyi anlatmaya başladığında şaşkın başıklarla dinliyordum sadece.

|8Sene önce|

"Ne düşündüklerini duyuyorum. Annesi yok, zaten bir işe yaramıyor, arkadaş olmaya değmez, tipine bak, fazla zayıf, dokunsam ağlar zaten... Hepsi ben sessiz bir şekilde otururken kulağıma doluyor. Hepsinden nefret ediyorum, hepsi beni üzüyor."

"Sınıftaki arkadaşların mı"

Kafasını salladı küçük kız. Daha 6yaşındaydı, birinci sınıfa bir sene erken başlamıştı. Sırtında büyük yükler, kalbinde annesinin özleminin ağırlığı vardı. Her geçen saniye dahada eziyordu bunlar onu.

İnsanlara yaklaşmazdı, korkardı. Onu kırmalarına rağmen fazla nazik davranmasıda ayrı bi olaydı...

Kuzeni "Ben arkadaşın olurum ki, öyle şeyler düşünmem. Sen çok güzelsin bir kere" diyip gülümsedi.

İnanmakta zorluk çekiyordu. Çocuk gibi kanıverir derlerdi ya, onun çocuk bir hali yoktu. Sanki çocukluğu elinden alınmıştı.

Annesi bir gün ansızın evden çıkıp gitmişti. Günlerce gecelerce anne diye ağlıyor, susmuyordu. Susamıyordu. İçi yanıyordu. Annesiyle olan anıları rüyaya, kendi düşünceleri acıya dönüşüyordu.

Küçükken büyümek zorunda kalmıştı.

Bir şey diyemedi. Boğazı düğümlenmişti. Sürekli dizlerine bakıyor, konuşmuyordu.

Kuzeni ellerini tutup "Konuşmana gerek yok, ben duyarım. Duyup yanında olurum." diyip gülümsedi.

İkisi için uzun bir hikayenin güzel bir başlangıcıydı...

|Günümüz|

Benim yaralı kuşum... O günden sonra bi yetimhaneye verildi. Babası nerde kim bilir. Adam birden bire ortadan kayboşmuştu zaten. Bizde kalmasını istedim fakat kabul etmedi.

Alçak gönüllülüğüne küfür ederim her seferinde bu yüzden.

Ordan bir kadın aldı yanına. Her gün onu deli edip bağırmasına sebep olan bir kadın. Hayatı acılarla doluyordu yaşadığı her gün kuzumun..

O yüzden kaçmıştı. Şuan için izmir'e geldi fakat çalışıp daha fazla para biriktirdiğinde dahada uzağa gidicekti. Bende onun yanına izmir'e gidiyordum.

Her daim yanındayım derken cidden yanında olmaktan bahsediyordum.

Hatta bir dakika... Gelmiştim.

Taksiden inip üstümü başımı düzelttim. Huh, uzun bi yolculuktu. En azından benim için öyleydi. Taksici bagajı açıp valizimi çıkarttı, ona teşkkür ettim. Valizimi tutup sürüklemeye başladım. Az ileride görünen otele doğru kaldırımda ilerlerken duyduğum sesle yerimde durdum.

"Badeee!"

Arkamı döndüğümde bana doğru koşan Esen'i gördüm. Valizimi bırakıp bende ona doğru koştum ve birbirimize sımsıkı sarıldık. Ağladığını duydum.. Hıçkırarak ağlamaya başlamıştı. Sevinci ile yaşadıklarından kurtulmasının rahatlığı ile ağlıyordu. İçinde biriken bütün gözyaşlarını bir bir döküyordu omzuma. Biraz kafamı geri çektim.

Yüzü, hatta gözlerinin içi gülüyordu.

Gülümserken 'Kurtuldum' diye haykırıyordu âdeta. Ellerimi ellerine koydum.

Alt dudağını ısırdı, heyecandan konuşamıyordu.

"Konuşmana gerek yok Esen'im, ben duyarım seni..."

🐣🦋

Yazdığım ve yazacağım en uzun bölümdü.. Ama bu kitap için:3

Esen ve Bade arkadaşlığı hatta kardeşliği:')

İyi bayramlar bu aradaaa<3

Mwah