birileri ve gürültüleri

burası dünya

büyüdüğümü sesimin değişmesinden anladım. kamburlaştığımı sırt ağrımdan. yanlış yollara saptığımı kaybolmamdan anladım. yeterince acı çektiğimi kalemimin güçlenmesinden. ben her şeyi biraz geç anladım. seni de biraz geç atlattım. kendi yarattığım masalda peri kızıydım. özgürdüm. mutluydum. yalnızdım. bana kimse daha önce başrol vadetmemişti. hiçbir hikâyede yer almamıştım, yan karakter bile olmamıştım. benim masalım bana yeterdi. kimseye ihtiyacım yoktu. eh, her güzel şeyin bir sonu olmalıydı ve masallar güzel bitmezdi. bunu herkes bilirdi. biz güzel bitmedik. belki de hiç başlamadık. varlığın yavaş yavaş silindi aynadaki yansımamdan. ben hep yalnızdım, sen gidince kimsesiz kaldım. önceleri yürüdüğüm sokaklarda gölgeni bulamamaya başladım. ellerin uzaklaştı, sen uzaklaştın. şarkımız aynı notada takılı kaldı. annemin lafları daha ağır gelmeye başladı. ben bir yapraktım sanki ve tutunabileceğim bir dalım yoktu artık. rüzgâr esse yalpalardım. sonra eğreti durmaya başladın yüreğimde. kurtulmalıydım. kurtulmak için her şeyi yapardım. kendime acımazdım. acımasız olmayı bana babam öğretmişti. sen ilk tecrübemdin. keşke hiç tecrübe kazanmasaydım. çok kustum. kusarak seni içimden atabileceğimi sandım. işe yaramadı. bir kez daha yenildim sana. masal, tüm yenilgilerim sana. bu yüzdendir ki çok ağladım sonra. senin için dolduklarında bile ellerini arardı gözlerim. -senin ellerin ve benim hiç tutamayışlarım- saçlarımıda kestim. buruk oldular biraz, gülüşüm gibi. hep öyle olur zaten, kendimden feda ettiğim hiçbir şey eskisinin yerini tutamaz. -benim saçlarım ve senin hiç okşayamayışın- her neyse, aylar geçti işte. çok şey yaşadım. hiçbirinde yoktun. öncesinde de bir hayaldin zaten. güzeldin, bittin. elveda. -benim masallarım ve senin hiç var olmayışların-

üçhaziran-