Μικρές Ιστορίες Μ.Σ

Θεός? Άρης? 2*

Ένας χρόνος μετά...

Μήλος ένα όμορφο νησί, η μετακομίσεις μου είχε τελείωση αυτή την εβδομάδα, η εβδομάδα αυτή ήταν κουραστική μέχρι τώρα άδειαζα και της τελευταίες κούτες και τώρα καθόμουν στην αυλή και έβλεπα τον Λέων να παίζει με τα έντομα μέσα στο λουλούδια.

Σήμερα θα έβγαινα έξω με τον Άφαιστο δεν ξέρω πότε ήρθε, μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ότι ήταν στην Μήλο και δέχτηκα γιατί του είπα και άλλες φορές αλλά όλα το άκυρονα όταν ήμασταν Αθήνα. Είχα αγοράσει ένα φορεματακι και φόρεσα αυτό, είχα κόψη τα μαλλιά μου με ένα απλό ίσωμα και ένα ελαφρύ μακιγιάζ τελειώνοντας πήρα την τσάντα μου χαϊδεύσα το Λέων και έφυγα, περπάτησα ένα στενό πιο πάνω και τον περίμενα εκεί, μετά από δέκα λεπτά είχε έρθει κατέβηκε και μου πρόσφερε μια ανθοδέσμη "είσαι πανέμορφη" μου είπε και εγώ το ευχάριστισα και ξεκίνησαμε.

Φτάνοντας στο εστιατόριο μου άνοιξε την πόρτα κατέβηκα έδωσε τα κλειδιά στο μπακαδορο και προχωρήσαμε μέσα, ο σερβιτόρος μας πήγε στο τραπέζι μας όμως κατάλαβα πως αυτό το βράδυ δεν θα ήταν και τόσο καλό για εμένα, τον είδα να κάθεται με την Κάλια και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σαν ένα τρομπόνι και η ματιά που μου έριξε ήταν σαν την αστραπή πριν τον κεραυνό, ανησυχίσα για μια στιγμή ότι θα γινότανε κάτι την ώρα που καθίσαμε λίγα τραπέζια πιο δίπλα από αυτούς αλλά τίποτα ευτυχώς.
"Βλέπω έχουμε και οι δύο γνωστούς εδώ" μου λέει.
"Από ότι φαίνεται και εσύ τους γνωρίζεις"
"Είναι μεγάλη ιστορία όμως"
"Ιστορία" λέω με απορία.
"Θα μιλήσουμε για αυτό, ας συνεχίσουμε το δείπνο μας τώρα" και συζήτηση άλλαξε.

Ήταν υπέροχο το δείπνο είχαμε τελειώσει με και το επιδόρπιο και τώρα πίναμε και το τελευταίο ποτήρι κρασί, όμως όλοι αυτή την ώρα ένιωθα δύο μάτια πάνω μου να με καίνε, εγώ όμως τον ένιωθα αλλά δεν γυρνούσα γιατί η καρδιά μου δεν θα άντεχε, όπως εκείνη την μέρα που κατάλαβα πως είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του αλλά όταν τον είδα να φιλάει αυτήν η καρδιά μου έσπασε και μετάνιωσα πολύ που αφίσα τον εαυτό μου να παραδοθεί από ένα γυναίκα. Η βράδυ κύλισες αρκετά καλά, το αποχεραιτισα και προχώρησα προς το σπίτι, περπατούσα αργά φτάνοντας μπήκα αφίσα τα παπούτσια και την τσάντα μου στο κομοδίνο, προχώρησα στο δωμάτιο έβαλα το φόρεμα και το μακιγιάζ φόρεσα της μπιζαμες μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι όμως ύπνος δεν με έπαιρνε γιατί σκέφτομουνα εκείνα τα μαύρα μάτια που με κοιτουσαν.

Το πρωί στον καθρέφτη οι μαύροι κύκλοι είχαν εμφανιστεί αφού δεν κατάφερα να κοιμηθώ ετοιμαστηκα όπως όπως, αυτό το πρωί θα περίμενα κάποια παιδιά για συγκατοίκηση επειδή ήταν μεγάλο το σπίτι και είχε πολλά έξοδα, άρχισα να ετοιμάζω κάτι μικρά πράγματα για να τους κεράσω, με της ετοιμασίες και αυτά η ώρα είχε περάσει, την ώρα που έβαζα και τα τελευταία πράγματα πάνω στο τραπέζι του κήπου ήταν καλή μέρα έτσι είπα να καθήσουμε έξω. Την ώρα που έμπαινα σπίτι χτύπησε το κουδούνι άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα έναν ξανθό με γαλάζια μάτια σαν τον γαλάζιο ωκεανός που σε βύθιση μέσα του "Γεια σου είμαι Δαίδαλος είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο πριν λίγες μέρες" η φωνή του ήταν σαν τραγούδι από της σειρήνες.
"Πέρασε" λέω σαστισμένη " εμ από εδώ" του λέω και τον συνοδεύω προς τα έξω καθόμαστε " εμ θα περιμένουμε ακόμα ένα αν δεν πειράζει"
"Ε Φυσικά δηλαδή ψάχνεις δύο συγκάτοικους όχι έναν"
"Βασικά στην αρχή για έναν έλεγα και πιο πολλά σε κορίτσι αλλά με πήρατε εσείς τα δύο αγόρια εσύ και το άλλο αγόρι που θα 'ρθει σε λίγο και επειδή τα έξοδα τρέχουν είπα να δεχτώ αυτά τα τηλεφωνήματα μόνο αν δεν σε πειράζει θα περιμένουμε λίγο ακόμα για το άλλο παιδί."
"Φυσικά"λέει.
Μιλήσαμε για γενικά θέματα και για την δουλειά του που ηταν αρχιτεκτονική της αρχαιολογικής ήρθε εδώ για να ερευνήσει τα σπίτια που βρήκαμε.
"Θα δουλεύουμε μαζί" του είπα
"Ναι και από ότι φαίνεται θα είναι πάρα πολύ ωραία χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα"
"Και εγώ" η συζήτηση ήταν ομαλή και ενδιαφέροντα τα πράγματα που λέγαμε όμως μας διακόψει το κουδούνι.
"Είναι ο άλλος καλεσμένος μου με συγχωρείς" και πάω να ανοίξω την πόρτα.
Ανοίγοντας την πόρτα αυτό που αντίκρισα δεν μου άρεσε πολύ δεν είχα καθόλου αναγνωρίζει τη φωνή του όταν μιλούσαμε μαζί στο τηλέφωνο.
"Γεια σας περάστε μέσα είστε αυτός που μιλήσαμε στο τηλέφωνο" λέω ήρεμα και αγνοώντας ότι τον ήξερα.
"Ναι... Αρμονία..." Ήρθε κοντά μου αλλά εμφανίστηκε ο Δαίδαλος και απομακρύνθηκε.
"Δαιδολε από εδώ ο Ενυάλιος" πήγαμε και οι τρείς πίσω στον κήπο και αρχίσαμε να συζητάμε. Μετά από λίγη ώρα με διάφορα επιχειρήματα συμφώνησα με δυσκολία για να μείνουμε και οι τρείς στο ίδιο σπίτι, μου ήταν λίγο δύσκολο αλλα δεν είχα αλλη επιλογή τα έξοδα έτρεχαν εστί έδωσα και στους δύο αντικλείδια τις επόμενες μέρες θα ερχόντουσαν.