Μικρές Ιστορίες Μ.Σ

Θεός? Άρης? 3*

7 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Μετά από λίγο καιρό επιτέλους ήμουν πιο ήρεμη όσο την βλέπα να παίζει μαζί με τον Λέων ξέχασα σχεδόν τα πάντα ακόμα και το κατώφλι του θανάτου.

Σήμερα θα πηγαίναμε στο πανηγύρι ήταν και αρχές καλοκαιριού ήταν υπέροχη η μέρα, έστι το βραδάκι με την δροσιά σιγά σιγά ετοιμάστηκαμε στο να κατέβουμε κάτω στην πλατιά.

Περπατούσαμε και βλέπαμε τα υπέροχα πράγματα που είχαν είχε διάφορα λουλούδια, ρούχα και παραδοσιακά είχε και δύο λόγιο γλυκά και άλλα τόσα πήραμε ένα καλαμπόκι να το τρώμε την ώρα που ο Μάγος έκανε τα κόλπα του πάνω στην σκηνή.
Μείναμε μέχρι το τελευταίο τραγούδι, ο τραγουδιστής ήταν υπέροχος και στη διαδρομή προς το σπίτι συζητούσαμε στο αν θα έρθουμε ξανά και αύριο της είπα αν τα καταφέρουμε θα έρθουμε μπαίνοντας στο σπίτι κοίταξα μια στιγμής πίσω μου και ένιωσα κάτι περίεργο.
Την βοήθεια θα κάνουμε μπάνιο και πήγαμε στο δωμάτιο της φόρεσε τις πιτζάμες της και έπεσα στο κρεβατάκι της διάβασα ενα απο τα αγαπημένα της παραμύθι και την καληνύχτισα με ένα φιλί στο μέτωπο και έφυγα με το καροτσάκι μου πηγαίνοντας στην κουζίνα, έβαλα φαγητό στον Λέω πήρα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από το πάλι του ψυγείο και βγήκα έξω στη βεράντα νιώθοντας ακόμα αυτην την περίεργη αύρα στον αέρα όλη την νύχτα τα φώτα τον αστεριών με έκανε να θα θυμάμαι αναμνήσεις του παρελθόντος.

Το πρωί όταν ετοιμαζόμουν ένιωθα αυτή την αύρα της νύχτας αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτό το κομμάτι εκείνη τη στιγμή πήγα στο δωμάτιο ξύπνησε το κοριτσάκι μου την ετοίμασα σιγά-σιγά πήγαμε στην κουζίνας και ετοίμασμε μαζί ένα ωραίο πρόγευμα και το κολατσιό της που θα πήγαινε με τη φίλη της να παίξουν στο σπίτι της ακουμαι την κόρνα απο το αυτοκίνητο την αποχαιρετώ και πάμε με τον Λέων στην πίσω αυλη για να παίξει σήμερα η μέρα το ένοιωθα θα ήταν διαφορετική.

Η ώρα πέρασε με ευχαρίστηση με πήρε τηλέφωνο η Μελωδία μου και μου είπε ότι θα έμενε με τη φίλη της το βράδυ τελικά έτσι και εγώ ξεκίνησα τις δουλειές σπίτι σιγά-σιγά με τη δροσιά βγήκα ξανά στον κήπο με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, η ώρα δεν κύλισε αρκετά και ένοιωθα πίσω μου εκείνη την αύρα που είχα νοιώσεις πριν λίγες μέρες σαν ένας γνώριμος μαγνήτης σαν να με τράβαγε πίσω μαζί του.

"Τι θες εδώ" λέω έντονα νοιώθωτας πίσω μου αυτόν.
"Αρμονία" ήταν τόσο βραχνή το άκουσμα της φωνής του.
Γυρίζοντας είχαμε και οι δύο το ίδιο βλέμμα αυτός με βλέπεις στο καροτσάκι και εγώ τον βλέπω οχι και πολύ καλα αλλα κάπως γερασμένος.
"Τι έπαθες" αυτή αδύναμη φωνή.
"Μεγάλη Ιστορία" του λέω και έρχεται κοντά μου ο Λέων.
"Ακόμα εδώ"
"Δεν τον αναζητήσαι" λέω απλά. "Έλα πάμε μέσα" και προχωράω με το καροτσάκι μου προς την πόρτα μπαίνοντας μέσα αυτός κάθισε στην πολυθρόνα και εγώ ήμουν απέναντί του.
" Αρμονίας" λέει αδύναμα.
" Δεν χρειάζεται" του λέω τα λόγια ήταν περιττά έτσι κι αλλιώς.
"Μπορείς απλά να με ακούσεις τώρα" ήταν πολύ σκληρός.
"Μετα απο τόσο καιρό" λέω επίσης σκληρά.
"Απλά πρέπει να μιλήσουμε"
"Σε τι θέμα από αλλο" σαν να μην καταλαβενα τι γινόταν.
"Γιατί το λες αυτό" απορία είχε η φωνή του δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του εύκολα με την κουκούλα που φορούσε.
Κοίταξα την φωτογραφία της που ήταν απέναντί.
"Η Μελωδία" βλέπω απορία στο πρόσωπο του "Μεγαλώσαι και δεν ξέρει πολλά πραγματα για τον πατέρα της"
"Μελωδία" λέει με απορημένο βλέμμα και εγω του λεω "Η κόρη σου". Αυτός σηκώνεται από την πολυθρόνα και πηγαίνει κοντά στο τζάκι που είχα τις φωτογραφίες μας παίρνει μία στα χέρια του και την κοιτάει.
"Μου μοιάζει"
"Όταν την κοιτάω πάντα εσένα σκεφτόμουνα" κι αυτό με έκανε να χαμογελασω.
"Έχασα τελικά πολλά πράγματα και λίγες στιγμές και μαζί της και με εσένα Αγάπη μου"
"Δεν είμαι η Αγάπη σου Άρη και το ξέρεις καλα αυτο" λέω και προχωράω με το καροτσάκι έξω στο μπαλκόνι.
"Αρμονία αν σκέφτεσαι αυτό που κατάλαβα τώρα πιά τελειώσαι" ακολουθώντασμε.
"Τόσους αιώνες ζεις και αυτό δεν άλλαξε αποσο κατάλαβα" λέω σκληρά.
"Δες με δες δες" βγάζει την κουκούλα και ανακαλύπτοτας την γερατεια που είχε αποκτήσει.
"Ακόμα και έτσι Όμορφος είσαι αλλά τι να πω άλλο λυπάμαι" λέω ξανά σκληρά και τον βλέπω σαν να τον πλάκωσα τα λόγια μου.
"Δεν καταλάβεις ούτε τώρα" πάει να φύγει.
"Τι να καταλάβω" το ακολούθησα μέσα
" Κουραστικά να περιμένω"
"Εγώ δεν κουραστικά νομίζει που αιώνες γυρίζω να βρω σκοπό"
"Φύγε ελευθερώσου"
"Από πιον από εσένα από τον εαυτό μου την ίδια μου την ύπαρξης" λόγια ποιητικά βγαίνουν από το στόμα του και αυτά με κάνουν λίγο να χάνομαι για ένα λεπτό.
"Δεν μπορώ να κάνω κάτι τώρα όλα έχουν φτάσει σε ένα σημείο θεωρώ" λέω απλά σαν πάλι να μην καταλαβαίνω αυτά που εννοεί.
"Δεν καταλαβαίνεις μόνο αυτό λες δεν μπήκες και εσύ ποτέ στη θέση μου για ενα λεπτό να καταλάβεις, Δεν μπορώ να μείνω αν δεν θες εσύ δεν μπορώ να εξαφανιστώ αν δεν θέλω εγώ" Πάλι μιλάει ποιητικά και αυτό με τρελαίνει δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει από μένα δεν μπορώ να ορίσω τι θέλω εγώ τωρα.
Μείνουμε για λίγο έτσι βλέπουμε ο ένας τον άλλον αλλά ξαφνικά σηκώνεται και πάει να φύγει τον ακολουθώ, σταματάει και γυρίζει "Τελικά θα φύγω δεν μπορώ να είμαι ούτε εδώ χαίρομαι πολύ που σε είδα μία τελευταία φορά" αυτά τα λόγια ήταν πολύ σκληρά, δεν είχα πολύ χρόνο με όση δύναμη είχε τον πιάνω απο το χέρι και τον φέρνω κοντά μου τον φιλώ τα χείλη του ήταν σκληρά αλλά κουνιούνται με τα δικά μου με πάρει στα χέρια ακόμα και έστι όπως ήταν είχε υπερβολική δύναμη βρίσκει το δωμάτιο μου με ξαπλώνει στο κρεβάτι όμως μέσα σε αυτά τα λεπτά που τα μάτια μου ήταν κλειστά όταν τα άνοιξα είδα μία λάμψη σε όλο του το σώμα είχε γίνει ο ίδιος σταμάτησα το φιλί "Άρη" λέω με βραχεί φωνή "Αρμονία σε αγαπάω περισσότερο και από την ίδια μου ήταν υπαρχή άλλαξα για σένα"
"Εγώ δεν ήθελα αλλαγές ήθελα να ήξερες εσύ τι θες σε αυτό το κόσμο" με βάζει μέσα την αγκαλιά του και ξαπλώνει στο κρεβάτι μαζί μου.
" Μην ανησυχείς πάντα ήξερα τι ήθελα και τώρα για σένα"
"Τι εγώ" λέω με απορία.
"Να σταθεί να περπάτησης"
"Δεν νομίζω μετά την γεννα που ήταν τραγική το σώμα που από κάτω καταστράφηκε αλλά θα το ξανακανα" εγώ είχα αποδεκτή το πως είμαι.
"Θα το φτιάξω τώρα είμαι εγώ εδώ και δεν θα φύγω ξανά" μια φωνή με υποσχέσεις.
"Και που το ξέρει αν συμβεί κάτι όπως την άλλη φορά και πιος σου είπε ότι εγώ θέλω να μένεις εδώ" λέω και πάω να φύγω αλλά δεν με αφήνει.
"Σε παρακαλώ φτάνει άλλο αυτός ο αποχωρισμος θέλω να ξέρει η κόρη μου ότι ο πατέρας της ήρθε και θα μείνει αιώνια μαζί σάς"
"Και πιος σου είπε ότι θέλουμε να ζούμε αιώνια" είπα αλλά αυτός απλά με φίλησε και το άφησα γιατί μου έλειψε και κουραστικά να περιμένω άλλο.
"Μην ανησυχείς καρδια μου τωρα ολα θα πανε καλα" ακουστικές σαν ψυθιρος μεσα στο αυτι μου, τον άφησα να με τυλίξει μέσα στην αγκαλιά του τόσο σφιχτά όσο δεν πάει άλλο σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο με μια ελπίδα με όνειρα πολλά...

Τέλος.

Τελείωσε και αυτή 3* η ιστορία ελπίζω σας αρέσει και να την διαβάσετε θα περιμένω σχόλια και ψήφους από εσάς.

Φιλάκια πολλά
Μ.Σ...
❤❤❤

Επόμενης Ιστορία:
"Αγάπη Δυνατή"