Leyla ve Deniz. İstanbul'da bir Lise. Bir olay yeri, bir soğuk kelepçe. Bir katil, bir kurban. Leyla'nın acı kaderi ve Deniz'in ona ihanet eden arkadaşları.
Katil kim, kurban kim? İkisi de tanıdık.. Çok geçmemiş birbirlerini sevmelerinin üzerinden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eskiden şiirler yazardım ben sayfalar dolusu, çizimlerimle doldururdum da kenarlarını. Sayfanın hiçbir yerinde boşluk bırakmazdım. Benden başkası gelip de doldurur o boşlukları diye korkardım. Hikayemi hep kendim yazmak, kendim tamamlamak isterdim. Yarım kalmaktan, yarım bırakmaktan hiç hoşlanmazdım. Sonra ne oldu da birden böylesine bir yarım kalmışlığın ve bırakmışlığın ortasında buldum kendimi, inanın ben de bilmiyordum. Artık sayfalar boş, sözler yalan, bakışlar anlamsız.
Bundan öte ne var, Leyla'dan öte yalanlar.. Hayatım boyunca unutamayacağım ve pişmanlığını hep yaşayacağım hatalar. Ellerimle mahvettiğim gencecik hayatlar, gönlümde bir tek Leyla var. Nasıl anlatırım, ne derim, kime bahsederim? Anlatırım da aslında bir tek susmuş olurum. Sesim çıkmaz, soluğum bitmiş. Yolun sonuna gelmiş, Leyla'sız hayatta sadece sızı var.
Gördüğüm tek şey Eren'in elindeki bıçaktı. Mert oradan hızlı bir şekilde kaçarken kendimi yere bırakmıştım. Sonrası da çok karanlıktı zaten, pek bir şey hatırlamıyordum. Hastanede açtım gözlerimi. Yanımda da bir tek Eren vardı. Polise ifade verdikten hemen sonra kalkmaya çalıştığım sırada Leyla içeri girdi..
"Ne yapıyorsunuz siz ya? Niye telefonlarıma cevap vermiyorsun Eren? Öldüm öldüm dirildim burada. Kavga mı ettiniz? Nasıl oldu bu?"
"Sokak serserilerinden biriydi. Geçti gitti." dedim, yüzüne bile bakamıyordum.
"Ya geçti gitti tabii.. Şu haline bak. Ya daha kötü bir şey olsaydı?"
"Olmadı. Tamam mı? Ne yazık ki olmadı. Yalnız bırak beni Leyla." diyerek ayağa kalktım.
"Nereye gidiyorsun böyle? Eren durdursana, bir şey yap. Sen beni delirtmeye mi çalışıyorsun Deniz? Yatıp dinlen. Beni görmek istemiyorsan çıkarım. Ama lütfen.. Lütfen dinlen."
**
~Leyla~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatta çok korktuğum bir şey varsa o da kesinlikle sevdiklerimi kaybetme korkusudur. Bu yüzden kolay kolay almam kimseyi hayatıma, çok temkinliyimdir bu konuda. Etrafımda hayattan kalın duvarlar var, kimsenin içeri adım atamayacağı, yıkamayacağı.. Ellerimle tutarım o duvarı, yıkılmasına izin verdiysem çok sevmişim demektir. Bunu anlayan kişi sayısı da o kadar azdır ki, kalıcı değildir yerleri.
