Hep 17

Sevmek yetmesin bize...

Gözlerim gözlerinin üzerinde, gözlerim bir maviliğin peşinde. Ne varsa geçmişe dair hepsini silip atmışım. Bir seni almışım yanıma, bir de sevdamı, maviliğe dalmışım. Gerçek nedir, ya hayal? Unutmuşum hepsini.

Bir sana sarılıyorum, bir sana. Bir de yıldızlar örtüyor üzerimizi. Her biri aşk dolu mavi yıldızlar. Teninden yayılan sıcaklık deliyor gecenin karanlığını. En gerçek şey, tek gerçek şey sensin şimdi. Senden öncesi yoktu sanki, sonrası da olmasın.

Tenlerimiz bu ateşi beslerken ve aşkın maviliğine tutkunun kırmızısını eklerken ruhlarımız da birleşsin. Bir olalım, tek olalım, biz olalım, varsın kimse bilmesin. İlan etmeye gerek var mı bu mutluluğu? İlla birileri bilmeli mi yüreğimizde uçan kuşları?

Sevmek yetmesin bize, birleşsin dudaklarımız ve hiçbir söz o anı anlatmaya yetmesin. Sadece kendi istediğimiz için, içimizden geldiği gibi öpüşlerle süsleyelim anlatması mümkün olmayan bu sevdamızı.

İki kalbin arasına özlem girmesin. Yalnız günlere, yalnız gecelere inat özlemek sözcüğünü çıkaralım aramızdan. Özlem aşkın parçasıdır, bilirim. Aşık olmayan özlemeyi de bilmez onu da bilirim; ama, varsın bu sefer de böyle olsun ne dersin?

Yorgun düşünceye dek sevelim. Birbirimizi görmeyi engelleyecek diye uyumayalım geceleri. Her zaman sanki ilk görüşüyor gibi heyecanla, son kez görüşüyor gibi bırakmamacasına sarılalım birbirimize.

Unutalım zamanı, o anın içinde durup kalalım. Yaşayalım sevgilim, yaşayalım. Kendimiz için, aşkımız için yaşayalım. Bize verilen senaryoları değil, kendi kurduğumuz senaryonun oyuncuları olalım. Her zaman aynı parıltıyla baksın gözlerimiz birbirimize.

Seninle olmak, yaşamın bana verdiği en büyük güzellik. Bir kez kondu yüreğim yüreğine. Anla beni ve tut elimi. Vazgeçme benden. Bu aşk bize çok yakışıyor sevgilim.