YİRMİ DOKUZ - SONA BİR KALA

3K 174 116
                                    

Hello! Nabersiniz  bakalım? Ben hasta oldum :(   Ama şimdi biraz daha iyiyim :)

İyi okumalar!

•      •       •

Eda göz ucuyla alt tarafa baktı ve,
"Serkan! Bebeklerimize bir şey olmasın!"
Onu kucağıma kaldırdım ve hızlı adımlarla arabaya bindirdim. Merkeze çok uzaktık hastaneye yetişene kadar umarım bir şey olmazdı. Arabayı çalıştırdım ve oradan hızla uzaklaştık. Eda ağlamaya devam ediyordu.

"S - serkan... Bir şey yap n'olur.."

"Şş sakin ol... Sakin ol.. Bir şey olmayacak."

Eda'yı arka koltuğa oturtmuştum bazen göz ucuyla bakıyordum.

"Serkan! Bu kan durmuyo! Bebeklerimize bir şey oldu!"

Onu sakinleştirmeye çalışırken kendim de delirecek gibi oluyordum.

"Tamam... Tamam... Bak sen hep bana ne dersin.. İyi düşünelim iyi olsun tamam mı güzelim.. "

Eda katıla katıla ağlarken biraz olsun sakinleşmişti.

"Serkan iyi ki seninle evlenmişim. Bu hayatta verdiğim en güzel karar."

"Eda veda eder gibi konuşma benimle lütfen.." Artık bende ağlıyordum. Bebeklerimle birlikte onu da kaybedemezdim. Eda'ya kısa bir süre baktığımda gözleri baygındı.

"Eda! Sakın uyuma!"

"S-serkan onlara iyi bakamadım beni affet olur mu.."

"EDA! HAYIR KAPATMA GÖZLERİNİ! EDA!"

...

Eda'nın yanıbaşında uyanmasını bekliyordum. Kanaması zor da olsa durmuştu. Bebeklerin durumunu ise bilmiyordum. Doktor Eda uyanınca ikimizle birlikte konuşacağını söyledi. Ben düşüncelere dalmışken Eda gözlerini yavaşça aralamaya başladı. Elini avuçlarımın içine aldım ve,

"Güzelim... İyi misin?" Dedim.

"İ-iyiyim.. Bebeklerimiz iyi mi Serkan onlara bir şey olmadı değil mi?"

"Doktor bir şey söylemedi güzelim birazdan gelir."

Dememle doktor içeri girdi.

"Merhaba nasılsınız?" Eda yatakta biraz doğruldu.

"İyiyim bebeklerim nasıl?"
Meraklı gözlerle doktora bakarken doktor hanım:

"Bakın Eda Hanım stresten kaynaklı olarak bebekleriniz ölebilirmiş. Ve maalesef birini almak zorundayız.... Bebeklerinizden biri.... Ölmüş..."

Duyduklarım karşısında donakalmıştım. Eda bana dolu gözleriyle baktı.

"Serkan.." zorla çıkan fısıltıya benzer sesiyle. Çaresizce... Bana çare bulmam için yalvarır gibi...

"Eda.." dedim ve onu göğsüme çektim. Ama o birden bağırmaya başladı.

"ALAMAZSINIZ ONU BENDEN! İSTEMİYORUM!" dedi ve başucundaki yemek tepsisini yere fırlattı. Doktor hiçbir şey demeden çıktı. Eda hıçkırıkları içinde tekrar bana sarıldı. Onunla birlikte ağlamaya başladım. İçim yanıyordu... Sanki bir kor misali yanıyordu..

"Serkan almasınlar onu benden... Kendi doktorumuza gidelim belki yanlış görmüştürler.. Lütfen Serkan.."

Gözyaşlarımı sildim ve yüzüne baktım.

"Ben hemen geliyorum tamam mı?"

Kafasını salladı ve odadan çıkıp doktorun yanına gittim.

"Doktor Hanım.."

YENİ KOMŞU +18 (Tamamlandı)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin