You're the Reason I Changed [COMPLETE]

Chapter Fourteen: End of Friendship? (Part One)

Hanon’s POV

Dumaan ang dalawang araw at nakabalik na kami sa pilipinas. Sa dalawang araw na yun, I never spoke to Luki at iniwasan ko na siya. Pati na rin si Justin. Pag ka uwi ko sa bahay dumeretcho ako agad  sa kwarto ko. Tinanong ko na rin kayna Okasan kung dahil nga ba sa pagkakaibigan ko kay Luki kaya kailangan naming umalis sa Japan at iwan sina Gramps at Grams at oo daw. Inexplain na nila sakin at wag ko daw sisihin saliri ko o si Luki. They don’t blame him naman daw. I not mad at Luki pero ayaw ko naman ma put in danger sila. Alam ko kung gaano kalakas ang family nila kahit sabihin nila na I don’t need to end my friendship with Luki. I don’t want to take the risk.

Nagsimula na ung classes namin ulit. Balik aral pero mga two weeks lang naman at Christmas break na yan. At mga one week na rin hindi ko pinapansin si Luki pati na rin si Justin. And as much as possible pati si Len. Since I don’t want her to start asking questions, iniiwasan ko na rin siya. Pero ang hirap din eh, buntot ng buntot kasi eh. Kasama ko nga siya ngayon sa canteen nag lulunch. =________=

“Uy, tahimik mo?”

“Huh? Wala lang ganan, madami iniisip”

“Pagod ka nanaman ba sa kakaasikaso sa mama mo?”

“Ah… Oo eh. Medyo…” oo nga pala.

Balik trabaho ulit sila Auntie at Otosan. Sa Dec. 20 palang sila babalik eh. At sakto tapos na nun ang klase.

“Hmm… napansin mo ba? Mukha everytime kasama kita lumalayo sakin si Justin?”

 “Uy… namimiss mo na ata si My loves mo ah.. ahaha!” syempre pilit lang yan…

 “Di ah! Wag mo nga palitan ung usapan! >///////////////<”

 “Ay sus! Ikaw nga nagpapalit eh! At wag ka nga magdenay… miss mo lang siya eh… ayiii!”

 “Ay bahala ka nga! Hmp! >/////>” hay…. Sawakas tumigil na siya. Ayaw kong sabihin sa kanya na kaya ko iniiwasan si Justin dahil inlove ako sa BOYFRIEND NIYA  =_____________=

“Hanon-chan!” And who else will that be… of course….

 “Oh Luki, samahan mo na kami maglunch?”

 “Sure”

“Excuse me” agad agad naman ako tumayo

 “Crissy? San ka pupunta? Di ka pa tapos kumain ha?”

 “May gagawin pa ako Len, next time nalang. Kita nalang tayo sa room”

 “Hanon-chan…” di ko nalang siya pinansin.

Kung ako lumalayo kay Luki eh siya naman lapit ng lapit. Aish. Kainis naman oh. Sinabi ko naman sa kanya na lumayo na siya at baka kung ana pang gawin ng nanay niya sakin at sa pamilya ko. Di ba siya nakakaintindi? Anong ba problema niya?! UGH! I’m getting a head ache…. -_____________-

Ang mas mahirap pa jan ay ayaw niya umalis sa bahay. Ayaw niyang kumuha ng sarili niya lugar mas mahirap tuloy iwasan siya. Ok lang sila mama na dun pa rin siya pero ako ayaw ko. Actually sabi ko nga sa kanya na mag stay nalang siya sa Japan pero ayaw pa rin niya. He’s so stubborn!

Uwian na. I’m on the road already, ayaw kong sumabay kina Luki kaya lagi akong nagmamadali. Di ako pwedeng malate makauwi pero minsan nagpapaiwan ako since ayaw ko nga magkasabay kami. Pero, just my luck nagkasabay kami ni Justin pero mukhang pati siya ilang na sakin. Di naman siguro niya ako papansinin diba? Since siya mismo umiiwas sakin. Aru! Nagtama ang mga mata namin! Just walk away Hanon. Walk away.

“Cristin, wait” narandaman ko hinawakan niya ang wrist ko. Humarap ako sakanya

 “What? I need to go home. My mom needs me”