chance with you // yizhan

Bu karanlıkta tek başına kalmayacaksın Zhan-ge

"Öyleyse seni saklayacağım."

Xiao Zhan isterdi, böyle bir şeyin mümkün olmasını her şeyden çok isterdi ama değildi. Düşünceleri arasında boğulurken, bakışlarının yeni odağı olan Yibo'ya buruk bir tebessüm yöneltti.

"Ciddiyim. Kendinle ve onunla yüzleşecek cesareti bulana kadar, ister bir hafta olsun ister bir yıl seni burada saklayacağım." Yibo evinden bahsederek konuşmuştu ama dağılmış görünen genç adamı kollarının arasında saklamak isterdi, ona göre kimse tarafından incinmeyeceği tek yer orasıydı.

"Benden nefret etmiyor musun?" Xiao Zhan'ın kafası karışmıştı. Dört yıl boyunca görüşmemişlerdi ve onu son gördüğünde araları bozuktu, şimdi böyle davranması garip geliyordu. Üstelik dün geceye dair hatırladığı elle tutulur tek şey Yibo'nun son cümlesiyken. 'Arkadaşın olmaya gelmedim.'

"Senden hiç nefret etmedim." Yibo isterdi, bunun için çok çabalamıştı keşke ondan gerçekten nefret edebilseydi ama Xiao Zhan karşısında bu kadar güzelken nasıl cüret edebilirdi?

"O zaman neden yeniden arkadaşım olmak istemiyorsun?" Xiao Zhan yalnızdı, arayabileceği birileri elbette vardı ama yalnızlık etrafında insanların olmaması değildi. Duvarlarını kırmış, bütün çıplaklığıyla kocaman bir kalabalığın ortasında duruyordu ama kimse dönüp ona bakmıyordu, kimse onu anlamıyordu. Yibo da o kalabalıktaki insanlardan biriydi ama tek farkla... O geçip gitmemişti, her zaman Xiao Zhan'ı anlamak için çabalamıştı. Tutulmayacağını düşünse de her zaman elini uzatmıştı. Bir de Dylan vardı. Geçip giden insanların arasında Xiao Zhan'ın gözleri sadece onu görüyordu, her seferinde önünden geçip gitmemesi için yalvarıyordu ama sesini duyan yoktu.

Gece cevaplamak istediği soruyla tekrar karşılaştığında şaşırmamıştı Yibo. Ancak şimdi farklıydı, eğer cevaplarsa Xiao Zhan'ı kendinden uzaklaştırabilirdi. Şu an böyle bir riski alamazdı. Yatağında dizlerini karnına çekmiş, kafasını dizlerine yatırmış bedeni yüzüstü bırakamazdı.

"Sonra konuşuruz."demişti. Şimdilik böyle geçiştirecekti. Cevabının Xiao Zhan'ı tatmin etmediğini biliyordu, kendisi de aynı şekilde hissediyordu. İçindekileri haykırmak istiyordu, bütün dünya bilsin istiyordu ama şimdi değildi, artık bencil olmayacaktı.

Beklediği gibi, Xiao Zhan'dan tepki alamayan Yibo, komodinin üstüne bıraktığı tepsiyi ona uzattı. Dün gece çok içtiği için hafif şeyler hazırlamış, Zhan'ın çok sevdiği ekmekleri unutmamıştı.

Xiao Zhan artık çocuk değildi, üzgün olduğu için yemeğe küsmeyecekti. Zaten küsecek olsa da onu yemesi için ikna edecek annesi yanında değildi; dudaklarını büzüp boş bir mideyle oturması kimsenin umrunda olmayacak, nazı kimseye işlemeyecekti. En azından o öyle sanıyordu. Yibo'ya kısa bir bakış attıktan sonra elindeki tepsiyi almak için kendi ellerini uzatmıştı. Tepsideki yeni sıkılmış olduğunu düşündüğü portakal suyunu görene kadar boğazının kurumuş olduğunu fark edememişti. İçindeki suyu bir dikişte bitirdiği bardakla oynarken konuştu:

"Yemek yapmayı öğrenmişsin." Üniversitedeyken erişte yapmakta bile zorlanan Yibo'yu böyle görmek onu mutlu etmişti. Geçen dört yılda ara sıra aklına geliyordu, yanında olmasını isteği zamanlar o kadar fazlaydı ki... Acaba şu an ne yapıyor? Hala motosikletlere aşık mı? İlişkisi var mı?.. Artık kafasını kurcalayan bütün soruların cevabını alabilirdi, hepsini tek tek sorabilirdi ama artık bunun için hevesi kalmamıştı. Aslına bakarsanız hiçbir şey için hevesi kalmamıştı. Keşke daha erken gelmiş olsaydı, keşke Xiao Zhan en dibe batmadan önce onu bulsaydı.

Yibo gelen soruya gülümsemiş, alayla konuşmuştu: "Belki bir gün sana yemek yapmam gerekir diye düşünüp öğrendim." Cümlesi bitince karşısında zoraki gülümseyen adama göz kırpmıştı. Alaya almıştı evet ama gerçekten öyle miydi? Onsuz geçen zamanda attığı her adımın gizli öznesi Xiao Zhan değil miydi? Bu koltuğu o da severdi, bu pijamalar ona çok yakışır... Peki ya evindeki kilitli odada neden bir ressamın ihtiyacı olabileceği her şey bulunuyordu? Şimdilik düşüncelerini rafa kaldırdı.