ANKA'NIN DOĞUŞU

1.Bölüm : Kayıp Hatıralar

Tekrardan merhaba! Kitabıma göz attığımda eksiklikler olduğunu gördüm ve ani bir kararla düzenlemeye karar verdim. Kitabım artık eskisinden daha güzel oldu. Tanıtım videosunu izledikten sonra keyifli okumalar dilerim.

Düşünüyordum. Neden on yıl öncesini hatırlamadığımı, kim olduğumu; bunların dışında Mavera kim? Annem -onu da hatırlamıyordum- adımın Anka olduğunu söyledi, yedi yaşımdayken bir kaza geçirmişim ve o kaza hafızamı kaybetmeme neden olmuş, annemin dediğine göre bu yüzden on yıl öncesini hatırlamıyormuşum. Kaza hakkında birçok soru sorup onu sıkıştırsam da annem sorularımı hep geçiştirdi.

Bu kazanın öylesine bir kaza olmadığını düşünüyorum.

Diyelim ki ben anılarımı bir kaza yüzünden kaybettim, Mavera neden kaybetti anılarını? O da benim gibi 'bir kaza' mı geçirdi bilmiyorum, ona kendisi hakkında çok fazla soru sorsam da soğuk kişiliği yüzünden tek öğrenebildiğim yaşı oldu. Mavera, yirmi altı yaşında, genç bir adam. Birden hayatımıza giren o kişi.

Düşüncelerimi bölen annem oldu ve "Anka, yemek hazır." dedi. "Mavera uyuyor, gidip onu uyandır ve mutfağa gelin." Onu başımla onaylayıp Mavera'nın odasına gittim. Yatakta üstü açılmış bir şekilde uyuyordu, ne kadar sert bir insan olsa da bu onun uyurken çok tatlı bir bebek gibi görünmesine engel olmuyordu. Onu izlerken düşünceler tekrar ele geçirdi beni, kendi düşüncelerimin ellerini yaralayıp onlardan kurtulurken gördüğüm en son düşünce buruk bir gülümsemenin yüzüme yerleşmesine neden oldu: Hatıralarım, kayıplarla dolu...

Aklımdaki dikenli düşünceleri bir kenara itip bebek gibi uyuyan adamı dürtükledim, biraz kıpırdandı ama uyanmadı. "Mavera uyan artık." Yine uyanmadı. "Mavera akşama kadar uyudun kalksana." Kolunu birkaç kez daha dürttüm ama yok, uyanmadı. Uykusu hep böyle derin oluyor bu yüzden onu uykusundan uyandırmak zor oluyor. Bu sefer kolunu kavradım ve sarstım onu, yöntemim işe yaramış olacak ki uyanıp bana döndü.

"Anka canına mı susadın sen?"

"Saçmalama istersen, yemek vakti olduğu için uyandırdım."

"Kızım o zaman insan gibi uyandır, deprem oluyor sandım." Şu an sabrımı gerçekten çok fazla zorluyor. "Sanki kolay kolay uyanıyorsun, öküz gibi uyuyorsun be!" Sanırım öküz dediğim için bana dik dik bakmaya başladı. Kaçmalı mıyım? "Bence kaç." İki kelimelik kısa cümlesini duyar duymaz koşarak mutfağa gittim. Annem bana bir bakış atıp elindeki tabağı masaya koydu. Bir süre sonra Mavera da geldi ve sofraya oturup yemeklerimizi yemeye başladık. Kimseden ses çıkmıyordu ama Mavera ara sıra gözlerindeki soğuk buzları bana fırlatıp canımı acıtıyordu. Yemeklerimizi bitirdikten sonra annem sofrayı toplamak için ayaklandığında ben de ona yardım etmek için oturduğum kahverengi renkli, ahşap sandalyeden kalktım.

"Mavera, siz Anka'yla içeri geçin, buraları ben toparlarım." Mavera annemi onaylayıp bana baktı ve konuştu. "Gel peşimden." Annemin neden yardım istemediğini anlamasam da bunun üstünde çok düşünmedim çünkü herhangi bir iş yapmayı sevmiyorum, Mavera'nın peşine takılıp oturma odasına girdim ve parlak kırmızı olan büyük koltuğa oturdum. Mavera da koltuğun diğer ucuna oturdu ve hiç konuşmadan, bir süre oturduk orada.

Biz boş boş otururken annem elindeki cam bardakla içeriye girdi ve süt dolu bardağı bana verdi. "İç bunu," sonra Mavera'ya döndü ve başladığı cümlesini bitirdi. "Ben dışarı çıkıyorum." Buna ne Mavera ne de ben tepki verdik çünkü annemin haftada iki veya üç gün akşamları evden gidip sabah tekrar dönmesine alışmıştık.

Evimiz ormanlık alanda ve şehre bayağı uzak. Annem akşamın bir vakti gidip sabaha kadar eve gelmiyor, nereye gidiyor ya da gittiği yerde ne yapıyor bilmiyorum. Bu durum beni derin bir merak duygusuna sürüklediği için şansımı deneyip nereye gittiğini sordum anneme ama yine cevap alamadım. Onu takip etmeyi de düşündüm ama sadece evin çevresini biliyorum, Mavera'nın dediğine göre orman çok büyük. Eğer kaybolursam eve tekrar dönemeyebilirim veya başıma bir şey gelebilir, bu ihtimaller beni korkutuyor. Ormanda ne olacağı belli olmaz.