39

19.1K 374 12
                                    

LAYLA'S POV

When you give everything you have to someone, and it's not enough, it's going to rip you apart inside. Some days you'll still wake up wanting to call and text them just to say good morning or goodnight. You'll still spend some days crying and listening sad music that remind you of them. You'll fall asleep crying because it doesn't feel right without them. Pero sabi nila okay lang daw iyon na masakit pa din pero mas better kung maging okay ka. It's okay to let yourself heal.

Ilang taon na ba ang nakalipas? Apat? Lima?  Pero parang kahapon lang na nagmamakaawa ako na pakingan niya.  Ang bilis nga naman ng panahon pero sa pagdaan ng panahon ay bakit kay bagal ng pag move on ng puso ko sa kanya. Kung kasing bilis lang din sana ng paglipas ng panahon ang nararamdaman mo sa isang tao ay hayahay na ako.

Sabi nga nila.."It's always the same in every relationship, there is always one person crying and wishing to get back together, while the other doesn't even remember the things they've been through." Nakakainis! I hate that I have to be the one who remembers every little detail while he can't seem to remember me at all.

I heard that he has already a girlfriend. Wala eh. Mabilis siyang mag move on and I'm not that strong. But one thing I know...I hate him! Galit ako sa kanya at kung may pagkakataon ay gaganti ako sa ginawa niya sa akin. He doesn't know how he destroy me. Siguro hanggat may ala-ala pa natitira..hindi mawawala ang sakit. Heartbreak is poison and it had no cure.

"Ang lalim naman ng iniisip ng anak ko." Napatalon ako sa gulat.

"Dad!" Nanlalaking mata na saad ko.

"Sorry but what's with the deep thought?" Nakataas na kilay na tanong ni Dad. Yeah. He's Carick Dun. He's my Dad and he's alive. Dahil naisakatuparan ang bone marrow transplant na ako lang ang match niya kaya naman ay kapiling ko siya ngayon. And Im so happy for that dahil makakasama ko pa siya ng matagal.

"Nothing Dad. I was wondering for another expanding an sweet bake shop." Pag sisinungaling ko. Yes, I do have now an sweet bake shop here in New York. Wala eh super spoiled nila ako lalo na si Kuya Gun. He's the best brother of all.

"You know what Layla masyado ka ng workaholic. You better have an vacation...sa Pinas."

"Nooooooo." Mabilis kung  saad.

"Why not? It's been five years Layla. You should at least visit Sylvia." Doon ako natigilan. Yeah si Mama. Napatawad ko na siya. Mali man ang ginawa niya ay isang bagay lang ang alam ko kung hindi ay minahal niya talaga na parang tunay na anak. Basta with in five years naging okay na ang buhay ko. Weh? OO NGA!

"Halika nga dito Layla." Lumapit naman ako and Dad give me a big hug.

"You dont know how happy I am that finally we found you. You are my princess and hero and I love you so much Layla." Namasa ang mata ko. Hindi din madali para sa akin ang lahat lalo na ang malaman ang katotohan,but with all those things that happened into my life, I learned to forgive. It's not easy but in order to have peace my life then I should forgive...except for one person.

"I love you too Dad and thanks  alot."

"So it's settled? I already book you a ticket and your Kuya Gun will fetch you there after you arrived at NAIA." I pout.

"Daya. Bakit feeling ko ay pinagtatabuyan niyo ako Dad?"

"Silly...I just want my princess to see happy."

"Eh bakit Dad, masaya naman ako ah."

"I know. Sige na ang mabuti pa ay ayusin mo na ang dadalhin mo." Sumunod na lang ako. Medyo kinakabahan ako dahil babalik na ako sa Pilipinas. Pero naku ilang days lang naman ang balak ko na mag stay doon kaya napaka imposible na magkita kami, heller ang laki kaya ng Metro Manila. Ayoko kung makita siya, oo bitter pa din ako at baka masapak ko siya kapag nagkita kami.

My Bad Half(COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon