Ontvoerd 1&2 ✔️

2.33

Amy
Verslagen kijk ik voor me uit. Zo dichtbij...
Justin had m'n armen vast gepakt en zit nu de hele tijd sorry te zeggen omdat hij vol in m'n pijnlijke pols greep om me te stoppen en daarbij het verband een beetje beschadigde. 
"Sorry Amy..." Hij verbind m'n pols nog een keer en kijkt me de hele tijd spijtig aan. 
Ik kan nog steeds niet geloven dat hij zo veranderd is. Geef mij maar de vervelende versie van Justin, die liet me te minste met rust. 

Na nog lang te hebben gereden stopt de auto. "Eindelijk we zijn er" hoor ik Joran overdreven zuchten.
Joran en ik staan op. Nadat ook Mac helemaal gek werd van Justin heeft hij hem voor in gezet en Joran bij mij achter in. Bij elke kleine beweging die ik maakte keek hij me indringend aan en zei hij 'zit stil.'
Het verbaast me dat Mac daar niet gek van werd want ik namelijk wel. 
We stappen uit de auto en Mac pakt hardhandig m'n goede hand vast en houd me op m'n plaats.
"Kijk uit met d'r hand!" Hoor ik Justin roepen als ook hij eindelijk uit de auto gestapt is. 
Mac kijk naar m'n hand en roept terug: "Ik ben jou niet! Ik pak d'r goede pols wel hoor en anders heeft ze pech." Ik hoor Joran zachtjes lachen en kijk hem beledigd aan. Wat is hier zo grappig aan? Ik kijk om me heen. We zijn gewoon weer in Nederland! We staan voor het gebouw U17
Wanneer Joran de auto op slot heeft gedaan trekt Mac me mee naar binnen. 
"Wie is dat?" Vraag ik terwijl ik een beetje bang naar het lichaam op de grond wijs. 
Justin knielt er bij neer en mompelt: "Aron, hij is neer geschoten" 
De deur waardoor we net kwamen gaat open en in de deur opening zie ik Jack, gerrit en een andere jongen staan.
"Wat is hier gebeurt?" roept Mac kwaad tegen de jongen. Hij is nog erg jong, 17 denk ik als het niet jonger is. De jongen kijkt naar de vloer en ik zie dat hij het er lastig mee heeft. Ik kijk naar jack die mij net pas op lijkt te merken en kijk in z'n ogen. Ze staan helder en lijken licht te geven als hij naar me kijkt. Zou hij blij zijn me heelhuids terug te zien? Net zo snel als ik dat dacht kleuren z'n ogen een paar tinten donkerder en kijk hij weg. 
Ik kijk ook weg en kijk weer naar de kleine jongen. 
"Ga je nog antwoorden of wat?" Net als de jongen wilt gaan praten is Jack hem voor.
"We zochten je al." Ik hoor Mac geïrriteerd zuchten en hij neemt plaats op de bank waarbij hij mij op z'n schoot trekt. Ik blijf doodstil zitten te bang om wat verkeerd te doen. Hij plaatst z'n armen om m'n middel en trek me nog een stukje dichterbij. Wegkomen is nu al helemaal geen optie meer. Als automatisch schieten m'n ogen naar Jack, vragend om hulp. 
Vol afschuw kijkt hij Mac aan. Zo valt er ook een vleugje jalousie te zien. Ik schenk hem een zwakke glimlach om hem gerust te stellen, maar of ik het hem voor hem doe weet ik niet. Misschien is het meer om mezelf gerust te stellen. "Jullie hebben iets dat van ons is" zegt jack zelfverzekerd. Mac legt z'n armen nog strakker om me heen als 'bescherming'. 
"Echt niet ze behoord nu tot ons"  
Ik zucht geïrriteerd, ze praten over me alsof ik een of ander object ben! 
"Justin neem haar mee"  Justin knikt en trekt me mee aan m'n hand.
De manen praten veder terwijl we weg lopen. Althas ze scheeuwen meer.
Justin neemt me mee en laat na dat we uit het zich zijn van de rest m'n hand weer los. "Je kunt denk ik best zelf lopen" Ik knik bedenkelijk en loop rustig door. Hij begint te vertellen over van alles en nog wat, maar ik luister niet. Ik denk alleen maar aan hoe ik kan ontsnappen.
Ik kijk naar de ruimte waar we nu door heen lopen. Het is een lange, hoge gang met veel deuren en een paar kroonluchters. Het lijkt hier wel op een chique hotel. Helaas voelt het zo niet.
De sfeer is ondanks al het mooie gedoe erg gespannen. Zelfs het eindeloze gepraat van Justin helpt niet de sfeer beter te maken.
We lopen nog een stukje de gang door tot we bij een splitsing komen. "Rechts of links?" Vraag ik Justin als de splitsing in zicht komt.
Justin lijkt gestoord in z'n verhaal en mompelt vervolgens dat we linksaf moeten. 
Ik antwoord iets terug dat op een oke moet lijken en kijk weer veder om me heen.
Snel bedenk ik een klein plannetje om van Justin af te komen.
Als Justin straks links gaat ren ik rechts op en neem ik daar de eerste deur die ik tegen kom. Als Justin me dan komt zoeken kan hij me niet vinden en kan ik ondertussen via het raam naar buiten klimmen. Ik heb al gecheckt of de hoogte waar we ons op begeven spring baar is en het is makkelijk te halen.
Simple but Effective.
Ik loop nog steeds netjes naast Justin die niks vermoedend verdergaat met m'n verhaal. Ik hoor wat woorden als; zon, strand, zee en ga er dus maar vanuit dat het over de vakantie gaat waar hij ooit eens heen is geweest. "Klinkt leuk" zeg ik met een glimlach op m'n gezicht. "Ja hè! Het was echt geweldig!" Lacht hij super enthousiast. Ik moet eerlijk zijn hij is wel schatig als hij lacht.
Een van de deuren gaat open en een man en een meisje komen er uit lopen. De man heeft het meisje vast aan de hand en kijkt haar indringend aan als hij ons ziet. Ik kan het meisje zien slikken en ze kijkt naar de grond. Justin pakt ook snel mijn hand vast en geeft een knikje naar de man.
De man heeft blond haar dat ik een scheiding naar rechts zit, helder blauwe ogen en hij is erg lang. Het meisje naast hem heeft wel wat weg van Zara maar dan een stukje jonger en een kleinere neus. Als je me zou vertellen dat ze zusjes waren had ik het zo geloofd. Het meisje kijkt voorzichtig op als de mannen een gesprek beginnen over dingen waar ik niks van begrijp. Het gaat vooral over De Dag dat een paar dagen geleden was. Het meisje tovert een kleine glimlach op d'r gezicht en sprankels van hoop zijn te zien in haar ogen. Wanneer Justin me weer mee wilt trekken fluister ik zachtjes tegen het meisje; "blijven vechten" de glimlach op het gezicht van het meisje word groter en zelfverzekerd loopt ze met de man mee. Er verschijnt een groote lach op m'n gezicht van blijheid, nu alleen zelf nog blijven vechten.
We lopen de hal veder door, hoe veder we de hal in lopen hoe doffer het gaat ruiken. Alsof je bij een oude vrouw in huis bent.  Justin laat mijn hand weer los en we lopen veder. Als we bij de splitsing zijn grijp ik mijn kans en een ik naar recht. M'n hart klopt in m'n keel terwijl ik door de lange gangen heen ren. Ik kijk snel achterom en zie Justin rustig aan deze mijn kant op lopen. Hij heeft geen haast en toont geen elke schrik. Ik haast me veder de gang door. Het valt me op dat ik nog geen enkele deur tegen ben gekomen en ik een een stukje sneller. Waar zijn alle deuren gebleven? Het waren er zo veel in die vorige gang. De angst word naarmate ik veder ten steeds groter en groter. Ik kijk weer achterrom en Justin is uit zicht. Waarom zijn deze gangen dan ook zo lang? Ik minder vaart en loop veder de gang door. Ik kijk zo om me heen dat ik een stukje tapijt dat los lag nii zag en op m'n plaat val. Ik klim vloekend overeind en zie dat ik voor een deur sta. Ik ga veder met m'n plan en open zo snel als ik kan. Ik sluit de deur weer achter me dicht. Ik sluit me ogen en ga voor eventjes tegen de deur aan staan. M'n hart klopt weer super snel en ik probeer m'n adem een beetje onder controle te krijgen. Wanneer ik een beetje op adem ben open ik m'n ogen weer en kijk om me heen. In de verte hoor ik Justin lopen maar om hem hoef ik me nog eventjes geen druk te maken. Ik sta in een kamer met een groot bureau met een computer er op. Veder nog wat foto lijstjes en andere losse dingetjes. Er is nog een deur in de kamer die waarschijnlijk naar de badkamer lijd, ook zijn er twee ramen. Ze zijn groot en ik pas er gemakkelijk door heen. Net wanneer ik de hendel van het raam vast pak om hem te openen. Hoor ik gestommel vanuit de badkamer komen.
Ik ben niet alleen.
Uit reflex duik ik onder de tafel. En houd ik me zo stil mogelijk. Terwijl ik dit deed ving ik nog een glimp op van een van de foto's die op het bureau stonden. Het was een familie foto. Een oude foto. Die gemaakt was het jaar voordat mijn ouders overleden.
Het was een foto van ons drieën met Azra er onderin de hoek bijgeplakt...

Heeey!
Of er volgende week een hoofdstuk komt weet ik nog niet zeker maar ga ik wel van uit!
Ik ben bij m'n vader dus zou genoeg tijd moeten hebben om te schrijven het boek ik trouwens bijna af!!