Ontvoerd 1&2 ✔️

2.24

Shit ben weer eens te laat met update maar geniet van dit hoofdstuk xx meee

Pov Jack:

Boos loop ik samen met m'n pa gebouw UI7 in.

"Waar zijn ze?!"

Alle ogen zijn nu op ons gericht.

De ene verbaast, de ander boos en weer een ander verveeld.

"Waar zijn ze?!" Herhaalt m'n vader nogmaals.

Op de camera beelden was duidelijk te zien dat Joran en Justin Amy mee namen.

De politie was zo dom niet de camera beelden te bekijken en wij kunnen het ze ook niet laten zien om hun aan gegeven want wij zijn ook verdachten.

Dus nu zijn we naar het gebouw van Mac gegaan om ze af te maken en Amy terug te halen.
Ze mag niet achter de waarheid komen!
Haar hele leven zal instorten.
Joran heeft dat van azra al verkloot door het te vertellen maar als Amy er achter komt gaat het te ver! Ze blijven met hun poten van haar af!
Als m'n neef zich maar aan onze afspraak houd.

"We weten het niet, meneer" eindelijk heeft 1 van de jongens de moed bij elkaar verzameld om wat zeggen.

Ik kijk m'n pa aan en met 1 blik weet ik genoeg. Tegelijkertijd halen we onze pistool uit onze linker binnenzak. En houden we de jongen onder schot.

"Geen beweging of deze jongen gaat er aan!" Schreeuwt m'n pa hard.

De andere jongens beginnen te lachen en lopen gewoon simpel weg.

Verbaast kijk ik m'n pa aan.

"Oke als het zo moet..."

Een harde knal volgt en de jongen valt als een lappenzak op de grond.

Ik kijk naar de reacties van de jongens die zich hebben omgedraaid.

Ze lopen veder op 1 na.

Hij staat daar, proberend z'n tranen binnen te houden, kijkend naar waarschijnlijk z'n vriend die Gerit, m'n pa, zojuist heeft afgeschoten.

Ik bekijk te jongen eens goed. Hij lijkt me 16 en lijkt ondanks z'n leeftijd erg ervaren.
Ik gok dat hij hier al 4 jaar werkt.
Vanaf 12 is best jong maar hij zal hier dan ook vast niet uit vrije wil zijn.

De jongen die nu dood op de grond ligt leek me 18 misschien 19.

De rest die weg is gelopen leken me meer mannen van 25 tot 30.

Deze twee jongens waren dus de jongste.

"Wat is dit nou weer!" M'n pa zucht gefrustreerd.

Ik reageerde niet en blijf naar de jongen kijken.
Ook hij keek op we keken elkaar aan en in z'n ogen was verdriet te zien, maar ook woeden en angst.

Het liefst zou ik in z'n hoofd willen kijken en zien wat er afspeelt in z'n hoofd.

Ik hoor m'n vader lachen.
"Ben je gay ofzo?"
Hoor ik hem zeggen.

Nog steeds zijn m'n ogen op de jongen bevestig hij slik moeizaam.

"Pap doe ff normaal! Ik ben niet gay en al zou ik het wel zijn wat maakt het uit?!"

M'n vader kijkt me sprakeloos aan.

Ik hoor de jongen zachtjes zuchten en dan draait hij zich om en loopt weg.

"Lekker gedaan pap nu is hij weg!"

"Wat wil je met die jongen bereiken?!"

"Hij is nutteloos jack"

Pov Cas

"Hij is nutteloos jack"

Ik zucht Jack Adams: de gene die ene Amy Graziá heeft bevrijd, degene die bij de bende van z'n eigen vader weg liep, degene waar ik zoveel over heb gehoord, de vaijant van de bende waar ik vast zit, degene waar ik nachten over heb gedroomd, degene waar ik verliefd op geworden ben zonder dat ik het door had...

Maar hij is niet homo...

Ik loop de gang op, naar de badkamer.

Ik pak m'n zakmes uit m'n broekzak en doe wat ik zo vaak doe, iedere dag weer, het is net druks: heerlijk, verslavend en gevaarlijk.

Tevreden kijk ik naar de snee waar bloed uit sijpelt.

Ik pak verband en verbind de snee zorgvuldig zodat het bloed niet overal ligt.

Ik doe het al vanaf ik 11 ben het werkt rustgevend en dat heb je heb je hier wel nodig.

Ik zit hier al vanaf dat ik 10 ben het eerste jaar, opgesloten in een kamer, verwaarloosd ik kreeg per dag 1 maaltijd te eten elke dag het zelfde 2 sneetjes brood, aardappel puree en een glaasje water.

Ik heb dat jaar doorgebracht met dansen. Je zal wel denken zoiets doe je toch niet als je opgesloten zit in een kamer. Maar ik wel, dansen is mijn passie daar leef ik voor als ik hier uit kom zal ik optreden zowel als straat artiest als in videoclips.

Het tweede jaar kreeg ik iets meer vrijheid, ik mocht 5 uur buiten de kamer doorbrengen.
Nog steeds kreeg ik niet veel te eten maar het was wel al meer die gene die het eerste jaar het eten kwam brengen was gestopt er kwam een nieuwe jongen hij was erg jong ik denk 3 jaar ouder dan mij. Hij gaf me vaak extraatje en bracht veel tijd met me door zijn naam was Aron.

Het derde jaar mocht ik zelf bepalen wanneer ik de kamer verliet en weer in ging.
Ondanks dat Aron nu geen eten meer hoefde te brengen en ik gewoon mee mocht eten met de rest.

Het vierde jaar had ik toegang tot iedere deur van het gebouw behalve de deuren die naar buiten leden. Aron en ik zijn beste vriendeb geworden eigenlijk voelt hij wel een beetje als een broer voor me. Elke dag vertelde hij me over Jack Adams zijn hele verleden van zijn geboorte tot gisteren.
Hij was een groote held voor mij en Aron.

En nu vijf jaar later sta ik hier. Aron is dood. Ik ben nu 15 en nog een snee in m'n arm. het zijn er minstens 1000, 1000 kleine, sommige grote, sneeën. Elke dag doe ik het soms meerdere keren per dag. Gewoon om even nergens meer aan te denken. De mannen hier in het gebouw doen er niks aan. Ondanks dat Gerit Adams, de vader van jack, zojuist Aron heeft afgeschoten en jack niet homoseksueel is. blijft hij mijn held.
Hopelijk kom hij mij bevrijden uit deze hel net zoals hij mij Amy Graziá deed.
Voorheen was dat een droom die ik en Aron samen deelde nu sta ik er alleen voor.

Wat vinden jullie van Cas?