Ontvoerd 1&2 ✔️

2.36

De heerlijke geur van aftershave komt m'n neus binnen wanneer hij me nog strakker in een knuffel trekt.
Het is een knuffel van hoop, woede, angst en verdriet. Het is de knuffel die ik de afgelopen dagen nodig had. Voornamelijk van hem.
Langzaam maken we onszelf los uit de knuffel we kijken we elkaar aan. Hij heeft een groote glimlach op z'n gezicht en z'n ogen staan vol hoop.
Mike kucht een beetje ongemakkelijk zo van 'wij zijn er ook nog'.
En langzaam komen we weer terug naar realiteit.
Ook op mijn gezicht is een groote glimlach af te lezen. Die gaat er de komende uren niet meer vanaf.
Ik pak jacks hand vast en draai me weer terug om naar Mike.
"Ik kwam hier om de gebouwen te doorzoeken. Misschien was er iets dat nuttig zou zijn bij het vinden van jou. De gebouwen van Jack en Gerit staan leeg. Die zijn leeg gehaald door de politie nadat ze de meisjes gered hadden. Iedereen behalve jou... Maar Macs gebouw heeft nooit wat te maken gehad, met die van Jack en Gerit. Daarom is dit gebouw niet leeggehaald en zijn de meisjes hier nog niet weg.
Toen ik hier aankwam, nam een of andere gast me mee en sloot me op." Vertelt Mac.
"Ik vond hem toen ik samen met Cas een rondje liep." Vult jack aan.
Ik knik langzaam terwijl ik alles laat bezinken. Voor Mike en Michelle zou het ook lastig moeten zijn geweest. Hun vriendin en huisgenoot zo maar opeens verdwenen. En wat dacht je van qwen?
Wat zou die bang zijn geweest... En dat voor de 2de keer!
Als ik alles heb laten bezinken kijk ik m'n vader aan en wijs.
"En hij? Wat moet hij hier?" Het klinkt bijna wanhoopig.
"Weet je zeker dat je het wilt weten?"
Ik knik bijna onmiddellijk.
"Dan is het misschien beter dat je eventjes gaat zitten" hij heeft het erg lastig, maar toch weiger ik medelijden met hem te hebben. 
"Er zijn hier geen zit plaatsen" Sid lacht bespottelijk.
"Oh ehm laat maar dan" De oude man schaapt z'n keel en begint dann met vertellen.
"Voordat jij en Azra geboren werden, werkte ik bij Mac. Ik was na een heftige ruzie met mijn ouders, jouw opa en oma. Op straat beland. De broer van Mac nam me mee naar het bedrijf van z'n vader. Als het kleine jongetje dat hij toen nog was nam hij me mee aan de hand en lijden hij me naar z'n vader. Ik had hem onderweg wat dingen gevraagd, maar hij antwoordde steeds weer hetzelfde 'het is beter als je niks vraagt en gewoon doet'" terwijl hij vertelt kijkt hij steeds schuldiger.
"Dat z'n vader aan vrouwen handel deed had ik nooit geweten, het enige wat ik deed was helpen de politie weg te houden. Ik mocht nooit weten waarom. Ik moest het gewoon doen." Tsss nu klinkt het net alsof hij het slachtoffer hier is...
"Op een dag ging het fout. De politie stond onaangekondigd voor de deur en hebben toen de vader van de jonge Mac mee genomen. De vader heeft nooit meer iets van zich laten weten. Mac zou op dit moment niet ouder dan 5 zijn geweest. Ik was gevlucht, naar de stad waar jij en Azra geboren zijn."
Hij zucht diep.
"Ik ontmoete je moeder daar en we kregen een relatie. Alles ging goed. Totdat Macs broer voor de deur stond. Hij zei dat het mijn schuld was dat zijn vader in de gevangenis zat. En daar levenslang moest blijven.
Hij maakte me voor alles uit en werd ontzettend boos."
Ik kijk de kamer rond en iedereen zit aandachtig te luisteren als kleine kleuter bij het verhaaltjes tijd.
"Jullie moeder was zwanger op dat moment. 2 prachtige dochtertjes.
Toen Macs broer er achter kwam werd hij nog bozer. Hij zei dat we het recht niet hadden op een dochter. Zelf wist hij niet dat het een tweeling was alleen dat het een meisje was. Als ruil van alle ramp die ik zo genaamd zou hebben aangericht in zijn leven moest ik m'n dochter aan hem afstaan."
"Dat werd Azra" mompel ik vol ongeloof.
"Ja, maar het ging mis en ze kwam in een weeshuis terecht. Vervolgens ging het nog meer mis. Azra werd meegenomen door Joran in plaats van door Mac. De twee groepen wisten op dit moment nog niets van elkaar. Dat kwam pas toen jij in het ziekenhuis lag."
"Maar waarom deed je alsof je dood was?"
"Ik moest weer terug. Verplicht aan het werk. Als ik weigerde ging er wat erg gebeuren. Ik weigerde en een paar weken later overleed je moeder. Er was gekloot met de remschijven van je moeders auto. Ik deed dus maar alsof ik ook in dat auto ongeluk was omgekomen. Het was makkelijker om voor iedereen te verdwijnen. Ik moest levenslang voor hun werken net als Macs vader levenslang in de gevangenis zat. Na een aanval van een andere groep. Overleed ook de broer van Mac en werd alles nog veel erger dan het al was. Mac was streng en kil als z'n vader en broer maar nog erger."
Hij zucht weer diep.
"Dat is wat er gebeurt is."

Willen jullie morgen ook een hoofdstuk? (Dat is t hoofdstuk 2.37+Epiloog en bedankje)