Ontvoerd 1&2 ✔️

2.35

"Amy?" Hij wilt me in een knuffel trekken maar ik duw hem van me af. Wat denk hij wel niet?
Wat doet hij hier?
"Amy, het spijt me." Hij kijk me aan en ik kan zien dat hij het we moeilijk mee heeft.
Ik kijk weg en kijk boos naar Justin.
"Maakt hij deel uit van jullie stomme groepje?"
Justin begint te lachen. "Natuurlijk hoort hij bij ons."  Mijn boosheid veranderd in woede en gaat dan naar verdriet.
Ik snap er niks meer van. Pap was dood. En waarom Justin zich weer als van ouds gedraagd weet ik ook niet.
Ik kijk nogmaals naar de man voor me die m'n vader zou moeten zijn. Hier staat hij toch echt. Springlevend in de kamer.
Voetstappen zijn op de gang te horen en weer voel ik het sprankeltje hoop branden in m'n binnenste.
Jack. Het is jack. Hij komt er aan. Ik hoor het aan z'n voetstappen, zacht en hard tegelijkertijd. Ze zijn perfect. Zou hij me komen redden uit deze verschikkelijk nachtmerrie? Zou hij me vertellen dat dit mijn vader niet is? Dat hij dood is en dat dit gewoon iemand is die verschikkelijk erg op hem lijkt?
Diep van binnen hoop ik dat dat de waarheid is. Maar toch weet ik het zeker. Dit is mijn vader. Mijn vader is net zo'n sukkel als alle andere die hier zijn.
De voetstappen komen dichterbij en hoe beter je gaat luisteren hoe meer voetstappen er klinken.
Inmiddels 6 wat betekend dat er 3 mensen aan de andere kant van deze deur zouden moeten zitten.
Jack en twee andere. Maar wie?
Ik kijk Justin vragend aan en hij glimlacht...
Geen grijns, nee, echt een oprechte glimlach. Er word op de deur geklopt en zonder ook eigenlijk te wachten op antwoord word de deurklink naar beneden gehaald en daar staan ze dan; Jack, de onbekende jongen, Sid, Mathijs en Mike.
Daar zat ik dan mooi naast toen ik dacht dat het maar 3 mensen waren.
Ergens voel ik me dom dat ik het niet gehoord had, maar dan dringt het tot me door: Mike is hier.
"Mike?" Mike kijkt me aan. "Amy?"
"Wat doen jullie hier?"
Sid en Mathijs had ik nog niet vaak gezien maar ik wist wel dat het goede vrienden waren van Mike. Ze kwamen soms Gamen bij ons thuis en dan aten ze alle chips op. Dat lijkt al jaren gelden, maar in werkelijkheid is dat nog geen maand.
Jack doet de deur achter ons dicht en komt naar me toe.
"Sorry" hij fluistert het zachtjes. Even ben ik niet zeker of ik het goed gehoord had, maar nog geen paar tellen later trekt hij me in een knuffel. Wauw...
Hoelang heb ik hier wel niet op gewacht?
Hoe vaak heb er wel niet over gedroomd dat het eindelijk weer kon?
En hoe vaak heb ik al die ideeën wel niet verafschuwt?
Te vaak. Maar voor eventjes telt dat niet.
Op dit moment is het jack en ik. Niemand anders. Alleen wij. "Nog heel even. Daarna zijn we vrij."

Bijna het einde!!!
Pfff ik heb buikpijnn ben op Scheveningen heb te veel patat op 😌🤣