Ontvoerd 1&2 ✔️

2.27

"oke laten we eerst even uitrusten" mike zucht en laat zich op de bank neem ploffen
"Ja dat is misschien wel handig, doen we een potje Minecraft" stel ik voor.
"Minecraft?" ze beginnen te lachen. "leef jij in de oertijd of zo?" geen haat naar minecraft spelers. speelde het zelf ook haha  "Nee hoezo vraag je dat?" 
"Dat spel is echt oud" weer lachen ze.
"Kom we gaan een horror game spelen" Michelle en Mike grijnzen.
"Een horror game?"
"Ja durf je dat wel"
"Ja natuurlijk durf ik dat!"
Oke eerlijk? Ik weet geen eens hoe dat moet! Het enige spel dat ik speelde was Minecraft.
"Oké, kom dan start ik het op" 

Pov Amy 

rusteloos lig ik op bed. Justin heeft me weer geholpen en m'n pols verbonden.
"Ga toch slapen"
"Nee!"
"Amy wees eens een keer toch niet zo koppig mogen word een zware dag!" 
"Elke dag is zwaar hier" zeur ik mompelend. 
"Ga dan slapen! Amy alsjeblieft geloof me ander overleef je morgen niet"
De deur zwaait open en ik ga snel recht op in bed zitten.
"Justin wat doe jij hier nou weer?"
"Ik ehm wou even kijken of ze niet weer wat doms van plan was haar actie van daarnet hielp ook niet echt" 
"Oke nou ga even weg ik wil met Amy praten"
"Ja meneer" Justin verlaat de kamer en maakt plek voor Mac. 
"Dus babe..."
"Nog steeds jou babe niet" Ik probeer mijn angst voor hem zo goed mogelijk te verbergen. 
Hij begint te grinikken. 
"Nog steeds als vroeger"
"Ja! en dat zou ook nooit veranderen!"
Hij zucht. "Je moet uitrusten. Morgen word een schokkende dag"
"Een schokkende dag?"
"Ja een schokkende dag. We gaan ergens heen" 
Waar zouden we heen gaan? Terug naar Nederland? Of weer naar een heel ander land zoals Marokko? Zouden ze een paspoort hebben gemaakt voor mij dan? Nee vast niet is toch teveel werk, maar ja ze nemen wel het risico mij te ontvoeren terwijl ik ontvoerd was! 
"Waar gaan we heen?" "tja... dat is lastig te zeggen" hij doet alsof hij heel diep na aan het nadenken is.
"Kom op ik weet dat je het weet!"
Geïrriteerd kijk ik weg van Mac.
"Babe, doe nou niet zo"
"Ik ben je babe niet"
Hoe moeilijk is het jemig!
Ik ben zijn babe niet en dat weet hij!
"Hmm wacht maar" 
Hij loopt de deur weer uit en Justin komt gehaast aan lopen.
"Heeft hij je pijn gedaan? "
Een kleine glimlach siert mijn mond.
"Nee hij deed me niet pijn" 
Hij zucht opgelucht.
"Gelukkig"
Ik leg mijn hoofd tegen de muur aan en Justin gaat weer op de stoel zitten naast het bed.
Een ongemakkelijke sfeer speelt op en ik staar naar de muur.
Ik kan Justins naar me voelen kijken.  
"Justin?"
Ik draai mijn hoofd naar hem toe en kijk hem aan.
"Ja?" Vragend kijkt me aan.
"Waarom?" Verward kijkt me me aan.
"Waarom wat?"
"Waarom verzorg je mij?" Zou hij antwoord geven? Een ander antwoord dan dat ik eerst kreeg?
"Dat heb ik je al verteld" Hij kijkt bedenkelijk en loop naar mij toe. Hij gaat op bed zitten en praat veder. "Heb je je hoofd gestoten in dat bad?" Hij kijkt onderzoekend en pakt mijn hoofd vast.
Ik pak zijn handen vast en kijk hem lachend aan.
"Nee, gek. Ik heb mijn hoofd niet gestoten"
"oh" Ik laat zijn handen los en ongemakkelijk krabt hij aan z'n hoofd. 
"Maar waarom?"
"Voor jack" Hij zucht zachtjes.
"Maar jij en jack waren toch nooit echt goede vrienden?"
Hij begint zachtjes te lachen. Geen gemene lach of gegrinnik maar een echte lach. Een liefde volle lach...
"Hij is zeker niet mijn vriend" Huh? Wat? Maar waarom? 
"Hij is mijn neefje" Z'n neefje... Natuurlijk het kan nog beter. Ze zijn familie! Straks gaan ze me nog vertellen dat mijn moeder ook die van jack is!
"Je neefje?"
Hij knikt.
"En waarom doe je het voor hem?"
"Ik heb het hem beloofd"
Ik wil veder vragen maar hij praat al weer veder.
"Hij en ik waren toen we klein waren heel close, maar toen werd ik bevriend met Joran..."
"Jack vond dat Joran een slechte invloed op me had en nu weet ik dat het waar is, maar toen wilde ik hem niet geloven" Hij wordt even stil en kijk in plaats van naar mij naar de muur achter me. 
"Zonder dat ik het door had werd ik steeds gemener tegen Jack en alle meiden"
Hij zucht en gaat naast me liggen.
Starend naar het plafond praat hij veder.
"Het spijt me Am"
Am... Zo noemde me vader me altijd sinds dien heeft niemand me ooit meer Am genoemt.
"Wat is er?" Justin gaat recht op zitten en kijkt me bezorgd aan. 
"Niks... er is niks"
"Amy..." Hij veegt een traan bezorgd van m'n wang af.
Hij trekt me in een knuffel en verteld zachtjes fluisterend zijn verhaal veder.
"Een jaar maanden geleden toen Joran, mac en Ik uit de gevangenis ontsnapte door middel van een meesterplan van Sam..." 
Automatisch leg ik mijn hand op m'n bovenbeen bij het horen van zijn naam.
"Een jaar geleden?"
Waarom is mij nooit verteld dat ze ontsnapt waren?
Waarom is het nooit op het nieuws gekomen?
Omdat ik jaren lang het nieuws heb genegeerd bang voor het grote nieuws dat ze ontsnapt waren? 
"Ja heb je dat niet gehoord?" 
"ehm nee" Ik trek me terug uit de knuffel en kijk hem aan.
"Maar een paar maanden geleden ging ik naar Jack toe om mijn excuses aan te bieden, We hebben het uitgepraat en het is weer goed tussen ons"
Hij staat op en loopt richting de deur.
"Waar ga je heen?" 
"Ik ga eventjes wat halen dan kan ik je het wat beter uitleggen waarom en wat er gaande is." 
Hij loopt de deur uit en sluit de deur achter zich.
Na 4 minuten komt hij rennend de kamer binnen
"Ik zal je alles haar fijn uit leggen."

sorry mensen twee weken lang heb ik jullie laten wachten op een nieuw hoofdstuk en dan is het hoofdstuk helemaal niet spanend, slecht geschreven en echt super kort.

Ik ben mijn inspiratie verloren voor dit boek guys :( 

MAAAAR ik ga het boek zeker afmaken!!

Stem en vote ;)