Ontvoerd 1&2 ✔️

2.9

Vorige keer: Bang pak ik jack' arm vast en wijs bibberend naar de hoek.

Zag hij dit ook of werd ik gewoon helemaal gek van mijn eigen grap?

"Amy toe nu, ik zie echt niets hoor zit je te dollen of zo" zucht hij en kijkt me aan.

"Neen nee nee echt niet zie je dan dan niet daar is overduidelijk een schaduw van een vrouw" zeg ik bang.

"Oke Amy alsjeblieft doe rustig en kom mee"

"Graag" zucht ik.

Hij kijkt me even raar aan maar hersteld zich dan weer en een grijns verschijnt weer op z'n gezicht.

"Nee ga niet met hem mee dat is niet goed voor je" zegt de stem.

Ik kijk naar de muur en zie dat dat lippen van de vrouw bewegen en ik hoor: "doe het niet"

Huh hoe dan.

"Schatje wacht"

Schatje??

Ik kijk nog steeds naar de hoek en er komt steeds meer detail in de vrouw.
Net voordat ik haar begin te herkennen trekt jack me mee.

"Kom" zegt hij nors.

Ik zucht en wandel rustig mee.

Ik kijk om me heen terwijl hij me mee trekt.

Langzaam verschijnt de schaduw weer terug op de muur.
Steeds komt ze me iets meer bekent voor.

En dan...

"Mam" fluister ik en krijg tranen in m'n ogen.

"Lieverd laat je toch niet zo gemakkelijk mee nemen" zegt ze en krijgt ook tranen in haar ogen.

"Ja maar mam ik kan er niks aan doen vroeg of laat moet ik toch mee" zucht ik en tranen lopen stil over mijn wang.

"Hé, Amy wat is er?" Vraagt jack bezorgt.

Even laat ik alles achter wegen, het feit dat hij me ontvoerd heeft voor de 2de keer, het feit dat hij me behandel alsof ik stront ben en het feit dat hij mijn leven geruïneerd heeft. Alles laat ik achterwegen en geef hem een knuffel alles zit er in haat, woeden, liefde en verdriet.

Even aarzeld hij maar dan voel ik zijn warme armen om me heen en ik begin zachtjes te snikken.

"Amy toe nu knuffel hem toch niet, schop, sla en stomp hem toch"

"Maar ik moet toe geven ik heb dit gewoon Gemist" zucht ik zacht.

"Ehmm Amy ik weet niet tegen wie of wat je het hebt maar..."

O shit voortaan denken en niet hardop praten als er iemand in de buurt is.

"Ik ehmm ik" brabbel ik.

"Je weet toch dat je geen echte worden gebruik?" Lacht hij.

"Jepp" zucht ik.

"Nou laat ook maar kom je mee" vraagt hij lief en nog steeds een beetje bezorgd.

"Ja" zucht ik.

We lopen veder en komen bij een groote deur uit, hij opent de deur en even sta ik verlamt op m'n plaats even trekt al het bloed weg uit m'n lichaam even weet ik gewoon helemaal niks te doen.

"Kom je liefje"

Albert.

Hij haalt me uit m'n trans en ik schuif dichter tegen jack aan.

"Hey, het valt echt mee ik heb het milder voor je kunnen maken wat hij me je van plan was wil je niet weten" zegt hij en rilt even.

"Lief, kom eens hier zo" roept Albert alsof ik z'n slaafje ben.