Enter Me, Engineer ✅

CHAPTER 25

"Boyfriend? Really? You will be mine anyway. Just wait, Celestine..."

I was startled by that voice. I even don't know why it takes time for me to look who it was but to my unluck, wala ng tao pa sa harapan ko. It is even possible na siya iyon or I'm just hallucinating things?

Dati pa man ay maraming beses ko nang napagkamalan ang isang tao na siya pero hindi naman pala. Many times I've been missing him but I can't do anything because he has own life now and I'm not part of it.

Bumuntong-hininga ako bago iniyuko ang ulo ko. I feel my tears started to pooled around my eyes but before it fell, someone tapped my shoulder.

"Tine? You okay?" Tanong ni Art at marahang umupo sa tabihan ko.

"Can we go home? Sumasakit ulo ko," I murmured.

Nagtataka man ay tumango siya at inalalayan akong tumayo. We just bid goodbye to the people we know before going out from that place.

As we drove home, we were both silent. Hindi ko alam kung bakit ganoon ang tibok ng puso ko sa lalaking iyon kanina. Gusto ko man maniwala sa kutob na si Kuenzier iyon ay baka niloloko lang ako nang guni-guni ko.

"Ano ba talaga ang nangyari?" Tanong ni Art na bumasag sa namamayaning katahimikan sa paligid namin.

"I think I saw him," I mumbled before I looked at him.

"Who?"

"My ex." Nag-iwas ako nang tingin at itinuon iyon sa bintana.

I slightly realized what I said. Ex. Past. Even he's just part of my past, I can't let him go. Naguguluhan ako sa sarili ko kung totoo bang nakamove-on na ako sa nararamdaman ko sa kanya o hindi? I always asked myself if I still love him pero ang utak ko ang nagsasalita na "hindi".

Natahimik muli kami ng saglit. Tumunog ang cellphone ko at nang sinulyapan ko iyon ay nakapaloob ang text ni Ms. Rivera.

From: Rivera
I would like to inform you po na gusto ka na daw makita ni boss. Isesend ko nalang po yung location.

I send her my reply before putting back my phone inside my pouch.

"Alis ako bukas, Art. Imi-meet ko na 'yung kliyenteng sinasabi ko sa'yo," I said to him.

"Oh? Hindi mo pa ba nami-meet 'yun?"

"Yung secretary palang, boss kikitain ko bukas." I shrugged my shoulder.

The car stopped infront of our house. Sumalubong agad sa amin si Manang na may halong pagmamadali sa mukha.

"Ma'am Tine! Nandiyan po Nanay niyo kasama si Reiz!"

Nanlaki ang mata ko sa narinig at dali-daling tumakbo papasok ng bahay. Nadatnan ko si Mama at si Reiz na nakaupo habang nanood sa salas.

"Ma, bakit mo dinali dito si Reiz? Gabi na!" I hissed before carrying my son.

"Hinahanap ka niya. Ayaw ko man pero kamuntik nang lumabas!" Aniya at tumayo bago ininat ang kamay. "Bakit ba kasi ayaw mong sabihin sa amin kung sino ang ama niyan? Hindi naman siguro pangit dahil gwapo naman 'yang bata."

"Privacy, Ma. Kaya ko namang buhayin mag-isa itong anak ko, hindi ko kailangan nang tulong." Dinala ko ang anak ko sa kusina at pinaupo sa stool na nandoon.

"Hindi ko naman sinabi na kailangan mo nang tulong! Sabi ko lang, ipakilala mo naman sa akin 'yung tatay ng apo ko," Habol pa nito.

"Ayaw ko na pag-usapan 'yan. Ayos lang naman kay Reiz na wala siyang ama," Umiling ako bago binalingan ang anak ko. "Anong gusto mong kainin, 'Nak?"