Sound Of Him (TaeKook) TR

En Sevdiğim Renk Mavi Olsun

"Majesteleri gözlerim acıyor" Yanımdaki eşim hemen uyanmış ve yanıma yaklaşmıştı.Onu bu şekilde uyandırmak istemezdim lakin gözlerimi açar açmaz bir yanma başlamıştı.İlk defa etrafa bakarken bu kadar rahatsız olmuştum.Gözlerim açılmak istemiyor,ve bir şey gözlerimi açmama Engel oluyor gibiydi.Baktığım yer eşimin tarafıydı ve gözlerimin önünde hareket eden bir şey vardı.Nahatsız ediciydi.O karartı bana doğru geliyordu.Acaba rüyadamıydım?

Kendimi geri çekince "Noluyor güzelim?Kabus mu gördün?" Bu eşimin sesiydi.Neyin içindeydim böyle? "Jeonguk k-korkuyorum" Gözlerimi kapatmayı denemiştim.Belki de o karartı giderdi.Evet gözlerimi kapatmıştım.Sonra eşimin beni göğsüne yasladığını hissettim.
"Şşhh kabus gördün herhalde?Korkma çiçeğim bak yanındayım" Evet buram buram vanilya kokusu burnuma dolmuş ve korkum geçmişti.Enazından o karartı gitmişti.Gözlerimi açtığımda yüzümü avuçladığını anlamıştım.Ancak o karartı yine gözlerimin önündeydi.Tekrar Alfamın ellerinden kurtuldum.Biraz daha uzaklaşınca,o karartı tekrar yaklaşmıştı.Ne oluyordu bana?Yoksa hastalanmış mıydım?

"Ne oluyor sevgilim neden kaçıyorsun benden" Ondan mı kaçıyordum?Hayır ben o karartıdan kaçıyordum."Alfam bağışlayın ancak bana doğru yaklaşan bir karatı var.Tam anlamıyla heryer karanlık değildi.Ancak belirli bir karartı üzerime doğru yürüyor" dedim ağlamaklı sesimle.Eşimin sesinden şaşkınlık ve heyecanı hissetmiştim "Sevgilim? S-sen ciddi misin" Evet Ciddiydim.Lakin Sevgili eşim neden böyle sormuştu. "Evet ciddiyim Alfam lakin siz neden heyecanlandınız?" Jeonguk güzel eşine sıkıca sarıldı."Tanrım inanamıyorum!" Neye inanamıyordu bilmiyorum lakin sesi çok coşkuluydu.

"Neye inanmıyorsunuz sevgili eşim?" Alfam beni şaşırtıyordu.Birşey olmuştu da ben mi bilmiyordum. "Meleğim farkında değilsin ama sanırım görebiliyorsun birşeyler" Sonra karartı hareketlendi ve perdelerin açılma sesi geldi.Sonra gözlerimi rahatsız eden bir şey daha oldu ve bir hışımla kapattım.Ellerimde bir el hissettim.Eşim,ellerimden tutup yataktan çıkarmıştı.Lakin hala gözlerim kapalıydı.Korkuyordum açmaya.Ona itaat edip götürdüğü yere doğru sessizce yürüdüm.

"Aç gözlerini sevgilim" Gözlerimi açtığım gibi geri kapatmıştım.Bu da neydi böyle?Görmek böyle birşey miydi? Sevmemiştim ben görmeyi çünkü gözlerimi acıtıyordu. "Hadi bitanem aç ki aydınlığa alışsın" Gözlerimi acıttığı için mızmızlanıyordum."Hayır açmayacağım işte acıyor" dedim omuz silkerek.Eşim hemen en büyük zaafımı kullanmıştı. "Peki açma.Kirazlarımızı da görmekten mahrum kal o zaman" Ben hala inat ediyordum. "Onlar karnımda bir kere onları istesem de göremem kii" Birden eşim kahkahalara boğuldu.Ne vardı bu kadar gülecek?Sanki o görebiliyor muydu ki." Ne için gülüyorsunuz?" Deyip dudak bükmüştüm.Şiş karnımdan dolayı arkama geçip sarılmıştı.Eğilip boynumun her yerini öpmeye başlamıştı.

"Sen bir doğur bakalım kirazlarımızı bak ben sana ne cezalar veriyorum göreceksin" Ben ne yapmıştım ki cezalandırıyordu.Ne zaman gülse beni cezalandıracağını söylüyordu. "Ben ne yaptım ki amaaa?Neden ceza alacakmışım?" Ellerimle gözlerimi ovdum.Neredeyse ağlayacaktım.Hala gözlerim kapalıydı ve ben gerçekten de sevmemiştim görmeyi. "Sen var ya sen....Sen çok yaramaz oldun bu aralar" Yaramaz mı ben çocuk muyum yahu? Çocuklar yaramazlık yapar. "Yaramazlıık çocukların işidir.Ben çocuk değilim" dedim.O yine gülmeye başlamıştı.Resmen her söylediğime gülüyordu. "Haklısın.Sen çocuk değilsin bebeksin" Şimdi de bebek diyordu. "Bebekler küçücüktür ama" elimi karnıma koyup "Baksanıza ben kocamanım.Tıpkı pirinç keki gibiyim" Bunu dememle yanağımı ısırması bir olmuştu.Vicdansız kocam hep beni ısırıyordu.Sonra yüzümü kendine döndürünce "Aç şu gözlerini bebeğim hadi" Mecburen ona itaat edecektim.Gözlerimi açtığımda ilki kadar kötü hissettmemiştim.Gözlerim kamaşıyordu yalnızca.Sanırım ışık dedikleri buydu.