✓ | The Power of Mind [Season One]

T1 • Chapter 20: The Noesis Consulting Agency

They say: Change is terrifying. That sudden swift of wind from any direction and each path leads to the unknown. In general, change is constant. In every way, in every move, in every word from our tongue, in every direction we lay our eyes at, in every decision, in every mistake, in every breath, in every moment the clock ticks, and in every time, we take a step forward: change is there.

It is an everyday companion. It never leaves, it never abandons, and in every way, it will creep in to each soul to either corrupt or mold us. Kahit lagi natin nararamdaman ang pagbabago: pati simoy ng hangin, pagbabago-bago ng panahon, pagbabago ng isip at salita, pagbabago ng pagmamahal sa taong kasama, at ang palaging pag babago na hindi na natin alam hanggang saan patungo o kaya pa ba natin.

Kahit na sabihin na 'lagi nalang nagbabago', hanggang ngayon hindi ba't hindi parin tayo sanay?

We are still overwhelmed, still cannot grasp every turn of events, still surprised with the outcome even if it is predetermined, and still feel amazed and disappointed at the same time. You cannot say you are used to it, you just accepted the fact that change will always be there. Buti pa ang pagbabago nandito, hindi ka ginoghost, at lalong walang break up o end of contract, wala rin itong renewal or severance pay.

Kasama natin sa buhay na parang kakambal na natin hanggang pagtanda. Rent-free kung baga, hindi nagbabayad at bigla nalang dumadaan, umaalis, at bumabalik, pero kahit may utang ito na hindi nababayaran ng kahit anong uri ng pera sa mundo, hindi natin masisingil ang pagbabago. It is a human nature. Humans are capable of change. Kaya sa huli, napapasimangot ka na lang dahil nagbago na naman ang daloy ng buhay mo.

Pero ang tanong, bakit ba kasi ang daldal ko?

Naisipan ko lang naman lakarin ang distansya ng apartment building kung saan ako tumutuloy at ng eskwelahan na pinasukan ko. Hindi dahil trip ko lang maglakad, o maayos na ang paa ko. Sa totoo lang, I am still limping, but I have my crutches today. Gusto ko lang malaman kung gaano kalala ang nagbago sa akin.

He was right. I can't hear anymore voices inside my head. Kahit mataman kong tiningnan ang likod ng mga taong nakasama ko sa elevator pababa sa apartment building, wala talaga akong naririnig. Maliban na lang kapag tumingin sila sa akin at tumingin ako pabalik, doon ko lang maririnig ang iniisip nila. Kahit nasa gitna na ako ng daan at maraming nakakasalamuha na mga tao, kung hindi ako titingin sa mata nila hindi ko sila maririnig.

I can be labeled as a weirdo right now. Every time they looked at me they change expressions and I can hear their current thoughts. Tuwing nangyayari iyan napapatagal ang tingin ko kaya sila ang unang umiiwas at napapaisip na baka baliw ako. It feels so uncomfortable. I can't really hear thoughts anymore, I can't even enter their minds or plunder them like how I freely used them for the past 13 years.

It is frustrating, uncomfortable, and unusual. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko kaya nagpakawala na lamang ako ng ilang malalalim na buntug-hininga. Even if I will ask Raishin about this and let the questions resurface again, hahanap at hahanap iyon ng palusot para hindi sagutin ang tanong ko. Hindi ko nga ito nakita nang lumabas ako ng apartment. Hindi ko alam kung nasaan siya.

Nakakainis. Naiinis ako dahil hindi ako komportable, at naiinis ako sa taong dahilan kung bakit hindi ako komportable.

"Misha Marvel!"

Dumako ang tingin ko sa babaeng tumawag ng pangalan ko. Nasa kabilang parte ito ng daan at kumakaway sa akin para makuha ang atensyon ko. Like most of the students, we are waiting for the green signal for us to be able to cross the lane at habang hindi pa ito nag-iiba, tumitingin lang ako sa babaeng kanina pa kumakaway. This kind of scenario happened already, but it still surprises me.