𝐊𝐈𝐑𝐈𝐊 𝐊𝐀𝐋𝐏𝐋𝐄𝐑 ᵀᵉˣᵗⁱⁿᵍ (ᴛᴀᴍᴀᴍʟᴀɴᴅı)

'46

Selamlar, finale son 4

------

[46]

Didem'e aynanın yansımasından bakarken yüz ifademi hiç bozmadım. "Seni görene kadar keyifliydim."

Yüz ifadesi cevabımla tuzla buz olurken alayla sırıttım. Aynada son kez kendime baktıktan sonra yanından geçip gidecekken kolumu tuttu. Duraksadığımda derin bir nefes verip gözlerimi ona çevirdim. "Seni bir kere uyaracağım. Kolumu bırak." Bakışlarımdan çekinen bir hale büründüğünde kolumu tutmaya devam etti.

"Kimse benimle konuşmuyor."

Tip tip ona baktım. "Benimle uğraşana kadar otur da bir düşün, neden diye!" Kolumu hızla çektim.

Kapıdan çıkacakken gitmemi tekrar engelledi. "Hepsi senin yüzünden!"

Omzumdan ittiğinde hareketsizce ona bakmayı sürdürdüm. "Hepsi senin bencilliğinden yüzünden!" Tıpkı onun gibi ben de bağırdım.

"Sırf kendini düşündüğün için bir kızın hayatını mahvettin. Başın belaya girecek diye herkesi de çıkmaza sürükledin. Bu yüzden bencilsin Didem."

Sözümü bıçak gibi böldü. "Kes sesini."

"Serkan, Tugay, Hale benimle konuşmuyor. Senin yüzünden."

Ruhsuz bir şekilde konuştum. "Kendi bencilliğinin suçunu kimseye atma." Üzerime geldiğinde beni tekrar itti. Kendi kendine bağırırken bedenimi itmeye devam ediyordu. Onun kollarını tutup durduğumda ellerini hızla savurduğunda bedenimin sarsılmasıyla başımda bir ağırlık hissettim.

Olduğum yeri ayırt edemediğimde bilincimin açık kalan son kırıntılarıyla tavandaki florasanın ışığı gözümü yummama neden oldu. Fiziksel olarak yoğun bir yorgunluk çökmüştü. Etraftaki hiçbir sesi duyamıyordum. Sadece çok kötü hissettiğimi biliyordum. Sonra gözlerimi kapattım. Huzura kavuşurum sandım ama karanlık hep peşimdeydi.

*

İnstagram: ervanurunkalemi