Unknown Man (Anonymous Series #1)

C26

C26

  I'm nervous while I'm on the elevator. Kasama ko ang sekretarya niya sa loob nito. Tinanong ko siya kung anong kailangan, pero sinabi niya na hindi niya alam. I became clueless at the same time nervous. Bumukas ang elevator at lalong dumoble ang kaba ko.

Her secretary guide me on his office. I entered the double doors and I'm inside of his office. Nakita ko siyang naka-upo sa swivel chair, wearing his specs while reading some paper. He look hot on while doing it.

“Sir Avila, andito na po si Miss Bautista.” wika ng sekretarya niya at umaalis ng office.

Nag-angat siya ng tingin saakin at inaaya akong umupo sa visitor chair. Agad naman akong umupo dito at tumawag siya sa sekretarya niya na magdala ng coffee. Pumasok muli ang sekretarya niya at lumabas muli.

“Sir, bakit niyo po ako pinatawag?” I asked.

Tumikhim muna siya bago niya isinara ang laptop at bumaling saakin.

“I want you to submit the financial report this month Miss Bautista.” he said in monotone.

Tumango lamang ako at ang kaba na nasa loob ay naapula. Kinuha ko ang isang folder na ibinigay niya at lumabas na ng office niya.

Kalmado akong muli naglakad palapit sa table ko at nag-umpisa nang magtrabaho. I'm in the middle of reading some reports when Jerome glance at me. At first, I didn't look at him. But I feel uncomfortable when he just stare at me for a whole minute.

Lumingon ako sakanya na salubong ang kilay at natauhan naman siya.

“Can you please stop staring at me? Naabala mo ako sa trabaho. Mind your own business.” I said.

“Na-realize ko lang na...” Jerome trailed off.

“Na?”

“Na ang unti lang ng binigay nila sayo. Tingnan mo yung akin.”

Tumingin ako sa table niya at marami nga sakanyang binigay. My brows furrowed on what he said. So sinisisi niya ako?

“Bakit ako ang sinisisi mo? Am I the boss here? Hindi mo ba nakikita, may ginagawa rin ako.” masungit na sabi ko sakanya.

“Sus, special ka kasi. Porket, maganda ka lang eh.” he whispered like he didn't notice that I heard it.

“Thanks for your complement.” I said and smirked at him.

I spent my time facing the monitor while reading some reports. Si Jerome naman ay nautusan bumili ng coffee ni Sir Francisco. Its a coffee for everyone with doughnuts. Everyone thank him for doing that. Bumalik naman rito si Jerome na pagod at hinihingal. Nang makaupo siya sa may pwesto niya ay agad siyang nag-reklamo at sinama niya pa ako, he's pointing me again!

Nang makauwi ako sa condo ay dumiretso agad ako sa bathroom, I washed up and immediately hug the bed. I'm so tired! Ganito pala kapag may trabaho na.

Tinawagan ko naman si Jake and Kylie para sa update. They're happy for ke and congratulate me. Ipapadala na lang daw nila ang gifts nila for me.

Ganyan ang takbo ng buhay ko sa loob ng five years and counting.

“Lulu! Ano sabay tayong lunch?” tanong ni Jerome saakin at nilapitan ako.

“Sige, libre mo ako ha.” ani ko.

“Ang kuripot mo pa rin hanggang ngayon.” reklamo niya at kumamot pa sa noo niya.

Sa huli ay pumayag siya at sabay kaming bumaba ng cafeteria. For past five years, lalo naming nakilala ang isa't isa noong may team building. Trip niya lang daw talaga mang-asar at mang inis kaya ganun. Well, nasanay na rin ako sa attitude niyang iyon.

He came from Sta. Rosa, and he just occupying a space near in our company. That's why he has an auddicy to treat some other time everytime he invited me for lunch.

Hindi ko rin sakanya binanggit ang totoong ako. I trusted him, but, still, I can't trust no one except from myself. Atlas? Hindi na siya nagparamdam, umaasa ako, pero tinitigil ko na. Sapat na siguro ang five years na pagmamahal ko sakanya diba? Sapat na yung five years na pagkatanga.

Kylie moved to my condo and we used to live together. While Jake, he's getting married this year. I'm 29. Ang tagal ko nang hindi nakikita sila Mommy. Wala rin akong balita sakanila kasi ayokong matukso na umuwi.

Ngayon, I'm saving money to sold a two storey house sa Bataan. Gusto ko lumipat doon, dahil baka matuloy ang promotion ko bilang Financial Manager sa Bataan. Malaki naman ang sahod namin, but I'm saving more money.

“Kapag natuloy yung promotion mo, libre mo kami sa EK ha.” tukso ni Jaja, one of my colleagues.

“Wala akong pera—"

“Marami kang pera shokla ka!” ani ni Sharon, my gay friend.

“Oo na sige na. Basta, KKK.” I said and laughed on their expressions.

I used to have friends in the office. I also invited them to my condo and we have a little 'inuman session' there. Minsan kapag trip nila, gusto nilang tumambay sa condo ko dahil may aircon doon at masarap raw kasi ako magluto. In past five years, ganoon ang ikot ng buhay ko.

“Ano, sasama ka sa Company Ball natin? This December na yun!” Jaja asked me.

Every year, tuwing December, Anthem held a Company Ball, where everybody can enjoy the night by drinking alcohols endlessly, enjoy dancing and many more. Hindi ako uma-attend for past five years, kasi ayokong mamukhaan nila ako. Natatakot ako na baka may makakilala saakin.

“Magpapasko na naman ako ng malamig.” parinig ni Jaja kay Kael.

“Parinig na yarn?” sabat ni Sharon.

“Tumigil kang bakla ka ha!” sigaw ji Jaja.

“Kael, galawin mo na kasi yung baso kawawa naman ang Jaja tuyot na tuyot na." si Sharon na mabilis na umiiwas sa hampas ni Jaja sakanya.

“Ano, pupunta ka ba?” Jerome asked me.

“Maybe. Kapag hindi ako busy.” I said.

“Libre kita ng lunch sa buong dalawang buwan.” he offered. And for me its tempting!

“Payag na yan! Sige na bebe Louise.” pagpipilit saakin ni Jaja.

“Sige na nga. Basta gawin niyo yung sinasabi niyo ha!” aniya ko.

Tuwang tuwa naman sila saakin at excited na daw akong lagyan ng make up ni Sharon. Natawa na lang ako sakanya, at next week pupunta raw kami ng mall para bumili ng gown. Kapag nalaman to ni Kylie, siguro siya pa bibili ng gown para saakin.

Its 5:00 ng hapon at uwian na namin. We separate ways, at ako naman ay pumara ng taxi.

But, I don't know if I am lucky. Dahil ngayon, kaharap ko si Atlas.

After five years of not sending me a message, give me a call, after five years of not feeling his presence.

Atlas finally comeback, after five years and telling me not to move on.