W siódmym niebie

13. Nie potrafię powiedzieć, dokąd zmierzamy

Nathaniel miał nadzieję, że po zabraniu Eddiego do szpitala poczuje się lepiej. Nic bardziej mylnego. Odkąd lekarze zabrali jego chłopaka, tyle go widział – rzekomo nie mogli wpuszczać nikogo spoza rodziny. Mieli gdzieś, że on jest dla niego jak rodzina. Jedynie jeden z lekarzy, zresztą niezbyt legalnie, udzielał mu informacji za autograf dla córki. Nathaniel chyba wolałby nie wiedzieć, co podejrzewają lekarze, gdy nie mógł wejść do Eddiego i go zobaczyć – wtedy mógłby wmawiać sobie, że wszystko jest w porządku. Białaczka nie była w porządku. 

Nie chciał rozmawiać z Patrickiem i Gabrielem, mimo że ci nagle wydawali się być milsi niż kiedykolwiek. Arthur wciąż upierał się, że dzisiejszy koncert się odbędzie i to przekazał Davidowi, gdy ten zadzwonił do niego z informacją, w którym szpitalu są i przekazał, że Eddie prawdopodobnie będzie wymagał dłuższego leczenia – Arthur powiedział, że ma zabrać Eddiego ze szpitala choćby siłą. To sprawiło, że Nathaniel potrzebował nie tylko tego, aby się wygadać, ale potrzebował też rady i wręcz pomocy. Na liście swoich kontaktów miał tylko jedną osobę, która realnie mogła pomóc i niestety była to osoba, z którą ostatnio rozmawiał zdecydowanie zbyt często – Matt Romer. Alternatywą był ojciec Eddiego, bo on często miał dobre pomysły, ale nie chciał go martwić, dopóki diagnoza się nie potwierdzi.

Wybrał więc numer byłego kochanka i menedżera, modląc się, że nie popełnia błędu. Mimo wszystko Matt był człowiekiem, który przyczynił się do śmierci jego ojca i Nathaniel wciąż miał to z tyłu głowy. 

— Matt Romer, słucham?

— Cześć, to ja — powiedział słabo. — Mamy problem.

— Tylko nie mów, że powiedzieliście Arthurowi o tym, co ci dzisiaj powiedziałem — w jego głosie było słychać błaganie i jednocześnie rezygnację, a Nathaniel przygryzł wargę. Może faktycznie powinni póki co zachować to dla siebie?

— To też, ale nie dlatego dzwonię — poinformował go. — Jesteśmy w szpitalu.

— Eddiemu się pogorszyło? — spytał, a Nathaniel nie był pewien czy powinien ufać tonowi głosu Matta. Wątpił, aby ten faktycznie tak bardzo się tym przejął.

— Lekarze podejrzewają białaczkę, ale czekamy jeszcze na wyniki. Patrick i Gabriel o nas wiedzą, ale nie wiem czy to lepiej, czy gorzej... — wziął głęboki oddech. Nagle poczuł, że nie chce mówić mu za dużo, mimo że już sporo słów opuściło jego usta. — Arthur upiera się, że nie odwoła koncertu i nie wiem, co robić.

— Zignorujcie go. To nie tak, że trafiliście do szpitala pięć minut przed koncertem. Jeśli nie odwoła na czas, to on wyjdzie na idiotę. 

— I tylko tyle? — spytał niepewnie, bo wątpił, aby to było wystarczające rozwiązanie.

— Na razie tak. Resztą ja się zajmę. O ile mi zaufasz.

Nathaniel przymknął oczy. Wiedział, że Matt próbował odpokutować swoją przeszłość i faktycznie im pomagał, ale to nie oznaczało, że nagle wszystko między nimi było w porządku. Stał się osobą, z którą Nathaniel był gotów rozmawiać o sprawach prywatnych, ale to wciąż niczego nie zmieniało. Nie był w stanie zaufać Mattowi i wątpił, aby kiedykolwiek w przyszłości miało się to zmienić. Myśl o tym, że mógłby stracić Eddiego odblokował wspomnienia, które Nathaniel starał się tłumić – Matt był prawie mordercą. Nic nie mogło tego zmienić.

— Przepraszam, ale nie potrafię — powiedział po dłuższej chwili ciszy. Chciałby, aby jego głos brzmiał pewniej, ale nagle to wszystko wróciło i miał wrażenie, że zaraz się popłaczę.