JEALOUS MEN SERIES 2: Humphrey Aguirre

Chapter 15

NASA BALKONAHE ng kwarto si Kareen. Nakatunghay sa mga nagsasaya sa ibaba. Tulog na si Coco sa kwarto ng mga kapatid niya ang binata naman ay naroon pa sa ibaba.

Ilang minuto pa siyang nakatayo roon ng may matipunong braso ang yumakap sa kanyang beywang mula sa likuran at ang paghalik nito sa kanyang leeg. Hindi na niya kailangan pang humarap upang kumpirmahin kung sino iyon. Sa kilos at amoy nito alam niyang si Humphrey iyon.

"I really miss being here, it feels like home." Ani ng binata na humigpit ang yakap sa kanya. Nakaramdam siya ng pagsikip ng dibdib.

Nang hindi siya sumagot ay nagsalita ulit ito. "The people here, there still the same. Jolly, friendly and they are good in hospitality. I miss the people here, I miss the alive atmosphere and I miss you."

Hindi na niya napigilan ang pagpatak ng luha dahil sa sinabi nito. Ramdam niya ang bawat salitang lumalabas sa bibig nito. Noon halos dito na tumira ang binata kaya sanay ito roon. Nakikita niya ang saya sa mga ngiti nito noon kaya ramdam niya kung gaano nito namiss ang lugar nila. At nasasaktan siyang isipin na bigla na lamang itong hindi makapasok sa bayan na mas minahal nito noon.

She cried silently as he talk and talk. She just listen. Hanggang sa hindi na niya napigilang mapahikbi sa sobrang pagpipigil na humagulgol.

Humagulgol siya kasabay ng patuloy na pag-agos ng mga luha sa kanyang mga mata.

"Hon? Are you okay?" Nag-aalalang tanong nito saka siya dahan-dahang pinaharap dito. "Why are you crying? Is there something wrong?"

Hindi niya muna ito sinagot at hinayaan ang sariling makawala sa paninikip ng dibdib sa pamamagitan ng pagluha at paghagulgol. Humphrey just gave her a time to cry as he wipe her tears using his thumb.

Hanggang sa kaya na niyang magsalita.

"B-bakit hindi mo a-ako sinusumbatan?"

Kumunot ang noo nito at tinitigan ang kanyang matang hilam sa mga luha. "Why would I do that?"

"Ayoko ng ganito." Lumingo-lingo siya.

Ikinulong ng dalawang palad nito ang kanyang pisngi at masuyong pinakatitigan ang kanyang mga mata.

"What's wrong? And what do you mean?"

"Ayoko ng ganito ka, gusto ko magalit ka sa akin, gusto sumbatan mo'ko sabihin mo lahat ng gusto mong sabihin sa akin. Ilabas mo lahat ng galit mo kesa ganito na maglalambing ka sa akin. Ayoko ng ganito."

Mas lalo itong nagtaka. "Why would I do that?"

"Alam kong alam mo na kaya. Ilabas mo lahat ng galit na nandyan sa puso mo. Tatanggapin ko lahat kasi deserve ko 'yon."

Tila naman nakuha nito ang ibig niyang sabihin dahil natahimik ito. At nananatiling nakatitig sa kanya. Tila ba iniisip kung anong unang sasabihin o kung saan magsisimula. Ngunit sa huli ay nagsalita ito.

"I won't, because you don't deserve it. Infact you deserve an award. You save mylife and our son. And I am so proud of you, hindi mo paman naipanganak ang anak natin, your mother instinct was already activated, you are the best mother that our Coco had. A mother who choose to protect her child.

But, to be honest. When I still didn't know why you left. I was mad, hurt and devastated. I curse the world for being so cruel, and I lost my way. I drank everyday just to forget the pain.  It was hellish pain indeed. I was thinking that you're a liar, you made me believe lies, you made me believe that you love me. You can blame for not believing that it was all true, that you really love me, it's okay.

Ikaw ang may karapatan magalit sa akin. Because I believe on that piece of paper you left, without knowing your real side. You can blame me, you can hurt me, because you sacrifice our love for my sake. But please, next time don't make a decision about me, without me knowing about it. Because I might die on the second time around. You know, literally dieing is better than dieing but still breathing.