Defective • Taekook ✓

Buluşalım mı?

Taehyung'un aklına iki hafta önce Jungkook'un evlerine gittiği gün ve Jungkook'un söylediği sözler geldi.

'Her gün seni ararım' demişti Jungkook. Ama hiçbir zaman Taehyung'u aramamıştı.

Oysa Taehyung o günün akşamında Jungkook'dan özür dilemek için Jungkook'u aramıştı. Ama Jungkook, telefonu açmamıştı.

Sadece, yemek masasından aniden kalktığı için, 'Saygısızlık ettim, özür dilerim' diyecekti Taehyung. Ama açmamıştı telefonu Jungkook.

Taehyung daha fazla ağlamaya başladı. Demiştim sana! O sana bakmaz demiştim! Aramayacak seni! Boşuna telefonunun başında bekleme. Kim ister ki gözü görmeyen bir arkadaş? Ya da görme engelli bir sevgili? O da istemez. Aşık olmak senin neyine! Bak işte, iki hafta oldu aramadı seni, dedi içinden Taehyung.

Jungkook her gün Taehyung'u düşünüyordu. Görme engelli bir sevgili istemezdi. Ama Taehyung'u gerçekten sevmişti... Ta ki Taehyung'un göremediğini anladığı zamana kadar.

Taehyung iki haftadır krem yapmıyordu. Kalbi kırılmıştı. Sonuçta sevdiğiniz kişinin sizi bir özelliği yüzünden sizi bırakması kimi üzmezdi?

Herkesin size acıyarak bakması canınızı yakmaz mıydı?

Size bakıp birinin, 'Tanrı, kimsenin başına vermesin.' demesi kimi üzmezdi? Ya da sizin engelinizi gören biri sessiz ve üzgünce sizi izliyorsa üzülmez miydiniz? Sanki siz insan değilmişsiniz gibi.

Korkuyordu Taehyung. Eğer krem yaparsa kremin içine kendi üzgünlüğünü de katar diye korkuyordu; çünkü Taehyung kremlerini her zaman tüm sevgisiyle yapar, kremin içine sevgisini katardı. Belki de bu yüzdendi kremin bu denli güzel olması.

Taehyung'la çok dalga geçmişlerdi. Halk dilinde çoğu kişi ona "Kör!" derdi. Çocukken göremiyor diye kimse onunla oynamazdı. Öylece başı eğik, ortada beklerdi. Yüzüne top çarpsa kimsenin umrumda olmaz, hatta, 'Neden orda duruyorsun?' diyerek onu azarlarlardı.

Hiçbir şey yapmasa bile insanların zoruna giderdi. Tek yaptığı başı eğik oturmaktı. Ona bile laf ederlerdi.

Taehyung en çok gülmeyi öğrenmişti. Gülmek öğrenilecek bir şey miydi?

Yoksa kendiliğinden oluşan bir şey miydi?

Gülmek doğal bir şey değil miydi?

Gülmek neydi?

Taehyung bazen farketmeden sahte bir şekilde gülümserdi. İçinden gülmek gelmezdi, ama insanlara yansıtmak istemiyordu işte. Daha da zavallı gözükmek istemiyordu.

Bir insanın gülmesine bile laf edilir miydi?

Taehyung gülüyor diye söz ederlerdi.

'Bunu nasıl yapıyorsun?'

'Zor değil mi?'

'Nasıl hâlâ gülebiliyorsun?'

Sorun böyle demeleri bile değildi! Sorun bunu Taehyung'un yüzüne söylemeleriydi. Tabii ki de dualarını edebilirlerdi, ama Taehyung'un veya herhangi başka bir engeli olan kişinin kalbini kırarak değil.

Taehyung insan değil mi? O da gülemez mi?

Taehyung gülünce, diğer insanlar eğer gülüyorsa ve Taehyung'un güldüğünü farketmişlerse gülüşleri solar, üzgünce Taehyung'u izlerlerdi.
'Tanrım, sen düşmanımın başına verme. Nasıl gülebiliyor bu çocuk?' Böyle derlerdi.

Sorun şu ki, Jungkook da böyle düşünüyordu.

'Nasıl hiç anlayamadım? Hep gülüyordu. Sanki beni görüyor gibiydi' diye düşünürdü Jungkook.