Karışık (gxg)

55

"Senin kafanı sikeyim."

"GERİZEKALI ŞUNLARA BAK!"

"Ya Dream seni dövmek gerek. Kafana raketimle vurmam lazım belki düzelirsin!"

"Bu saatten sonra Audrey'i falan unut. Kız sokağa çıktığı an herhangi bir marketin önünde direkt sen ve Jacob'la karşılaşacak. BASIN KAYNIYORDU DREAM SEN SALAKSIN!"

"Tamam?"

Daniel, Alex, Lucy ve Haley bir anda üstüme atlayacakmış gibi bakmaya başlamışlardı.

"Biriniz çikolatalı kek alabilir mi kan şeker-"

"SENİ BOĞARIM DREAM!" diyerek üstüme atlamıştı Lucy.

"TAMAM! TAMAM HAKLISIN!"

Lucy'i üzerimden indirmeye çalışıyordum.

"O anki sinirle Audrey'i düşünemedim üzgünüm."

"DREAM NE ARA UNUTTUN?!"

Lucy tam anlamıyla sinir krizi geçiriyordu.

"Üstüme gelmeyin!" diye çıkışmamın yanlış olduğunu biliyordum ama biraz daha Audrey'i hiç hesaba katmadığım aklıma gelirse ağlayacaktım çünkü iş işten geçmiş ve boy boy fotoğraflarımız çekilmişti.

"Ne halin varsa gör Dream." diyerek üstümden kalkmıştı Lucy.

Bir süre sessizce oturduktan sonra soğuk olduğu için hepimiz evlerimize dağılmaya karar vermiştik fakat Lucy ve Daniel benimle kaldılar. Eve gelir gelmez üzerimi değiştirdim ve sıcak bir duş alıp yatağa yattım.

"Neden yaptın?" dedi Lucy yanıma uzanıp.

Daniel sandalyede oturuyor ve hayal kırıklığını belli ediyordu bakışlarıyla.

"Şimdilik buna verebilecek hiçbir cevabım yok."

"Yakın zamanda Audrey'in nerede olduğ-"

"Audrey deme tamam mı? Ona zarar verdim ve o da benden uzaklaşmak istedi. Bu kararına saygı duymam gerek. Eğer o bir gün isterse zaten yanıma gelecektir... En azından ben istemesini umuyorum."

"Ya gelmezse?" dedi Daniel.

"Gelmezse hayatını böyle mahvetmeye devam mı edeceksin?"

"Hayatımı mahvetmiyorum."

"Jacob'la evleneceksin Dream. Daha ne olabilir?! Dedenlerin seni kontrol etmesine bizzat kendin izin verdin."

"B-Ben..."

"Sen ne? Bak Audrey'i geçtim... Kendini de mi düşünmedin? Sana neler yaşattı o!"

"O da o kadar çaresiz bir duruma düşecek."

"Hiçbir bok yapamazsın. Aptal kaderini kabullen artık. Kaybedecek hiçbir şeyleri yok onların Dream! Ama senin vardı. Onlar asla zarar görmez ama sen hayatın boyunca bugün dediğin evetin pişmanlığını yaşayacaksın."

Dilim tutulmuştu çünkü Daniel ilk kez benimle bu kadar sert konuşuyordu.

"Hadi Lucy seni eve bırakayım." dedi ve beraber hiçbir şey demeden odamdan çıktılar.

Bu tepkileri dibine kadar hak ettim ben... Kafamı yastığa gömdüm ve ağlamaya başladım.

"Dream tatlım?"

"Konuşmak istemiyorum teyze."

"A-Annen geldi."

"Gitmesini söyle."

Yüzümü yastıktan kaldıramıyorum çünkü yaptığım her şeyin utancını yaşıyordun şu an... Ne yapacaktım ki? Evlilik teklifini kabul edecek ve tam düğün gününde nikahtan mı kaçacaktım?! Ne kaybeder? Günün birisinde benden çok daha güzel bir kızla evlenir ve unuturdu her şeyi. Asıl ben yaşadıklarımı nasıl unutacağım?