Karışık (gxg)

6

"Bak çok gerilme tamam mı?" dedi Alex titreyen elleriyle kaskı bana verirken.

Adını bilmediğim bir şehire beş saatlik bir otobüs yolculuğu yapmış ve etrafta yaşam belirtisi gösteren tek şeyin az önce üzerine bastığım böcek olan bir sokağa gelmiştik. Gideceğimiz veya gitmeye iznimizin olduğu yollar beyaz boyalarla işaretlenmişti. Yasak olan tek şey polise haber vermekti. Birisi silahı çıkartıp beni vursa kimse bir şey yapamazdı.

Derin bir nefes alıp bana verilen siyah yarış motorunun üstüne çıktım ve önümdeki uzun yola baktım. Kurtuluşa giden yol... Anlaşılan bu sokak yarışları sadece Tokyo'da olmuyormuş.

Ellerimi üzerime silerek biraz da olsun sakinleşmeye çalıştım. Kalabalık yollardan gitmezsem ölme ihtimalim de olmazdı. Yarışı sadece kendim adına değil de bana sponsor olan adam için de kazanmam gerekiyordu ve bu olay üzerimdeki baskıyı önce onla çarpıyor sonra gelip bir de suratıma çarpıyordu.

Yanıma baktığımda diğer motorcuların da yerlerini aldığını ve yarışı başlatacak adamın bizim yanımıza doğru yürüdüğünü gördüm. Her bir yarışmacı ötekine korku salmak için motorun gazına basıyor ve yüksek sesler çıkartıyordu. Ben hariç... Ben sadece önümdeki yola odaklanmış ve yanımdaki herkesi görüş alanımdan çıkartmıştım. Sonunda adam gelip karşımıza geçtiğinde gaz sesleri sustu ve etrafı korkutucu bir sessizlik kapladı. Saatler daha sabahı bile göstermiyordu fakat muhtemelen bu yarışı bitirdiğimizde hava hafiften aydınlanıyor gibi olacak ve ben annemler gelmeden eve varabilecektim.

Ölmezsem.

"Yarışmacılar yerlerinize."

Zaten yerimizdeyiz.

"Hazır..."

Hayır değil.

Ve çalan sirenle beraber sonunda yarışa başlamıştık. Son gücümle gaza yükleniyordum ve tek dileğim önüme aptal bir sokak kedisi çıkmamasıydı.

Karanlık sokaklarda yerdeki beyaz boyalar bir güneş işlevi görüyordu. Virajları sert ve diğerlerinden hızlı bir şekilde dönebiliyordum. Louis ile çok yarış yapmıştık pistlerde... Tabii şartlar böyle değil ve yollar daha düzgündü. Bazen yanımdaki kazanmaya aç köpekler motorlarını üzerime sürüyordu fakat az önce birisinin yoldan çıkmasına sebep olduğum için bunu yapmaya son vermişlerdi.

Bir süre sonra sadece yanımdaki kırmızı motorlu kişiyle baş başa kalmıştık. Alex'in dediğine göre o geçen yılın şampiyonuydu. Gerçekten yan yana gidiyorduk ve ara sıra gayet normalmiş gibi dönüp bana bakıyordu.

Gerçekten keskin dönüşlü bir köşeye gelmiştik. Tam dönecekken kırmızı motorla dip dibe gelmiş hatta siyah camlı kasklarımızın içinden birbirimizin yüzünü görmüştük. Motoruma inen sert bir tekme bütün kontrolü kaybetmeme sebep olmuştu. Motor altımdan kaymış bense yolun kenarına fırlamıştım. Yavaşça ayağa kalkmaya çalışıyordum fakat başımın dönmesi ve kulağımın çınlaması buna engel oluyordu. Ayaklarımın üstünde duramayıp dizlerimin üzerine düştüğümde aklımdan tek bir şey geçiyordu.

Kaybettim.

Ah hayır.

Hayır kabul edemem bu yenilgiyi.

Bu kadar kolay olmamalı... O akşam benim aniden dışarı çıkmak istememin ve karşıma Alex'in çıkmasının bir sebebi olmalıydı.

Burda olmamın bir sebebi vardı.

Bana sunulan bir şans vardı ortada.

Hiçbir şey için geç değil.

Zor da olsa ayağa kalktım ve motorun yanına giderek üstüne atladım ve son gaz sürmeye devam ettim. Fakat diğer motorların sapmadığı yoldan... Çok köşeli bir yoldu fakat en azından yalnızdım. Sağa sola dönmekten iyice midem alt üst olmuştu. Neden bu yolu kullanmadıkları anlaşılıyordu sanırım. Bir dakika... O şey bitiş çizgisi mi? Ve kimse yok mu? Gaza daha da yüklenip bitiş çizgisini geçtim ve korkuyla etrafıma baktım. Hayır...