[minsung, hyunlix ve hyunho]
·
sana seni gerçekten seviyor diyebilmeyi çok isterdim. keşke sana her dokunuşunda bunu aşktan yaptığını, dudaklarını o yüzden öptüğünü, ellerini yine bu sebeple tuttuğunu söyleyebilseydim. tüm bunları bir aşkın ve sevgi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
·
Biliyor musunuz ben hep anlaşılmak istedim. Biri beni anlasın ve omuzlarımdan tutup haklı olduğumu söylesin istedim. Canım yandıktan sonra ve sesim kısılıncaya değin ağladıktan sonra ben konuşmasam bile birileri gözlerimdeki hüznü fark etsin istedim, oradaki yıkımı ben anlatmasam bile anlasınlar istedim. Gücüm yetmezdi çünkü bazı günler, içime zorlukla sığdırdıklarımı yeniden dışarı dökmeye. Yine gücüm yetmezdi, anlaşılmaya çalışırken daha da soluklaştığımı kabullenmeye. Gittikçe görünmez ve susturulmuş birine dönüşmeye.
Ciğerlerime doldurduğum her nefeste biraz daha silikleştim ama yine de yapmak istediklerim vardı. Umutlarım vardı, tatlı heyecanlarım. Hedeflerim ve başarmak için azmim de vardı o zamanlar. Belki şimdi tam anlamıyla vazgeçmiş ve kaybolmuş bir jisungum ama inanın geçmişte çok çabaladım ama bir şekilde her seferinde facialarla son buldum.
Kimi zaman elimi kolumu bağlayan ailemdi, kimi zaman dışarıdaki hayatlar. Kimi zamansa kendi pimimi kendim çektim. Dönüşü olmayan hatalar yaptım, hayatımın üzerine pişmanlıklar serptim. Öyle ki bir noktadan sonra hiçbir şeyin bana iyi gelmediğini ve beni mutlu etmediğini fark ettim. Üzerimdeki kara bulutlar sürekli daha da kasvetlendi, fırtınalarım üzerime bulaşan lanetlerim oldu.
Tüm bunların yanında kimi zamansa önüme konulan en büyük engel ve bir numaralı düşmanım düzen oldu. Dudaklarımı mühürleyip bileklerime prangalarını geçirenlerdi düzendekiler. Güçsüzden beslenip güçlenmeyi söyleyenlerdi. Ben iyisini istedikçe önüme hep en kötüsünü koyanlardı. Yaşamak isteyen bir çoğumuza intiharları ve ölümü reva görenlerdi.
Ben jeongin ve minho'ya benzemiyorum. Onlar gibi çıkarabileceğim bir ses sahip değilim, çoktan kaybettim. Başkaldırılar düzenleyerek düzene karşı çıkacak bir yüreğe de sahip değilim. Cesur değilim ama korkak da değilim. Korkularım benim eserim değil çünkü, onları ben değil başkaları inşa etti.
Her şeye rağmen jeonginle konuştuktan sonra fark ettim, hala anlaşılmak istiyorum ve hala söylemek istediklerim var. Dünya'ya bir şey katabilir miyim bilmiyorum ama o benden nasıl aldıysa bende ondan bir şeyler çalabilirim. Belki sesini yitirmiş birine göre fazlasıyla partizan bir ruha sahibim ancak kim öyle değil ki? Kim bizi bitiren bu düzene karşı koymayı hayal etmedi ve yine kim bunları düşündükten sonra hayallerine küsmedi? Biliyorum, hepimiz yaptık çünkü biz sesleri çalınan ama ruhu hala partizan kalanlarız. Bize gözlerini yumup kulaklarını kapatanlara rağmen hala anlaşılmak için çabalayanlarız.
Adaletin küçüldüğü yerlerde artık büyük olan suçlulardır. Adalete dokunmamıza müsade edilmeyen bu coğrafyada en azından suçluların büyümemesi için nefes alanlarız. Boğazımıza dayanan paslı giyotin metalleri ruhumuza ulaşmasın diye savaş verenleriz.
