Samen Met Jou✔

Hoofdstuk 9

"Er was helemaal niks gebeurt!" riep Eva uit terwijl ze hun appartement binnen liepen. De autorit van Hilversum terug naar Amsterdam was alles behalve gezellig geweest. Jurgen had alleen maar nors voor zich uit zitten kijken en had zich constant op de weg gericht. "Maak dat de kat wijs! Ik ken jou langer dan vandaag, Eva." antwoordde Jurgen boos. "Dus een goede reden om mij te geloven." zei ze mompelend. "Misschien doe ik dat op het moment wel niet!" snauwde Jurgen terug en Eva zuchtte. 

"Komop Jur, laat het zitten." zei ze en schrok er zelf van wat ze zei. "Er is wel wat gebeurt!" riep Jurgen ongelovig uit. "Nou en! Ik kan heus mijn eigen brandjes blussen en daar heb ik jouw hulp niet voor nodig." kaatste Eva terug en begon hem een beetje zat te worden. "Je kwam laatst thuis met blauwe plekken en een bult op je hoofd. Nee, natuurlijk kan je alles zelf." merkte Jurgen op en schudde zijn hoofd. "Ik zei toch dat ik gevallen was!" zei Eva vermoeid en schoof met haar voet over de grond. 

"Je liegt gewoon glashard tegen mij!" teleurgesteld en boos keek Jurgen zijn vriendin aan. "Helemaal niet! Jij wilt mij niet geloven." antwoordde Eva maar wist dat hij gelijk had. "Kap nou eens met die onzin, Eva. Ik heb je al een paar dagen door. Heel Nederland weet er al van dus veel is er niet meer aan te veranderen!" zei Jurgen hard, liep langs haar heen waarbij hij haar vervolgens omver duwde. "Jurgen?!" riep Eva geschrokken uit en tranen begonnen te branden achter haar ogen. "Eef! Sorry, dat was echt niet mijn…" begon Jurgen maar werd al snel onderbroken door Eva. 

"Ach, houd toch op man! Ik ben hier even helemaal klaar." Eva krabbelde overeind en liep de deur uit richting hun galerij. "Eef! Doe nou niet zo moeilijk. Het spijt mij. Ik had het niet zo fel moeten oppakken!" Jurgen rende haar achterna. "Misschien niet nee. Ik wil eventjes weg hier." zonder haar jas en geld te pakken rende Eva de galerij af en kwam op de straat terecht. Het was rustig maar het was dan ook elf uur 's avonds. Gelukkig zat haar telefoon nog in haar kontzak en kon ze altijd iemand eventueel gaan bellen als ze dat wou. Eva zette het apparaatje op stil en stopte hem weer terug in haar broekzak. 

Na eventjes lopen begon het meisje het toch wel fris te krijgen en had ze er spijt van dat ze niet aan haar jas gedacht had. Eva wreef over haar armen en keek om zich heen. Verderop zag ze in een cafeetje licht branden en nieuwsgierig liep ze er naar toe. Ze had er geen idee van hoe het café heette omdat ze ook niet wist waar ze momenteel rond liep. Eva liep het gebouwtje binnen en de warmte sloeg rond haar lichaam. Ze was moe geworden van de hele avond lopen en nam plaats op een van de vrije barkrukken en keek het restaurant rond. Het had een beetje de grootte van een Irish Pub en was gezellig ingericht. 

"Eva?" vroeg een bekende stem verbaast achter haar en ze draaide zich om. "Lars?" vroeg ze en knipperde eventjes met haar ogen om te zien of het waar was. De jongen die ze een paar uur geleden bij de liveshow van Humberto nog gesproken had stond weer voor haar. "Waarom ben je hier helemaal in je uppie?" vroeg hij en zijn Oosters accent kon ze hier goed horen. Lars nam plaats op de andere barkruk naast haar die de hele tijd onbezet was geweest tot nu. "Ruzie met Jurgen." antwoordde ze enkel en de rapper fronste zijn voorhoofd. "Over de foto?" raadde hij voorzichtig en Eva knikte met een zucht. 

"Ik had het hem ook moeten vertellen. Perr zei het nog zo tegen mij en nu is Jurgen boos." Eva voelde tranen achter haar oogleden branden en probeerde ze weg te slikken. Het meisje hield niet van ruzies en wou vooral geen ruzie met haar vriend. Lars voelde het blijkbaar goed aan als iemand verdrietig was want hij sloeg direct zijn armen rondom haar. Eva kende Lars pas sinds vanavond maar ze had het voorgevoel dat ze een goede band met hem kon creëren als ze dat wou. Dankbaar nam ze de omhelzing aan en veegde kort langs haar ogen. Ze wilde niet huilen omdat ze bang was dat de pers ergens zat en het dan weer op de foto gezet werd. 

"Wacht, ik bestel drankjes voor ons. Wat wil je?" vroeg Lars en keek Eva aan. "Belemmer ik je vrije tijd niet?" vroeg ze en direct schudde hij zijn hoofd. "Nee hoor. Ik was hier met een van mijn vrienden maar hij moest naar huis. Maar ik kan nog niet naar huis omdat mijn sleutel binnen ligt en mijn vriendin komt pas rond twaalf uur thuis." vertelde Lars en liep een beetje rood aan. "Sukkel." Eva schoot in de lach en hij grinnikte zuur. "Ja, dat was dom van mij. Dus nu moet ik nog ongeveer een uurtje wachten." mompelde hij. "Wat wil je drinken?" vroeg Lars om gauw van onderwerp te veranderen. 

"Doe maar een biertje." glimlachte Eva. "Dan drinken wij er samen eentje." knikte Lars en wenkte de barman nadat die een klant geholpen had. "Wat mag het zijn, dame en heer?" vroeg hij. "Twee biertjes graag." antwoordde Lars en de barman knikte. "Komt eraan, moment hoor." en liep vervolgens naar de tap om twee biertjes voor hen te tappen. "Alstublieft." Eva pakte de glazen aan terwijl Lars zijn pinpas tevoorschijn haalde. "Ik maak het over." beloofde ze de jongen. "Nee joh, ben je gek geworden. Zoveel kost het nou ook weer niet." antwoordde Lars serieus en betaalde de twee biertjes. 

"Oke, wat jij wil." zuchtte Eva omdat ze voorspelde dat ze deze discussie toch niet van hem ging winnen. "Alsjeblieft." Eva gaf Lars zijn glas aan. "Dank je wel." hij pakte het aan nadat hij zijn portemonnee weer in zijn broekzak had gestopt. "Nou, proost. Op onze vriendschap?" dat laatste bracht hij er twijfelend uit. Een glimlach doorbrak op Eva haar gezicht. "Op onze vriendschap." antwoordde ze en daarna namen ze allebei een slokje.