Samen Met Jou✔

Hoofdstuk 19

a/n:

Hi,

Even een korte vraag aan jullie. De laatste tijd heb ik het gevoel dat mijn verhalen wat minder zijn..Wat vinden jullie van dit verhaal? En hebben jullie tips voor mijn nieuwe verhaal wat ik nu aan het schrijven ben? Hoe je het goed op kunt bouwen?

Alvast bedankt en ik hoor het graag!

Liefs, Lotte.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Met een lichte kreun werd Eva wakker. Het leek alsof ze uren geslapen had. Ze knipperde met haar ogen en keek om zich heen. Langzaam maar zeker constateerde Eva dat ze in een ziekenhuis op de zaal lag. Er lagen niet veel mensen in haar zaal. Misschien nog met drie andere mensen maar daar was het meisje wel blij mee. Eva probeerde zich te bedenken waarom ze nou weer in het ziekenhuis beland was. 

Ze kneep haar ogen dicht en groef in haar geheugen. Opnieuw zag Eva zichzelf zitten op hun slaapkamer en hoorde van ver de buren aan de andere kant op de muur kloppen. Uit angst en in de hoop dat Eva of Jurgen misschien wel op de slaapkamer was om hun te kunnen horen. De flashbacks kwamen snel achter elkaar. Eva greep de rand van het bed vast om een poging te doen haar handen te laten stoppen met trillen. 

Eva bekeek even haar armen en zag dat er hier en daar blauwe plekken zaten omdat ze gevallen was van de trap waar vervolgens ook zwart doorheen zat door het vuur. Toen ze beter om zich heen keek zag ze een rode hulpknop zodat er een van de assistentes naar haar toe zou komen om haar ergens mee te kunnen helpen. Twijfelend bleef Eva haar hand daarboven zweven en dacht goed na. Toen drukte ze toch maar op het knopje en liet zich weer achterover vallen op het bed. 

Eva wilde direct weer overeind komen omdat ze zich iets bedachte. De tas! Haar tas met hun spullen! Daar had Eva nog helemaal niet aangedacht. Ze keek de zaal rond en toen op de grond. Opgelucht haalde Eva adem toen ze de tas gelukkig zag staan op een stoel naast haar bed. Ze greep erna en sleepte de tas met veel moeite-vanwege haar spierpijn- naar zich toe. Eva ritste de tas open en zag dat de spullen er nog heel in zaten. Ze pakte een fotolijstje van haar en Jurgen en staarde er even naar. 

Eva schrok op toen de deur open ging van de zaal en er een van de assistentes op haar af kwam lopen. Ze zette de foto op haar nachtkastje en zette de tas op de grond neer. "Hoi Eva." begon de assistente met een vriendelijke stem te praten. "Ik ben Helma. De hoofd assistente van deze afdeling." voegde ze eraan toe. Eva wilde zich voorstellen maar er kwam alleen vaag gehoest vanuit haar mond. "Drink eerst maar even wat." adviseerde Helma, pakte een plastic bekertje en vulde die vervolgens met water. 

"Dank u wel." Eva schrok er zelf van hoe schor haar stem klonk. "Het zou een poosje duren voor je stem weer heel is. Maar het komt zeker vandaag terug." zei Helma en Eva knikte nu maar. "We willen even een paar testjes afleggen. Je hoeft nergens heen. Het zijn normale standaard vragen zodat we weten of je nog bij kennis bent." legde de vrouw uit en Eva knikte opnieuw en nam een slokje water. 

"Oke Eva, ik wil dat je je eigen naam hardop opnoemt." Eva fronste maar deed wat ze zei. "Ik heet Eva Verbrugge." antwoordde ze braaf. Hema knikte en noteerde wat op haar notitieblokje. "Wat is je geboortedatum?" vroeg ze vervolgens. "Zeventien april 1997." beantwoordde Eva die vraag en weer schreef Helma wat op. "Hoe oud ben je?" vroeg Helma. "Drieëntwintig." antwoordde Eva en de vrouw knikte weer. "Ik weet dat het een moeilijke vraag is. Maar ik moet hem stellen." begon Helma en Eva knikte. 

"Weet je nog waarom je hier bent komen te liggen?" vroeg Helma. "Door een brand. Ik was op onze slaapkamer en ineens hoorde ik de buren op de muur kloppen. Het werd steeds warmer en de vlammen sloegen over op ons huis omdat die eraan grensde. Ik probeerde naar beneden te komen en uiteindelijk ben ik gered door de brandweer." dreunde Eva op en zag weer die beelden voor zich. "Prima. Helemaal goed meisje." Helma glimlachte bemoedigend naar haar en schreef het op. 

"Je bent helemaal bij kennis zie ik al. Rust nu maar lekker uit, drink veel water voor je stembanden en informeer je familie." adviseerde de assistente. "Dank u wel." glimlachte Eva wrang en Helma verliet de ruimte zodat ze weer alleen was. Eva hoopte dat haar telefoon het nog deed en diepte hem op uit de tas. In principe was er niks mee gebeurt en ze zette het apparaatje aan. De berichten stroomden binnen en ze had heel veel appjes en instagram berichten van mensen of het allemaal goed ging met haar. 

Als eerste beantwoordde Eva haar ouders' berichtje met dat ze weer wakker was en ze konden komen. Daarna volgde de rest en als laatste appte ze Jurgen met waar hij was. Jurgen… Waarom was hij hier niet? Waarom was hij niet in huis toen de brand uitbrak? Was alles wel goed met hem? Het duizelde Eva en ze legde haar telefoon weg. De enige persoon die ze het meest miste was Jurgen en hij was hier niet bij haar bed. Ze staarde uit het raam aan de andere kant en zag dat het net ochtend was geworden. 

Eva zuchtte, sloot haar ogen en wenste dat ze gewoon in de armen lag van Jurgen en viel als een blok in slaap.