Samen Met Jou✔

Hoofdstuk 17

a/n:

Donderdag komt er weer een update aangezien ik dan jarig ben! Veel lees plezier!

Liefs, Lotte.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Eva had inderdaad gelijk gehad. Aan de andere kant van de muur hoorden ze de buren schreeuwen en kloppen. Krampachtig hield ze zich vast aan de dekens van haar bed omdat ze zichzelf niet durfde te bewegen. Eva had een berichtje gelezen van haar buurvrouw dat hun appartement door een onbekende reden in de brand was gevlogen en dat het op enkele ogenblikken kon overslaan op de rest van het appartementencomplex. Eva kneep haar ogen dicht en kreeg flashbacks van vroeger toen ze ternauwernood ontsnapt waren aan een brand in haar ouderlijk huis. 

Eva besloot uit het bed te klimmen om zoveel mogelijk belangrijke spullen mee te krijgen uit hun slaapkamer. Kuchend hees ze zichzelf uit bed omdat het ondertussen veel warmer aan het worden was. Ze pakte een tas waar ze van alles in stopte. Zoals fotolijstjes, portemonnees, telefoons en sieraden. Buiten hoorde ze de sirene loeien van de brandweer die naderde in hun straat. Waar was Jurgen in godsnaam? Eva hoestte weer een aantal keer en probeerde de stoel van de deurklink te halen. Ze rukte een paar keer en uiteindelijk liet het los. Eva gooide de stoel opzij, pakte de tas en rende- zover dit kon- de gang op. 

Alles zag al zwart van het rook en het stonk verschrikkelijk. Eva keek in shock rond door de gang tot ze aan de buitenkant op het balkon de vlammen zag ontstaan wat deels kwam door het benauwde drukkende weer van die dag. Langzaam struikelde ze achteruit en viel met een plof op de grond. Opnieuw kuchte het arme meisje en merkte dat haar stem schor werd. Ze probeerde op te staan en met heel veel moeite lukte dit. Eva was al helemaal buiten adem geraakt door de rook die overal hing. 

Eva liep voorzichtig en half wankelend door de gang richting de trap. Ze haalde even diep adem en zette toen een stap op de eerste treden. Het was een kleine wenteltrap die in een cirkel omlaag liep naar de woonkamer. Nu wenste Eva dat ze leuningen eraan vast gemonteerd hadden. Stapje voor stapje probeerde ze richting de vaste grond te komen. Inmiddels was het graadje veertig en waren de vlammen dichterbij gekomen. Eva voelde de warmte op haar inslaan en ze stonk helemaal naar rook. 

Eva was er bijna en sleepte de tas achter zich aan. Ze zette weer een stap en viel met een klap naar voren op de grond. Ze kreunde en zag dat ze over de tas gestruikeld was. "Mevrouw Verbrugge?!" werd er ineens geroepen en het was doodstil zodat ze alleen nog maar de vlammen hoorde knappen. "Ik ben hier!" riep ze vol overtuiging maar dat mislukte omdat ze weer begon te hoesten door alle rook die het meisje binnen kreeg. 

"We komen u hieruit halen! Blijf waar u bent. We zijn onderweg." zei dezelfde brandweerman en Eva hoeste opnieuw ten teken dat ze hem gehoord had. Ze had zelf bijna geen stem meer om te kunnen roepen en alles draaide omdat ze zuurstof te kort kwam. Eva kroop half overeind en zag schaduwen van brandweermannen die steeds dichterbij kwamen. "Ik ben hier." wilde ze roepen maar het ging over in mompelen en zakte opnieuw tegen de muur. "Mevrouw! We zijn er!" de brandweerman die telkens geroepen had, kwam vanuit het niets tevoorschijn. "Ik…-" begon Eva en alles werd zwart voor haar ogen. 

"Eva, Eva!" riep Jurgen opgelucht terwijl zijn vriendin eindelijk uit het appartementencomplex gedragen werd. Er leken wel uren te zijn verstreken toen hij terug was komen rennen van de overbuurman. Hij moest gewoon even ergens zijn verhaal kwijt en even frisse lucht hebben nadat hij Eva geslagen had. Natuurlijk ging het per ongeluk en hij hoopte dat zij hem begreep. Tot ze de vlammen uit zagen slaan bij hun appartementencomplex en als twee gekken naar buiten kwamen rennen. 

"Hoe is het met haar?" vroeg Jurgen ontzet aan de brandweerman chef. "Mevrouw heeft veel rook binnen gekregen. Ze moet nu zo direct aan de zuurstof. Als we in het ziekenhuis zijn krijgen we meer duidelijkheid." Jurgen knikte en voelde zijn hart kloppen in zijn keel. "Mag ik mee met de ambulance? Ik ben haar vriend." vroeg hij. "Natuurlijk mag dat." zeiden de ambulancebroeders terwijl ze Eva op de brancard tilden. Inmiddels waren de families ook ingelicht en Jurgen klom de ambulance in. 

Hij ging naast Eva zitten op het kleine bankje wat gevestigd was in het busje van de ambulance. Jurgen keek naar haar en voelde zich zo ontzettend schuldig. Als hij haar niet geslagen had, was ze niet naar die kamer gegaan en hadden ze samen uit het huis kunnen vluchten zodra de brand uitbrak. Door zijn schuld lag ze hier nu stil in de ambulance. Jurgen legde zijn hoofd in zijn handen en voelde er ook een op zijn schouder.

"Het komt goed, meneer." zei een van de ambulancebroeders die bij hem achterin was gestapt en Jurgen knikte. 

"Ik hoop het maar. Voordat de brand uitbrak heb ik haar per ongeluk geslagen." de medewerker keek hem medelijdend aan. "Wij gaan er alles aan doen om haar op tijd bij het ziekenhuis af te leveren." "Dank u wel." zuchtte Jurgen opgelucht. Hij wist het al maar toch had hij deze zekerheid eventjes nodig gehad. De man drukte op de sirene knop. Het geluid ging niet aan maar het licht van de sirene wel en ze begonnen te rijden richting het Amsterdams UMC. 

Jurgen zag de tas naast de brancard staan en pakte hem op. Hij ritste de tas open en keek verrast naar de inhoud ervan. Eva wilde zoveel mogelijk mee nemen en daardoor was ze zo toegetakeld. Omdat ze veel te lang in de rook was gebleven. Jurgen pakte een fotolijstje van hen op en gleed erover met zijn hand. "Het komt goed, Eef. Zodra je wakker bent zal ik meteen mijn excuses aanbieden." fluisterde de arme jongen en legde het lijstje terug. Jurgen pakte Eva haar hand stevig vast om hem voorlopig niet meer los te laten.