Samen Met Jou✔

Hoofdstuk 20

a/n:

Wauw, over tien hoofdstukken is dit verhaal alweer afgelopen! Het aftellen is begonnen! Wat is de tijd gevlogen zeg... Ik weet nog heel goed toen ik aan deel een begon. Bedankt voor het lezen allemaal!

Liefs, Lotte.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

"Welkom thuis!"zei Cynthia, Eva haar moeder toen ze een week later de woonkamer in liepen. Joris, haar vader, kwam er achteraan met de eenjarige Xem op zijn arm. Alle drie waren ze vanmiddag Eva op komen halen in het ziekenhuis en het had haar echt geholpen. Het meisje voelde zich gelijk een stuk beter en nestelde zich op de hoek van de bank wat vroeger haar favoriete plekje was. De week ging moeizaam maar verschillende vrienden zoals Perr, Kjell, Antony en Lars waren langs geweest maar nog steeds geen Jurgen...

"Ga maar lekker even zitten. Je hebt natuurlijk een hoop meegemaakt. Waar is Jurgen?" vroeg Joris toen. "Ik weet het niet." bekende Eva eerlijk en haar vader fronste verrast. "Hij heeft niks meer van zich laten horen. Jurgen…" ze slikte even kort. "Had me geslagen terwijl we in een discussie zaten. Daarna was ik naar boven gerend en was niet veel later de brand uitgebroken. Ik weet dat Jur naar de over buurman ging maar verder niks meer van gehoord." toen Eva het zo opnoemen vond ze het zelf ook vreemd klinken. Waar in godsnaam was Jurgen?

"Wat?! Hij is dus nergens meer te bekennen?" vroeg Cynthia ontzet en zette Xem in de kinderstoel neer. "Oh, hij zal vast ergens in de buurt zijn. Maar het was fijn geweest als hij hier nu zou zijn." zuchtte Eva teleurgesteld en haar moeder knikte begrijpend. "Trouwens, Lars had gevraagd of hij vanmiddag langs kon komen." Cynthia glimlachte naar haar dochter. Sinds dat ze zulke goede vrienden waren geworden kreeg Lars ook steeds meer contact met haar ouders. "Gezellig. Hij mag nu wel komen. Ik kan hem ook een berichtje sturen." Eva haalde haar telefoon tevoorschijn en appte de rapper dat hij op bezoek kon komen. 

"Dan gaan wij wel op het balkon zitten zodat jullie hier rustig kunnen bijpraten." zei Joris en stond met een glimlachje op. "Dank je." antwoordde Eva en glimlachte terug. Lars had terug gestuurd dat hij hier met een kwartier zou zijn. Ze pakte haar telefoon toen haar ouders weg waren en bekeek haar dagelijkse social media routine. Heel het nieuws stond vol over de brand en op instagram stuurden de Ajax supporters allemaal steun naar Jurgen en Eva. Ze vond het hartstikke lief allemaal van iedereen maar soms werd ze het ook een beetje zat. 

"Eva!" een half uurtje later kwam Lars de woonkamer binnen gelopen. Ze was nog nooit zo blij geweest om iemand te zien. "Gaat alles goed?" hij gaf haar een knuffel en nam naast haar plaats op de bank. "Kan beter." Eva glimlachte zuur naar Lars die begrijpend knikte. "Het is ook niet niks wat je meegemaakt hebt. Jullie huis..-" voorzichtig keek hij haar aan maar ze knikte ten teken dat het oké was wat hij wilde zeggen. "Is er niet meer. En het gaat heel wat worden om wat nieuws te gaan zoeken." zuchtte Lars en Eva knikte. "We waren er net gesetteld." ze voelde zich enorm leeg. Hun huis was er niet meer en Jurgen was momenteel niet bij haar. 

"Ik vind het zo erg voor jullie." fluisterde Lars zachtjes en keek Eva aan. "Ik weet het." zei ze op dezelfde manier terug. Hij trok haar in een knuffel en zo bleven ze eventjes zitten. "Dank je wel." Eva keek Lars aan. "Waarvoor?" vroeg hij verrast, op zijn beurt. "Voor alles wat je voor mij doet telkens. Er voor me zijn, bijvoorbeeld." antwoordde ze. "Oh, dat." hij glimlachte een beetje verlegen. "Graag gedaan hoor." voegde hij eraan toe. Omdat hij niet kortaf wilde zijn of om niet ondankbaar over te komen, bedacht Eva zich. 

Toen boog Lars zich ineens voorover naar haar toe en ze fronste. Ze moest nu wel actie ondernemen want zijn lippen waren een paar centimeter van de hare verwijdert. Waar kwam dit ineens vandaan? "Lars." Eva legde haar handen op zijn borstkast om hem tegen te kunnen houden. "Hey jongens. Willen jullie ook wat drinken?" Cynthia kwam net op dat moment de woonkamer in. Opgelucht ging Eva wat verzitten en knikte snel. "Ehm, ja, prima. Dank u wel." wist Lars eruit te krijgen en schraapte zijn keel. "Dan haal ik even wat voor jullie." glimlachte Cynthia, keek vragend en tegelijkertijd veel betekend naar haar dochter en vertrok naar de keuken. 

"Eef… Zeg iets." zei Lars nadat ze hun drinken hadden gekregen. "Ik?" vroeg Eva verbaast. "Jij wilde mij zoenen." Het kwam er meer vragend uit. "Ik weet het fucking niet oké! Ik wist niet waarom. Het gebeurde zomaar ineens." antwoordde Lars gefrustreerd en kreunde. "Vast." mompelde Eva en speelde met haar handen. "Het spijt mij, Eva." fluisterde hij en ze keek eindelijk op. Ergens had ze het te doen met de arme jongen maar het moest toch ergens vandaan komen? Dit gebeurde niet zomaar… 

"Lars, vind jij mij leuk?" vroeg Eva met alle moed die ze bij elkaar geschraapt had en keek hem vragend aan. "Ik ehm… sorry. Het spijt me." zei hij, stond op en liep nogal verward het huis uit. Eva fronste en bleef verbouwereerd achter op de bank met een lege plek naast haar.