Samen Met Jou✔

Hoofdstuk 22

'Ik…-" hakkelde Jurgen terwijl Eva hem zonder enige emotie op haar gezicht aankeek. "Vertel het mij maar gewoon eerlijk, Jurgen." antwoordde ze en hij schrok van haar harde stem. Eva was zo teleurgesteld in hem. Joris, haar vader, had verteld dat hij al die tijd niet was komen opdagen in het ziekenhuis. En nu stond hij in een keer hierzo in de woonkamer van haar ouders. Ze snapte momenteel helemaal niks van Jurgen. Het feit dat hij zomaar ineens verdween toen Eva hem nodig had zou ze niet snel vergeten. 

"Oke." Jurgen haalde even diep adem en Eva sloeg haar armen over elkaar terwijl ze wachtte op zijn antwoord, iets wat haar overigens wel bang maakte maar liet het niet merken. "Nadat jij gered was door de brandweer, ben ik meegegaan naar het ziekenhuis." begon Jurgen en Eva fronste maar liet hem praten. "Ik mocht meerijden met de ambulance en heb zitten wachten tot jij wakker zou worden. Toen belde Amber. Haar vader wist ervan dat wij weten dat ze mishandelt wordt. Die nacht was het alleen maar erger geworden. Ze, is gevlucht en zit nu in een hotel in Diemen. Daar ben ik ook heen gegaan. Ze had mij nog zo gewaarschuwd hier te blijven." Dat laatste leek Jurgen in zichzelf te mompelen. 

"Wat?" riep Eva bijna uit maar hield zich in een Jurgen schoof met zijn voet over de grond. "Er is nog iets gebeurt, hé? Anders was je niet zo zenuwachtig om het te vertellen." voegde ze eraan toe en voelde haar hart bonken. "Ik en Amber hebben gezoend." gooide Jurgen eruit en Eva haar mond viel open waarop ze hem direct weer sloot. "En ik nog wel denken dat je haar alleen probeerde te helpen. Wat ben ik stom geweest. Daar was je al die tijd. Ik kan het bijna niet geloven." Eva voelde de tranen opkomen maar wilde ze niet laten gaan. 

"Het was echt niet mijn bedoeling." begon Jurgen. "Wat was het dan, Jurgen?" teleurgesteld keek ze hem aan en voelde een steek van jaloezie haar bekruipen. "Ik voelde mij klote en zij ook dus…" Eva onderbrak hem. "Jij voelde je klote? Wat dacht je van mij? Weet je wie hier was toen ik jou eigenlijk nodig had? Lars. Wie heeft mij getroost? Lars, Perr, en weet ik veel wie nog meer allemaal! Behalve jij, degene op wie ik de hele tijd gewacht heb!" de woordenstroom kwam ineens uit Eva haar mond en het leek alsof ze haar stem weer terug gevonden had. 

"E-ef ik….-" stamelde Jurgen en legde gefrustreerd zijn handen in zijn haar. "Ik dacht dat ik er goed aan had gedaan Lars weg te duwen toen hij mij wilde zoenen. Maar jij hebt het gewoon laten gebeuren bij Amber!" snauwde Eva en Jurgen grimaste. "Ik dacht al dat hij je leuk vond." mompelde hij maar Eva hoorde het. "Dat maakt nou niks meer uit. Degene hier die fout zit ben jij. Ik heb hem tenminste weggeduwt. Maar jij..." zei ze en voelde haar hart breken.

"Het spijt mij echt, Eva. Achteraf gezien was het erg dom van mij." zei Jurgen zacht en keek naar zijn handen. 

"Ik wil je best geloven, Jurgen. Maar je weet hoeveel moeite ik heb gedaan om jou in vertrouwen te kunnen nemen." zei ze en hij knikte zonder iets te zeggen. "Ik snap best dat je het uit wil maken." mompelde Jurgen. "Nee. Daarvoor houd ik te veel van je." zijn gezicht veerde op. "Maar, ik denk dat het het beste is als we even afstand nemen van elkaar." zei Eva zacht. "We hadden al spanningen en nu al helemaal." 

"Eva, ik wil echt een goed vriendje voor je zijn." zei Jurgen, die eindelijk zijn normale stem terug had. "Amber probeert je gewoon te misleiden. Of…-" begon Eva te ratelen maar Jurgen viel haar in de reden. "Laten wij nou geen mensen gaan beschuldigen." antwoordde hij en Eva zuchtte. "Daar zit wat in." mompelde ze met tegenzin. "Dus…-" zei Jurgen zacht en wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij schaamde zich heel diep en kon het niet aan zien zijn vriendin zo te zien. 

"Dus." zei Eva op dezelfde manier. "Dan ga ik maar even." zuchtte Jurgen uiteindelijk om de knoop door te hakken. "Ik denk echt dat dit het beste is. Voor ons allebei." zei ze met een knikje maar hij zag dat Eva er ook enorm veel moeite mee had. "Eef, vergeet niet dat ik echt van je houd. Niemand komt tussen ons in." zacht drukte Jurgen zijn lippen op haar voorhoofd, trok zijn spijkerjack aan en vertrok naar buiten. De plaats waar hij een kus had achtergelaten tintelde nog na op Eva haar voorhoofd terwijl ze terug op de bank ging zitten. Ze had hem echt weg gestuurd voor een tijdje…

En Eva begon zachtjes te huilen.